Η καρδιά της νεολαίας της χτυπάει στη Γάζα... και η Αμερική αρχίζει να κλονίζεται συθέμελα!
του Γιώργου Μητραλιά
Μέρα με τη μέρα, ή μάλλον ώρα με την ώρα απλώνεται πια στα πανεπιστήμια και στις σχολές των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής το φοιτητικό κίνημα αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό και αντίθεσης στην υποστήριξη του Ισραήλ από την κυβέρνηση της χώρας. Καθώς μάλιστα ξεχωρίζει για τη μαζικότητα και τη ριζοσπαστικότητα του, πληθαίνουν τα δημοσιεύματα των μεγάλων ΜΜΕ που κάνουν αναδρομές στο παρελθόν και συγκρίνουν το παρόν κίνημα με το πελώριο νεολαιίστικο κίνημα ενάντια στον πόλεμο στο Βιετνάμ, στη δεκαετία του ‘60 και ‘70! Όπως σημαδιακά τιτλοφορεί δημοσίευμα των Τάϊμς της Νέας Υόρκης: “Επέστρεψε το φάντασμα του αντιπολεμικού κινήματος του 1968”…
Εξάλλου, όπως τότε έτσι και τώρα αυτό το κίνημα έχει να αντιμετωπίσει την ίδια σκληρή καταστολή και τις ίδιες συκοφαντίες από τα ίδια μάλιστα πολιτικά και οικονομικά κέντρα. Χιλιάδες πια οι συλλήψεις ειρηνικών διαδηλωτών και βροχή οι απειλές και τα τελεσίγραφα των πανεπιστημιακών και άλλων αρχών του αμερικανικού πολιτικού κατεστημένου. Όμως, όπως τότε έτσι και τώρα το κίνημα δεν εκφοβίζεται και δεν το βάζει κάτω: αψηφά τις απειλές και τα τελεσίγραφα και συνεχίζει να απλώνεται μια βδομάδα μετά από την έναρξη της (παρούσας και πιο μαζικής) φάσης του, με επίκεντρο το πανεπιστήμιο Κολούμπια στη Νέα Υόρκη. Όπως το δείχνει και ο εύγλωττος χάρτης που δανειζόμαστε από την Al Jazeera, το κίνημα των καταλήψεων και άλλων αντιπολεμικών εκδηλώσεων απλωνόταν στις 25 Απριλίου σε όλα τα μεγάλα “ιστορικά” πανεπιστήμια που είναι το Χάρβαρντ, το ΜΙΤ, το Πρίνσετον, το Γιέιλ, το Μπέρκλεϊ, το Κολούμπια, αλλά και σε πανεπιστήμια και σχολές σχεδόν σε όλη τη χώρα, σε βορρά και νότο, σε ανατολή και δύση!
Πέρα από τη μαζικότητα και το ριζοσπαστισμό του, ένα άλλο βασικό χαρακτηριστικό του τωρινού κινήματος είναι η πολιτική του ωριμότητα. Δεν περιορίζεται να διαδηλώνει την αλληλεγγύη του στους Παλαιστινίους, την αντίθεση του στη μεσανατολική πολιτική των ΗΠΑ, και την καταδίκη του της γενοκτονικής πολιτικής του Ισραήλ. Πηγαίνει παραπέρα, χτυπώντας τον πανίσχυρο αντίπαλο εκεί που τον πονάει περισσότερο: στο πορτοφόλι και στο οπλοστάσιο του. Κύριο αίτημα του είναι να τελειώνουν πάραυτα και μια και καλή οι (κάθε λογής και κρίσιμης σημασίας) οικονομικές σχέσεις και συναλλαγές των αμερικανικών ανεπιστημίων με το Ισραήλ και με τις γιγάντιες αμερικανικές επιχειρήσεις που ενισχύουν οικονομικά και στρατιωτικά, εξοπλίζοντας μάλιστα το Ισραήλ για να κάνει τον γενοκτονικό πόλεμο του στη Γάζα!
Ας μην νομιστεί όμως ότι αυτό το κίνημα περιορίζεται μόνο στα πανεπιστήμια. Όπως το δείχνουν εδώ και 7-8 χρόνια όλες οι δημοσκοπικές έρευνες, είναι όλη η αμερικανική νεολαία που διακατέχεται στη συντριπτική της πλειοψηφία (περίπου το 80%!), από τα ίδια αισθήματα αλληλεγγύης με τον παλαιστινιακό λαό και καταδίκης του απάρτχάϊντ του ισραηλινού κράτους, που χαρακτηρίζουν το φοιτητικό κίνημα. Με άλλα λόγια, το παρόν αντιπολεμικό φοιτητικό κίνημα αντλεί τη δύναμη του από την τεράστια πληθυσμιακή δεξαμένη που είναι η αμερικανική νεολαία.
Μια νεολαία που άρχισε όμως να ριζοσπαστικοποιείται μαζικά με αφορμή και στη διάρκεια της πρώτης και δεύτερης προεκλογικής εκστρατείας του ανεξάρτητου γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς. Ενός Σάντερς που δείχνει να εμπνέεται τώρα με τη σειρά του από το νεολαιίστικο κίνημα και να ξαναβρίσκει τη μαχητικότητα του όταν, αυτός ο Εβραίος, καταγγέλλει τον “αντιδραστικό ρατσιστή” Νετανιάχου και τις περί “αντισημιτισμού” συκοφαντίες που διαδίδουν συστηματικά αυτός ο άθλιος γενοκτόνος και πολλοί άλλοι, με τις έξι επιγραμματικές θέσεις του που αρχίζουν ως εξής: “Όχι, κ. Νετανιάχου. Δεν είναι αντισημιτικό ή φιλο-Χαμάς να επισημάνουμε ότι σε λίγο περισσότερο από έξι μήνες η εξτρεμιστική κυβέρνησή σου έχει σκοτώσει 34.000 Παλαιστίνιους και έχει τραυματίσει περισσότερους από 77.000 - το εβδομήντα τοις εκατό από τους οποίους είναι γυναίκες και παιδιά”.
Εξάλλου, αυτές οι περί “αντισημιτισμού” συκοφαντίες, που είναι ψωμοτύρι στο στόμα των απανταχού γης φιλο-σιωνιστών και λοιπών δεξιών και ακροδεξιών υποστηρικτών του ισραηλινού απάρτχάιντ, αρχίζουν τον τελευταίο καιρό να πέφτουν στο κενό στις ΗΠΑ για τον εξής απλούστατο λόγο: επειδή στην αφετηρία και επικεφαλής των κινητοποιήσεων αλληλεγγύης στους Παλαιστινίους και ενάντια στη γενοκτονία τους από το Κράτος του Ισραήλ βρέθηκαν και βρίσκονται οι οργανώσεις των νέων Εβραίων αντισιωνιστών όπως η If Not Now και η Jewish Voice for Peace. Όταν λοιπόν οι διάφορες πανεπιστημιακές αρχές, συνεπικουρούμενες από τα ΜΜΕ, τους πολιτικούς και την...αστυνομία δικαιολογούν την καταστολή των κινητοποιήσεων, φτάνοντας μάλιστα να ζητούν την επέμβαση του στρατού(!), με το “επιχείρημα” ότι θέλουν έτσι να προστατεύσουν τους φιλήσυχους Εβραίους φοιτητές από τους “αντισημίτες” διαδηλωτές, οι αντισιωνιστές Εβραίοι διαδηλωτές τους απαντούν ότι, στην πραγματικότητα, τα πρώτα και κύρια θύματα της άγριας καταστολής, που θέλει τάχα να προστατέψει τους Εβραίους φοιτητές είναι ακριβώς...οι νέοι Εβραίοι φοιτητές καθώς αυτοί είναι πάντα στην πρώτη γραμμή και μετέχουν μαζικότερα από κάθε άλλη κοινότητα στο παρόν φοιτητικό κίνημα!...(1)
Όμως, όπως το 1968, έτσι και τώρα αυτό το νεολαιίστικο αντιπολεμικό κίνημα δεν περιορίζεται στις ΗΠΑ και τείνει να μπολιάσει και άλλες χώρες σε άλλες ηπείρους. Ήδη αναπτύσσεται ραγδαία στην Αυστραλία, ενώ αρχίζει να βρίσκει μιμητές και σε ευρωπαϊκά πανεπιστήμια (Γαλλία, Καταλονία, Βρετανία, Ιταλία…) όπου μαίνεται πάντως η “προληπτική” καταστολή που κουρελιάζει τα εναπομείναντα στοιχειώδη δημοκρατικά μας δικαιώματα. Ωστόσο, η πιο πολιτικά σημαντική απήχηση της εκδηλώνεται ήδη ...στην Παλαιστίνη. Εκεί, στη μαρτυρική Λωρίδα της Γάζας απ’όπου έρχεται και το συγκινησιακά φορτισμένο ευχαριστήριο μήνυμα των μικρών Παλαιστινίων προς τους κινητοποιημένους Αμερικανούς φοιτητές που τους διαδηλώνουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους…
Την ίδια ώρα που γινόμαστε μάρτυρες ενός πολλά υποσχόμενου ιστορικού ξεσηκωμού της αμερικανικής νεολαίας, γινόμαστε όμως μάρτυρες και της ραγδαίας ανάκαμψης του εργατικού της κινήματος. Και δεν είναι διόλου τυχαίο ότι ανάμεσα στα πλακάτ των κινητοποιημένων φοιτητών εμφανίζονται πια όλο και περισσότερα ανάλογα των εργατικών συνδικάτων, με πρώτο και καλύτερο εκείνο των εργαζόμενων στην αυτοκινητοβιομηχανία (UAW).
Πράγματι, μετά από τις ιστορικές νίκες αυτού του συνδικάτου (700.000 μέλη) υπό τη νέα ριζοσπαστική και ταξική ηγεσία του, τον περασμένο Σεπτέμβρη στον αμερικανικό βορρά, αυτές τις μέρες είχαμε μια νέα τουλάχιστον εξίσου ιστορική επιτυχία του: για πρώτη φορά, έσπασε την παράδοση που ήθελε να απαγορεύεται -ντε φάκτο και δια ροπάλου- κάθε συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων στον αμερικανικό Νότο, καθώς το 73% των εργατών στο εργοστάσιο της Volkswagen στην Τσατανούγκα του Τενεσί, αψήφισαν τις απειλές και τους εκβιασμούς, και υπερψήφισαν τη δημιουργία συνδικάτου της UAW στο εργοστάσιο τους. Ενδεικτική μάλιστα αυτής της ραγδαίας ανάκαμψης είναι και το εξής σημαδιακό γεγονός που συνέβη τις ίδιες μέρες που κορυφωνόταν το παρόν νεολαιίστικο αντιπολεμικό κίνημα: η ετήσια σύναξη των Labour Notes, που είναι η ταξική και μάλλον ακροαριστερή συσπείρωση συνδικαλιστικών στελεχών, και στην οποία μετείχαν παραδοσιακά όχι παραπάνω από μερικές εκατοντάδες συνδικαλιστές, είδε φέτος να μετέχουν 4.700 στελέχη, εκπρόσωποι, πρόεδροι εργατικών συνδικάτων και λοιποί “troublemakers” (ταραχοποιοί), όπως συνηθίζουν να αυτο-αποκαλούνται. Όπως δήλωσε, κλείνοντας τις εργασίες, ο Shawn Fain, που είναι ο -γνωστός και για την αλληλεγγύη του στον παλαιστινιακό λαό- νέος ελεγμένος ριζοσπάστης πρόεδρος του UAW, “η εργατική τάξη είναι το οπλοστάσιο της δημοκρατίας και οι εργάτες είναι οι ελευθερωτές”…
Αν και πολύ νωρίς για να μπορούν να βγουν οριστικά συμπεράσματα, το βέβαιο είναι πάντως ότι το αποτρόπαιο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που διαπράττεται στη Γάζα ενάντια στον παλαιστινιακό λαό από το Ισραήλ και τους συννενόχους του, αρχίζει -επιτέλους να γίνεται μπούμερανγκ εναντίον τους, και μάλιστα στην καρδιά της παγκόσμιας υπερδύναμης. Και επιπλέον, ότι στη βάση της κοινωνίας αυτής της αμερικανικής υπερδύναμης, πληθαίνουν οι όλο και μεγαλύτερες προσεισμικές δονήσεις, που προμηνύουν τον μεγάλο σεισμό που θα επισπευσθεί από το όποιο αποτέλεσμα των εκλογών του προσεχούς Νοεμβρίου. Καθώς μάλιστα θα έχει προηγηθεί το μεγάλο ραντεβού το φοιτητικού -και όχι μόνο-κινήματος μπροστά και ίσως μέσα στο Συνέδριο των Δημοκρατικών, που ακριβώς όπως και το 1968, θα διεξαχθεί και φέτος την ίδια ημερομηνία και πάλι στο Σικάγο. Τότε ήταν περίπου 10-12.000 οι διαδηλωτές (2) που αντιμετώπισαν τη βαρβαρότητα των πάνοπλων 15.000 αστυνομικών που ούρλιαζαν “kill the commies” (σκοτώστε τα κομμούνια). Τώρα, οι κινητοποιημένοι φοιτητές προβλέπουν πως θα είναι τουλάχιστον 30.000 μπροστά και γύρω από το Συνέδριο των Δημοκρατικών στις 18-22 Αυγούστου. Σίγουρα, η συνέχεια προβλέπεται ιδιαίτερα συναρπαστική...ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής!...
Σημειώσεις
1. Βλέπε Jewish Voice for Peace, Statement on Columbia University’s discriminatory and repressive treatment of Jewish students:https://www.
2. “Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι”, μια μουσική γεύση από τα ιστορικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο Δημοκρατικό Συνέδριο του 1968 στο Σικάγο: https://www.youtube.com/watch?