ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΝΑΙ, ΠΟΥΤΙΝΙΣΜΟΣ ΟΧΙ !

Του Michael Löwy

Το ΝΑΤΟ είναι μια ιμπεριαλιστική οργάνωση, στην οποία κυριαρχούν οι Ηνωμένες Πολιτείες, υπεύθυνες για πάρα πολλούς επιθετικούς πολέμους. Η διάλυση αυτού του πολιτικοστρατιωτικού τέρατος, που βγήκε γέννησε ο ψυχρός πόλεμος, αποτελεί μια στοιχειώδη δημοκρατική απαίτηση. Η αποδυνάμωσή του το τελευταίο διάστημα στάθηκε αιτία ο Εμμανουήλ Μακρόν, ο νεοφιλελεύθερος πρόεδρος της Γαλλίας, να δηλώσει το 2019 ότι η Συμμαχία ήταν «εγκεφαλικά νεκρή». Δυστυχώς, η εγκληματική εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία ανάστησε το ΝΑΤΟ!

Πολλές ουδέτερες χώρες (Σουηδία, Φινλανδία, κλπ.) σκέφτονται να προσχωρήσουν στο ΝΑΤΟ, τα αμερικανικά στρατεύματα βρίσκονται μαζικά στο ευρωπαϊκό έδαφος, η Γερμανία, η οποία πριν δυό χρόνια αρνήθηκε να αυξήσει τις στρατιωτικές της δαπάνες παρά τις ωμές πιέσεις του Ντόναλντ Τράμπ, αποφάσισε να επενδύσει 100 δις για τον επανεξοπλισμό της. Και ούτω καθεξής. Ο Βλαδίμηρ Πούτιν έσωσε το ΝΑΤΟ από την αργή παρακμή του, αν όχι και από την εξαφάνισή του.

Γιατί λοιπόν έγινε αυτή η εισβολή στην Ουκρανία; Όσο ο Πούτιν ήθελε να προστατέψει τις ρωσόφωνες μειονότητες της περιοχής του Ντονέσκ, υπήρχαν κάποια ορθολογικά στοιχεία στην πολιτική του. Το ίδιο ισχύει και για την αντίθεση του στην επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη. Αλλά δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για τη βίαιη εισβολή στην Ουκρανία, με τους βομβαρδισμούς πόλεων που τη συνόδεψαν, με χιλιάδες θύματα αμάχους, ηλικιωμένους, γυναίκες και παιδιά.

Με ποια επιχειρήματα προσπαθεί ο Πούτιν να νομιμοποιήσει αυτόν τον εγκληματικό πόλεμο κατά του ουκρανικού λαού; Tο επιχείρημα της «αποναζιστικοποίησης» στερείται κάθε λογικής βάσης. Ο ουκρανικός λαός εξέλεξε πρόεδρο ένα Εβραίο, τον Ζελένσκι, ο οποίος είναι περήφανος για τον παππού του που πολέμησε στις γραμμές του Κόκκινου Στρατού κατά του ναζισμού. Βεβαίως, υπάρχουν νεοναζιστικά κόμματα και ομάδες νεοναζί στην Ουκρανία, αλλά στις τελευταίες εκλογές δεν συγκέντρωσαν πάνω από το 3% των ψήφων. Υπάρχουν παρόμοιες ομάδες και στη Ρωσία. Με ποιο δικαίωμα διεκδικεί ο Πούτιν την ταυτότητα του αντιφασίστα, την ώρα που στηρίζει πολιτικά και οικονομικά αρκετά νεοφασιστικά κόμματα στην Ευρώπη, όπως το Εθνικό Μέτωπο της οικογένειας Λεπέν στη Γαλλία, ή τη Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι στην Ιταλία; Η εφημερίδα του γαλλικού ΚΚ “L’Humanité” δημοσίευσε σχετικό αφιέρωμα στις 22/3/2002 με τίτλο «Η άκρα δεξιά του Πούτιν».

Η άλλη «νομιμοποίηση» της εισβολής βρίσκεται στο διάγγελμα που εκφώνησε ο Πούτιν στις 22 Φεβρουαρίου 2022. Σύμφωνα με τον Ρώσο πρόεδρο, η Ουκρανία «είναι δημιούργημα της μπολσεβίκικης και κομμουνιστικής Ρωσίας», γιατί «ο Λένιν και οι σύντροφοί του άρπαξαν την Ουκρανία από τη Ρωσία» ! Η Ουκρανία αξίζει να ονομαστεί «Ουκρανία του Λένιν» γιατί εκείνος ήταν ο «δημιουργός και ο αρχιτέκτονας» αυτής της χώρας. Είναι εφεύρημα του Λένιν το καταστροφικό «δικαίωμα των εθνών στην αυτοδιάθεση μέχρι της κρατικής απόσχισης στο οποίο βασίζεται το σοβιετικό κράτος», μια παράλογη παραχώρηση τους εθνικιστές των διαφόρων δημοκρατιών που δημιουργήθηκαν μετά την επανάσταση του 1917. Το να δοθεί στις δημοκρατίες αυτές το δικαίωμα να αποσχιστούν από το ρωσικό κράτος ήταν, σύμφωνα με τον Πούτιν, «μια τρέλα, κάτι το εντελώς αδιανόητο», μια πραγματική καταστροφή της «ιστορικής Ρωσίας» (δηλαδή της τσαρικής). Απευθυνόμενος στους Ουκρανούς ηγέτες, ο Πούτιν ισχυρίζεται : μιλάτε για την αποκομμουνιστικοποίηση της Ουκρανίας (δηλαδή να σπάσετε τους δεσμούς με το κομμουνιστικό της παρελθόν), αλλά κολλήσατε στη μέση του δρόμου. «Θα σας δείξουμε εμείς ποια είναι η πραγματική αποκομμουνιστικοποίηση», συμπεραίνει ο Πούτιν, αναφερόμενος στο σχέδιό του να επανενσωματώσει την Ουκρανία, με τη βία εννοείται, στο ρωσικό κράτος.

Αυτή είναι λοιπόν η πουτινική «νομιμοποίηση» της εισβολής στην Ουκρανία: επιχειρήματα αντικομμουνιστικά, επιχειρήματα αντιλενινιστικά και η φιλοδοξία να παλινορθώσει την «ιστορική Ρωσία» όπως ήταν πριν την κατάληψη της εξουσίας από τους μπολσεβίκους – δηλαδή την τσαρική Ρωσία – προσαρτώντας την Ουκρανία. Δεν είναι τυχαίο ότι η μεγάλη πλειοψηφία των κομμουνιστικών κομμάτων του κόσμου, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που νοσταλγούν περισσότερο το σοβιετικό σοσιαλισμό, όπως το ΚΚΕ και το ΚΚ της Χιλής, καταδίκασαν τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.

Μπορεί κανείς να ασκήσει πολλών ειδών κριτικές στη σημερινή Ουκρανία: δημοκρατικό έλλειμμα, καταπίεση της ρωσόφωνης μειονότητας, «δυτικισμός», κλπ. κλπ. Αλλά δεν μπορούμε να αρνηθούμε στον ουκρανικό λαό το δικαίωμα να αμυνθεί κατά της ρωσικής εισβολής στο έδαφός του, που συνιστά ωμή και εγκληματική περιφρόνηση του δικαιώματος των εθνών στην αυτοδιάθεση.

Κομμουνισμός ή πουτινισμός, ο Βλαδίμηρ Ίλιτς ή ο Βλαδίμηρ Πούτιν, το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση των εθνών ή το δικαίωμα των αυτοκρατοριών να εισβάλουν και να προσπαθούν να προσαρτήσουν άλλες χώρες: ο καθένας μπορεί να κάνει τις επιλογές του, αλλά πρόκειται για επιλογές ασυμβίβαστες μεταξύ τους.

Ας ελπίσουμε ότι μια μέρα οι λαοί της Ευρώπης και της Ρωσίας θα απελευθερωθούν από τις παρασιτικές καπιταλιστικές τους ολιγαρχίες. Αυτή ήταν η πρόταση των επαναστατών του Οκτώβρη του 1917.