Για όλα φταίνε ο...Λένιν και οι μπολσεβίκοι!

Πούτιν: “ο Λένιν είναι ο δημιουργός της σημερινής Ουκρανίας”!

του Γιώργου Μητραλιά

Τι θα λέγατε αν σταματούσαμε όλοι μας να λέμε το μακρύ και το κοντό μας για τον Πούτιν, για τα γεωστρατηγικά του σχέδια και τα πολιτικά του οράματα, και κάναμε τον κόπο να αφήσουμε τον ίδιο να μας πει τη δική του άποψη; Τι θα λέγατε αν σταματούσαμε για λίγο να υποθέτουμε τι σκέφτεται και τι θέλει να κάνει ο Ρώσος πρόεδρος εισβάλοντας στην Ουκρανία, και αντί για αυτό, να του δίναμε το λόγο να μας εξηγήσει τα πάντα από πρώτο χέρι;

Ας αρχίσουμε όμως με ένα κουίζ: τι κοινό έχουν οι δυτικοί αντικομμουνιστές εχθροί του Πούτιν και οι συμπατριώτες μας υπερασπιστές του Πούτιν; Η απάντηση είναι ότι τόσο οι δε όσο και οι μεν αντιλαμβάνονται τη Ρωσία του Πούτιν ως μια κάποια “συνέχεια” της ΕΣΣΔ. Οι πρώτοι για να την επικρίνουν και να την καταδικάσουν και οι δεύτεροι για να την επιδοκιμάσουν και να την υπερασπιστούν. Όμως, τόσο οι μεν όσο και οι δε λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο, που στην περίπτωση αυτή δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Πούτιν. Βρήκαμε λοιπόν και διαβάσαμε το ιστορικό διάγγελμα του στο ρωσικό έθνος της 21ης Φεβρουαρίου, στο οποίο παρουσίασε πολύ αναλυτικά, και επί μιάμιση ώρα (!), το σκεπτικό του πολέμου που κήρυξε στην Ουκρανία. Και το αποτέλεσμα αυτής της ανάγνωσης ήταν εξαιρετικά αποκαλυπτικό: Ο Πούτιν λέει και πιστεύει το διαμετρικά αντίθετο από αυτά που ισχυρίζονται όλοι οι παραπάνω. Δηλαδή, μισεί περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο τη Ρώσικη Επανάσταση, τους μπολσεβίκους και ειδικά, τον Βλαδίμηρο Λένιν! Ας τον ακούσουμε λοιπόν από την αρχή της ομιλίας του, που κατά τον ίδιο θα ήταν “μεγάλη και λεπτομερής”:

“Επιτρέψτε μου να αρχίσω από το γεγονός ότι η σύγχρονη Ουκρανία έχει δημιουργηθεί εξ ολοκλήρου από τη Ρωσία, ή πιο συγκεκριμένα, από τη μπολσεβίκικη και κομμουνιστική Ρωσία. Η διαδικασία άρχισε σχεδόν αμέσως μετά την επανάσταση του 1917, και ο Λένιν και οι σύντροφοί του το έκαναν με ένα ιδιαίτερα σκληρό τρόπο για την ίδια τη Ρωσία -με την απόσχιση, αρπάζοντας τμήματα των δικών της ιστορικών εδαφών”. Και για να γίνει σαφέστερος, ο Πούτιν προσθέτει τις εξής φράσεις που θα ζήλευαν και οι πιο φανατικοί νοσταλγοί του τσαρικού καθεστώτος: ”“Από τη σκοπιά του ιστορικού πεπρωμένου της Ρωσίας και του λαού της, οι λενινιστικές αρχές οικοδόμησης του Κράτους δεν ήταν μόνο ένα λάθος, ήταν, όπως λέμε, ακόμα χειρότερο από ένα λάθος”.

Με δεδομένα όλα αυτά, ο Πούτιν τραβάει τη “λογική” του μέχρι το τέρμα της και βγάζει το τελικό συμπέρασμα, που δεν είναι άλλο από το ότι “η μπολσεβίκικη πολιτική οδήγησε στην ανάδειξη της σοβιετικής Ουκρανίας, την οποία, ακόμα και σήμερα, μπορούμε δίκαια να αποκαλέσουμε “Ουκρανία του Βλαντίμιρ Λένιν”. Αυτός είναι ο δημιουργός και ο αρχιτέκτονας της”! Προσέξτε την φράση του Πούτιν επειδή αυτό που λέει στους συμπατριώτες του είναι ότι ο σημερινός πόλεμος του στην Ουκρανία είναι, ούτε λίγο ούτε πολύ, πόλεμος ενάντια στο... “δημιούργημα του Λένιν”! Φυσικά, ούτε οι δυτικοί αντικομμουνιστές εχθροί του Πούτιν, ούτε οι εγχώριοι αριστεροί υπερασπιστές του έδειξαν την παραμικρή διάθεση να προσέξουν και να αναδείξουν αυτή την φράση, και προτίμησαν να την θάψουν κανονικά για να μην γίνει γνωστή και τους δημιουργήσει πρόβλημα...

Νάμαστε λοιπόν στην καρδιά του προβλήματος, που μας γυρνάει έναν αιώνα πίσω, στα πρώτα χρόνια της νικηφόρας Οκτωβριανής Επανάστασης. Ακριβώς όπως το λέει και ο ίδιος ο Πούτιν όταν προδιαθέτει τους συμπατριώτες του ότι θα δώσει “ιδιαίτερη προσοχή στην αρχική περίοδο της δημιουργίας της ΕΣΣΔ (που) είναι πολύ σημαντική για εμάς”, καθώς πιστεύει ότι, για να τους κάνει να καταλάβουν τον πόλεμο του στην Ουκρανία, “πρέπει να πάμε, όπως λέμε, πολύ μακριά πίσω”. Και αμέσως μετά διευκρινίζει τι εννοεί:

“Επιτρέψτε μου να σας θυμίσω ότι μετά την επανάσταση του Οκτώβρη 1917 και τον εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε, οι μπολσεβίκοι άρχισαν να οικοδομούν ένα νέο Κράτος και ότι υπήρξαν αρκετές διαφωνίες μεταξύ τους. Ο Στάλιν, που σωρεύει το 1922 τις ιδιότητες του γενικού γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΡ(μπ) και του λαϊκού επιτρόπου για τις εθνότητες, προτείνει να οικοδομήσουν τη χώρα πάνω στις αρχές της αυτονόμησης, δηλαδή να δώσουν στις δημοκρατίες -τις μελλοντικές διοικητικές-περιφερειακές μονάδες- ευρείες εξουσίες καθώς αυτές θα εντάσσονταν στο ενοποιημένο Κράτος”.

Και με αυτή την αναφορά του στο Στάλιν και στο σχέδιό του, ο Πούτιν μπαίνει τώρα στο ψητό, που δεν είναι άλλο από τον Λένιν που μισεί θανάσιμα. Λέει λοιπόν τα εξής:

“Ο Λένιν κριτικάρει αυτό το σχέδιο και προτείνει να κάνει παραχωρήσεις στους εθνικιστές, στους “ανεξάρτητους” όπως τους λέει εκείνη την εποχή. Είναι οι ιδέες του Λένιν για την ουσιαστικά συνομοσπονδιακή κρατική δομή και για το δικαίωμα των εθνών στην αυτοδιάθεση μέχρι και την απόσχιση που αποτέλεσαν το θεμέλιο του Σοβιετικού Κράτους: πρώτα το 1922, καθαγιάστηκαν στη Διακήρυξη για την Ένωση των σοβιετικών σοσιαλιστικών δημοκρατιών, κατόπιν, μετά το θάνατο του Λένιν, στο Σύνταγμα της ΕΣΣΔ το 1924”.

Συμφωνούμε απόλυτα με την περιγραφή του Πούτιν. Μόνο που εμείς επικροτούμε την εφαρμογή εκείνων “των ιδεών του Λένιν” -και ειδικά αυτό το “αφορεσμένο” δικαίωμα στην απόσχιση- όχι μόνο τότε αλλά και τώρα, και μάλιστα παντού και πάντα. ‘Όμως, ο Πούτιν που τις μισεί θανάσιμα, αναρωτιέται:

“Εδώ μπαίνουν αμέσως πολλά ερωτήματα. Και το πρώτο από αυτά, στη πραγματικότητα, είναι το κυριότερο: γιατί ήταν αναγκαίο να ικανοποιήσουν τις συνεχώς αυξανόμενες φιλοδοξίες των εθνικιστών στα σύνορα της παλιάς αυτοκρατορίας;” … “Γιατί έπρεπε να κάνουν τόσο γενναιόδωρα δώρα που και οι πιο φλογεροί εθνικιστές δεν τα είχαν δει πριν ούτε στον ύπνο τους, και να δώσουν επιπλέον στις δημοκρατίες το δικαίωμα να αποσχιστούν από το ενιαίο Κράτος άνευ όρων; Από πρώτη άποψη, είναι εντελώς ακατανόητο, είναι τρέλα”.

Απλό ρητορικό σχήμα, γιατί ο Πούτιν έχει έτοιμη την απάντηση:

“Όμως, μόνο από πρώτη άποψη. Υπάρχει μια εξήγηση. Μετά την επανάσταση, το κύριο καθήκον των μπολσεβίκων ήταν να διατηρήσουν την εξουσία, δηλαδή με οποιοδήποτε τίμημα. Για αυτό πήγαν μέχρι τα άκρα: δέχτηκαν τους ταπεινωτικούς όρους της συνθήκης του Μπρεστ-Λιτόφσκ σε μια εποχή που η Γερμανία του Κάιζερ και οι σύμμαχοί της βρίσκονταν στην πιο δύσκολη οικονομική και στρατιωτική κατάσταση, και η κατάληξη του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου ήταν πράγματι δεδομένη, και ικανοποίησαν όλες τις απαιτήσεις, όλες τις επιθυμίες των εθνικιστών στο εσωτερικό της χώρας”.

Φυσικά, δεν περνάει καν από το μυαλό του πολεμοκάπηλου Πούτιν ότι οι μπολσεβίκοι υπέγραψαν “την ταπεινωτική συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ” επειδή έκαναν την επανάστασή τους για να σταματήσουν και όχι για να συνεχίσουν το Πρώτο Παγκόσμιο μακελειό. Ούτε ότι οι δήθεν...αχόρταγοι “εθνικιστές”, που τόσο περιφρονεί, μπορεί να ήταν οι δεκάδες καταπιεσμένες από το απολυταρχικό τσαρικό κράτος εθνότητες και έθνη που ζητούσαν το αυτονόητο δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση, με ό,τι αυτό συνεπαγόταν σαν δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες που στερούνταν για αιώνες. Όλα αυτά για τον σκοταδιστή και υπερ-αντιδραστικό “μεγαλορώσο σωβινιστή” Πούτιν δεν είναι παρά “τρέλες” και “φαντασιοπληξίες”. Και είναι για αυτό που δεν έχει κανένα πρόβλημα να ολοκληρώσει την -τόσο αποκαλυπτική και διδακτική- αναδρομή του στο μπολσεβίκικο παρελθόν της Ρωσίας, με αυτά τα τόσο εύγλωττα λόγια:

“Είναι θλιβερό που οι αποτρόπαιες και ουτοπικές φαντασιοπληξίες που ενέπνευσε η επανάσταση, αλλά που είναι εντελώς καταστροφικές για κάθε φυσιολογική χώρα, δεν ξεριζώθηκαν γρήγορα από τις, τυπικά νόμιμες, βάσεις πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε όλο το Κράτος μας”…

Συμπέρασμα; Εμείς δεν έχουμε τίποτα να προσθέσουμε όταν ο ίδιος ο Πούτιν διαψεύδει τόσο κατηγορηματικά και διαφωνεί τόσο κάθετα με τους δυτικούς εχθρούς του, αλλά και με τους αριστερούς φίλους του που ισχυρίζονται -και οι δύο- είτε ότι η Ρωσία του είναι κάτι σαν υποκατάστατο της ΕΣΣΔ, είτε ότι αυτός αποβλέπει -π.χ. με τον πόλεμο στην Ουκρανία- στην αναβίωσή της! Τόσο οι μεν όσο και οι δε σκιαμαχούν και μας διηγούνται παραμύθια της Χαλιμάς όταν βέβαια δεν κάνουν χονδροειδή προπαγάνδα για ηλίθιους: πιο ορκισμένος αντικομμουνιστής και συνάμα θαυμαστής της τσαρικής αυτοκρατορίας από τον Πούτιν μάλλον δεν πρέπει να υπάρχει. Όσο για το πως είναι δυνατό αριστεροί που δηλώνουν μάλιστα κομμουνιστές και δη λενινιστές, να καταφέρνουν να μεταμορφώσουν τον λυσσασμένο αντικομμουνιστή και αντιδραστικό καπιταλιστή Πούτιν σε ...προοδευτικό ηγέτη και εμβληματικό αντιμπεριαλιστή, αυτό είναι -δυστυχώς- ένα ακόμα άλυτο μυστήριο και μια ακόμα πονεμένη ιστορία της ελληνικής αριστεράς...