Η οικτρή κατάσταση του ρωσικού στρατού, αντανάκλαση των διαστροφών του παραπαίοντα πουτινισμού
του Γιώργου Μητραλιά
Γιατί ο Πούτιν βομβαρδίζει τώρα "μαζικά" τις πόλεις της Ουκρανίας; Γιατί στέλνει τους πυραύλους του εναντίον των υποδομών και των πληθυσμών τους; Γιατί σκοτώνει αμάχους; Μα, απλούστατα επειδή έχει ήδη χάσει τον πόλεμο! Επειδή ο στρατός του δεν μπορεί να κάμψει την αντίσταση των Ουκρανών. Ή μάλλον, επειδή ο στρατός του υποχωρεί, σωρεύει ήττες, χάνει το ηθικό του και κινδυνεύει να καταρρεύσει.
Όντας λοιπόν σε απόγνωση, ο Πούτιν απολύει τους στρατηγούς του τον έναν μετά τον άλλο και αλλάζει τακτική. Προσφεύγει στα "μεγάλα μέσα" με έναν μόνο στόχο: να κάμψει το ηθικό των Ουκρανών, του ουκρανικού πληθυσμού. Μάταιος κόπος. Η απόδειξη; Ιδού δύο ιστορικά προηγούμενα (διαστάσεων) μεταξύ πολλών άλλων: Οι Αμερικανοί έκαναν το ίδιο στο Βιετνάμ πριν από αυτόν, και με πολύ πιο θανατερό τρόπο, αλλά το μόνο που κατάφεραν ήταν να ενισχύσουν την αποφασιστικότητα και τη μαχητικότητα αυτού του μικρού μαρτυρικού λαού. Και πριν από αυτούς, ο Αδόλφος Χίτλερ έκανε το ίδιο συστηματικά, ισοπεδώνοντας το Κόβεντρι και μέρος του Λονδίνου, χωρίς όμως να καμφθεί το ηθικό των Βρετανών. Γιατί; Μα, επειδή αυτοί οι πληθυσμοί πίστευαν βαθιά στο δίκαιο του αγώνα τους και επιπλέον είχαν τα υλικά μέσα (καλή οργάνωση και καλό στρατό) για να αντισταθούν και να νικήσουν. Ακριβώς όπως οι Ουκρανοί σήμερα...
Ωστόσο, ούτε το θάρρος, το ταλέντο, η καλή οργάνωση και η αποφασιστικότητα των Ουκρανών, ούτε ο εξοπλισμός τους από τους Δυτικούς θα αρκούσαν για να προκαλέσουν το σημερινό ναυάγιο των ιμπεριαλιστικών σχεδίων του Πούτιν, αν δεν υπήρχε μια εντελώς απροσδόκητη πραγματικότητα: η πραγματικά καταστροφική κατάσταση του ρωσικού στρατού ! Γιατί "απροσδόκητη"; Μα, επειδή έκπληκτος από τις άθλιες επιδόσεις του ρωσικού στρατού δεν είναι μόνο ο Πούτιν. Έκπληκτοι είναι επίσης όλοι οι ηγέτες και ιδιαίτερα όλοι οι δυτικοί στρατιωτικοί που είχαν περί πολλού τον ρωσικό στρατό, τον οπλισμό του, την ηγεσία του και το έμψυχο υλικό του.
Πρώτα απ' όλα, ο οπλισμός αυτού του ρωσικού στρατού δεν είναι στο ύψος των περιστάσεων, καθώς είναι ανεπαρκής και γερασμένος. Ποιος φταίει; Μα, προφανώς φταίει η διαφθορά των ηγετών του, που απέκρυψαν την αλήθεια ενώ ταυτόχρονα τσέπωναν τα όλο και μεγαλύτερα κονδύλια που επένδυε το Κρεμλίνο στον αναγκαίο εκσυγχρονισμό των ενόπλων δυνάμεών του. Έτσι λίγοι μήνες πολέμου ήταν αρκετοί για να ξεμείνει ο ρωσικός στρατός από πυρομαχικά και να αναγκαστεί να αγοράσει μερικά από τη Βόρεια Κορέα (οβίδες, σφαίρες...) και το Ιράν (μη επανδρωμένα αεροσκάφη) ή να "δανειστεί" άλλα από τη Λευκορωσία (άρματα μάχης).
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Εδώ και μήνες, ο ρωσικός στρατός στέλνει στη μάχη τανκς της δεκαετίας του 1970 ή ακόμη και του 1960 (!) και εκτοξεύει εναντίον ουκρανικών πόλεων πυραύλους της σοβιετικής εποχής, που έχουν το ελάττωμα να στοχεύουν στόχους...κατά μακρινή προσέγγιση και με τεράστια περιθώρια λάθους. Γενικά, η επιμελητεία του ρωσικού στρατού είναι κάτι παραπάνω από προβληματική, και δεν είναι ο κύριος προπαγανδιστής και προσωπικός δημοσιογράφος του Πούτιν, ο διαβόητος Βλαντίμιρ Σολοβιόφ, που θα μας διέψευδε, όταν κάθε βράδυ στην εμβληματική εκπομπή του στη ρωσική τηλεόραση, καταφέρεται τον τελευταίο καιρό με πολύ βαρείς χαρακτηρισμούς ενάντια σε « εκείνους στο υπουργείο Άμυνας", θεωρώντας τους υπεύθυνους για την οικτρή κατάσταση των Ρώσων στρατιωτικών, από τούς οποίους λείπουν τα πάντα, ακόμη και τρόφιμα, όπλα και στολές!
Να λοιπόν ένας από τους λόγους που κάνουν το Κρεμλίνο να προσφεύγει όλο και πιο πολύ στις υπηρεσίες ιδιωτικών πολιτοφυλακών που θα πάρουν τη θέση των ενόπλων δυνάμεων του στα πολεμικά μέτωπα. Πρώτα απ' όλα, πρόκειται για την μισθοφορική πολιτοφυλακή "Wagner" του πρώην ληστή τραπεζών και κρατούμενου του κοινού ποινικού δικαίου Πριγκόζιν, που πλούτισε αποκτώντας (από τον Πούτιν) το προνόμιο να ταΐζει το Κρεμλίνο αλλά και τον ρωσικό στρατό με την εταιρία του κέτερινγκ! Ο Πριγκόζιν καθυβρίζει τακτικά τους Ρώσους στρατηγούς και τους υπουργούς Άμυνας τους, μη διστάζοντας να ζητήσει τη συνταξιοδότησή τους ή ακόμη και την... εκτέλεσή τους. Πρόσφατα μάλιστα έγινε πρωτοσέλιδο στέλνοντας στα μέσα ενημέρωσης βίντεο στα οποία προβάλλεται ο ίδιος, για παράδειγμα, στο προαύλιο μιας φυλακής ανάμεσα σε δεκάδες κρατούμενους του κοινού ποινικού δικαίου που ο ίδιος στρατολογεί, να τους υπόσχεται, με πολύ χυδαία και ωμή γλώσσα, σύνταξη αν καταφέρουν να...μείνουν ζωντανοί μετά από έξι μήνες παραμονής στις τάξεις του « Wagner » ! (Βλέπε το βίντεο: https://www.youtube.com/watch?v=ufOVEKwY2sw ). Πάντως, η προσφυγή του Πούτιν στις υπηρεσίες των μισθοφόρων του Πριγκόζιν ή του Τσετσένου Καντίροφ θα μπορούσε να εμπεριέχει κινδύνους: αυτοί οι άνθρωποι του υποκόσμου που έγιναν πολέμαρχοι, δεν στερούνται πολιτικών φιλοδοξιών και δεν κρύβουν πλέον ότι θα ήθελαν να πάρουν τον έλεγχο του υπουργείου Άμυνας ή ακόμη και... να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη...
Ωστόσο, δεν είναι μόνον ο Πριγκόζιν και οι όμοιοί του που στρατολογούν τους μισθοφόρους τους στις φυλακές και στα καταγώγια της κοινωνίας. Το ρωσικό κράτος και ο στρατός του κάνουν το ίδιο, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να δημοσιεύουν αγγελίες που υπόσχονται μείωση ποινών και άλλα προνόμια στους ενδιαφερόμενους! Και όλα αυτά πολύ πριν από την πρόσφατη "μερική επιστράτευση", η οποία αποκάλυψε σε όλους την πραγματικότητα ενός ρωσικού στρατού που είναι ιδιαίτερα απωθητικός για τη νεολαία της χώρας. Πράγματι, τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο εύγλωττο από το θέαμα αυτών των εκατοντάδων χιλιάδων νέων Ρώσων που εγκαταλείπουν την πατρίδα τους με κάθε μέσο, προτιμώντας να αυτοεξοριστούν παρά να υπηρετήσουν σε έναν ξεχαρβαλωμένο στρατό που μεταχειρίζεται -παραδοσιακά- τους στρατιώτες του με σαδισμό και χειρότερα από τα ζώα!
Το αποτέλεσμα όλων αυτών βρίσκεται σήμερα μπροστά στα μάτια μας στην Ουκρανία: Ρώσοι στρατιώτες που προσφέρουν όλο και περισσότερο την εικόνα απελπισμένων, απείθαρχων, κακοεξοπλισμένων, αφημένων στη μοίρα τους από τους ανωτέρους τους, συχνά πεινασμένων και τύφλα στο μεθύσι, οι οποίοι λεηλατούν, βιάζουν και σφαγιάζουν αμάχους. Γνωρίζοντας τις ενστάσεις - μερικές φορές έντονες - ορισμένων όταν ακούνε να γίνεται λόγος για βιασμούς αμάχων από Ρώσους στρατιώτες, σπεύδουμε να απαντήσουμε: δυστυχώς, αυτό που αποτελεί μια άθλια παράδοση σε όλους τους στρατούς του κόσμου, έχει πάρει εφιαλτικές διαστάσεις στον ρωσικό στρατό. Ένα ιστορικό αλλά σημαντικό παράδειγμα: "ο αριθμός των γυναικών που βιάστηκαν στη Γερμανία το 1945 από στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού υπολογίζεται σε σχεδόν δύο εκατομμύρια" (1). Πρόκειται για μαζικούς βιασμούς που συχνά κατέληγαν στην αποτρόπαια δολοφονία των θυμάτων, ενώ οι αξιωματικοί "ανέχονταν" ή και μερικές φορές ενθάρρυναν αυτές τις πράξεις των στρατιωτών τους.
Υπήρξε μια εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα: ο σπουδαίος σοβιετικός στρατηγός Κόνιεφ, εκτέλεσε 40 στρατιώτες-βιαστές μπροστά σε όλο το στράτευμα του, και το αποτέλεσμα ήταν ότι "δεν υπήρξαν περιπτώσεις βιασμών μετά από αυτό". Γνωρίζοντας εκ των προτέρων τις αντιρρήσεις ορισμένων, του είδους "όλα αυτά είναι δυτική προπαγάνδα", απαντάμε ότι οι κύριες μαρτυρίες για αυτούς τους μαζικούς βιασμούς προέρχονται από αυτόπτες μάρτυρες στρατιωτικούς του σοβιετικού στρατού. Ένας από τους πιο γνωστούς από αυτούς τους αυτόπτες μάρτυρες ήταν ο Λεβ Κόπελεφ, τότε λοχαγός του Κόκκινου Στρατού που υπηρετούσε στο Βερολίνο, που είχε το θάρρος να καταγγείλει αυτούς τους μαζικούς βιασμούς και άλλα εγκλήματα κατά αμάχων που διαπράττονταν από στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού. Μια « λεπτομέρεια » που μιλάει από μόνη της: Για την ηρωική του πράξη, ο Λεβ Κόπελεφ καταδικάστηκε σε 10 χρόνια στο Γκουλάγκ για... "διάδοση αστικού ανθρωπισμού και επίδειξη οίκτου προς τον εχθρό"!!!
Αλλά, θα πουν οι συνήθεις "δύσπιστοι", είναι φυσιολογικό ένας από τους πιο διάσημους αντιφρονούντες όπως ο Λεβ Κόπελεφ να δυσφημεί τον Κόκκινο Στρατό. Το πρόβλημα για αυτούς τους αιώνιους "δύσπιστους" είναι ότι ο Κόπελεφ ήταν μεν αντιφρονών, αλλά και κομμουνιστής μέχρι το τέλος (ζήτησε να επανενταχθεί στο ΚΚ μετά την αποκατάστασή του το 1956). Και αν επιμένουν να αντιδρούν, υπάρχει μια άλλη μαρτυρία, ακόμη πιο αδιάσειστη, εκείνη ενός άλλου αξιωματικού αλλά και δημοσιογράφου του Κόκκινου Στρατού, ο οποίος έκανε όλη την πολεμική εκστρατεία, από το Στάλινγκραντ μέχρι το Βερολίνο. Πρόκειται για τη μαρτυρία του μεγαλύτερου ίσως σοβιετικού συγγραφέα, του Βασίλι Γκρόσμαν, ο οποίος ανάδειξε το μεγαλείο και τον ηρωισμό, αλλά και τα εγκλήματα πολέμου του Κόκκινου Στρατού όσο κανένας άλλος σε πολλά από τα βιβλία του.
Τελικά, πέρα από όλες τις διαστροφές και τις άλλες σοβαρές αδυναμίες του, αυτό που λείπει κυρίως σήμερα από τον ρωσικό στρατό είναι η πεποίθηση ότι πολεμάει για μια δίκαιη υπόθεση. Και είναι αυτονόητο ότι η επίκληση από τον Πούτιν των δήθεν ιστορικών δικαιωμάτων της αιώνιας Μεγάλης Ρωσίας επί της Ουκρανίας, ή ακόμη χειρότερα, ο χαρακτηρισμός των Ουκρανών από τους φίλους του Πούτιν ως "σατανιστών", "διαβόλων", "μάγων" και άλλων "δαιμόνων" που πρέπει να εξοντωθούν, μπορεί να εμπνεύσει μόνον εκείνους που είναι ήδη πεπεισμένοι. Δηλαδή, τους ρατσιστές, φασίστες, σκοταδιστές και νεοσταλινικούς σοβινιστές που αποτελούν την πελατεία του πουτινικού καθεστώτος.
Ένας λόγος παραπάνω για να θέσουμε -ξανά και ξανά- ένα ερώτημα που παραμένει αναπάντητο: τι κάνουν σε αυτή την αρχιαντιδραστική, εγκληματική γαλέρα που εξάλλου βουλιάζει, άνθρωποι που λένε πως είναι αριστεροί;...
Notes
1. https://fr.wikipedia.org/wiki/