Ενώ η μεσανατολική τραγωδία παροξύνει τη βαθιά
κρίση του αμερικανικού δικομματισμού
ΗΠΑ: Μήπως ήλθε η ώρα για το ανεξάρτητο
μαζικό κόμμα “των από κάτω”;
Όπως θα έπρεπε να αναμένεται, η νέα -και πολύ χειρότερη- μεσανατολική τραγωδία και η σε πλήρη εξέλιξη γενοκτονία των Παλαιστινίων επηρεάζεται αλλά και επηρεάζει βαθιά και καίρια τις πολιτικές και κοινωνικές ισορροπίες στο εσωτερικό της παγκόσμιας υπερδύναμης των Ηνωμένων Πολιτειών. Προκαλώντας σε χρόνο ρεκόρ, έναν αληθινό “σεισμό” στο αμερικανικό πολιτικό τοπίο, αφήνει ήδη να διαφανούν στον ορίζοντα οι καθοριστικής σημασίας αλλαγές και ανατροπές που μπορεί να πυροδοτήσει στις, δήθεν ακλόνητες, αμερικανικές κοινωνικές και πολιτικές ισορροπίες…
Ωστόσο, αυτές οι “αλλαγές και ανατροπές” δεν πέφτουν από τον ουρανό. Προετοιμάζονταν στα τελευταία 7-8 χρόνια και οι ...προσεισμικές δονήσεις στη διάρκεια όλης αυτής της περιόδου, θα έπρεπε να μας έχουν προϊδεάσει για τον σημερινό “σεισμό”. Έτσι, η σημερινή “ιστορική μεταστροφή” των -παραδοσιακά φιλο-ισραηλινών- ψηφοφόρων του Δημοκρατικού κόμματος υπέρ των Παλαιστινίων, είχε αρχίσει να εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις αρκετά αν όχι πολύ πριν τον υπό εξέλιξη ισραηλινό εξοντωτικό βομβαρδισμό της Γάζας. Και επίσης, οι σημερινές όλο και πιο μαζικές, σχεδόν καθημερινές διαδηλώσεις χιλιάδων νέων αμερικανοεβραίων στο πλευρό των Παλαιστινίων και ενάντια στη συστηματική τους εξόντωση από τον ισραηλινό στρατό και το σιωνιστικό Κράτος, έχουν μια προϊστορία τουλάχιστον 7-8 χρόνων, στη διάρκεια των οποίων ρίζωσαν, αναπτύχθηκαν ραγδαία, μαζικοποιήθηκαν, απλώθηκαν σχεδόν σε όλη τη χώρα, και κέρδισαν τη μάχη των εντυπώσεων απέναντι σε ένα “παντοδύναμο” εχθρικό περιβάλλον.(1) Και ακόμα, η εμφάνιση μιας όλο και πιο πολυάριθμης φιλο-παλαιστινιακής αλλά και αυθεντικά αριστερής πτέρυγας μεταξύ των Δημοκρατικών βουλευτών, που δεν διστάζει να κατέβει στους δρόμους και να επιτεθεί δημόσια στον Μπάϊντεν, έχει τις ρίζες της στην περίφημη ομάδα των ριζοσπαστριών βουλευτριώνν, με επικεφαλής την Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ, που εκλέχτηκαν για πρώτη φορά το 2016.(2) Και τέλος, η πλειοψηφική (!) στροφή των αμερικανών φοιτητών υπέρ των Παλαιστινίων, αλλά και η έντονη παρουσία της νεολαίας στις διαδηλώσεις υπέρ της άμεσης κατάπαυσης του πυρός στη Γάζα και στη Δυτική Όχθη, είναι συνέχεια και γνήσιο τέκνο της μαζικής ριζοσπαστικοποίησης της νέας γενιάς Αμερικανών που κινητοποίησε η προεκλογική εκστρατεία του τότε προεδρικού υποψηφίου Μπέρνι Σάντερς.
Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε ότι η παρατηρούμενη τα τελευταία 3-4 χρόνια ραγδαία ανάκαμψη του (ανανεωμένου) αμερικανικού εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος μετά από 5 δεκαετίες ηττών και υποχωρήσεων, με αποκορύφωμα τον πρόσφατο ιστορικό θρίαμβο των εργαζόμενων στην αυτοκινητοβιομηχανία μετά από απεργία 46 ημερών, καθώς και τις δημόσιες τοποθετήσεις σημαντικών συνδικαλιστών επικεφαλής μεγάλων συνδικάτων κατά του Ισραήλ και υπέρ των Παλαιστινίων και της άμεσης κατάπαυσης του πυρός(3), τότε μπορούμε να καταλάβουμε γιατί οι μήνες και τα λίγα κατοπινά χρόνια μπορούν να σημαδευτούν από ιδιαίτερα ελπιδοφόρες εξελίξεις ιστορικής σημασίας με παγκόσμια εμβέλεια.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν προφανώς και μεταξύ άλλων, ότι με τα σημερινά δεδομένα, ο Μπάϊντεν θα χάσει καθαρά το Νοέμβριο του 2024 και ο Τραμπ, που δεν θα είναι πια εκείνος της πρώτης προεδρίας του αλλά πολύ πιο επίφοβος, θα επανέλθει στο Λευκό Οίκο, με ό,τι αυτό θα μπορούσε να σημάνει όχι μόνο για τις ΗΠΑ, αλλά και για ολάκερη την ανθρωπότητα. Όμως, σημαίνουν και πολλά άλλα, ακόμα πιο σημαντικά, που συμβαίνουν όχι στην κορυφή αλλά στη βάση της κοινωνίας, εκεί όπου παραδοσιακά γίνονται οι κινηματικές διεργασίες που -συχνά- καταλήγουν να γράφουν τη μεγάλη ιστορία.
Η πρώτη και ίσως η -μεσοπρόθεσμα- πιο σημαντική από αυτές τις διεργασίες αφορά την αμερικανική αριστερά και το ξεκαθάρισμα που αρχίζει να σημειώνεται στους κόλπους της. Εμβληματική αυτής της διαδικασίας είναι η εκστρατεία δυσφήμισης (με αρχικό ταμείο 100.000 δολαρίων) και απομάκρυνσης από το Κοινοβούλιο της παλαιστινιακής καταγωγής τόσο γενναίας Δημοκρατικής βουλεύτριας Rashida Tlaib, από μέρους άλλων στελεχών του Δημοκρατικού κόμματος που παραδοσιακά θεωρούνται και αυτοπροσδιορίζονται ως... αριστεροί και κεντρο-αριστεροί! Η Τλαΐμπ, που μαζί με τις Ocasio-Cortez, Ilhan Omar και Ayanna Pressley, είναι ιδρυτικό μέλος της περίφημης ομάδας ριζοσπαστριών αριστερών βουλευτριών (The Squad), ηγείται των κινητοποιήσεων αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό και έχει μπει κυριολεκτικά στο μάτι του φιλο-ισραηλινού λόμπι αλλά και όλου του αμερικανικού κατεστημένου, που κάνει τα πάντα για να την κάνει να σωπάσει. (4) Η εκστρατεία πολιτικής εξόντωσης της που επιδιώκει να χρηματοδοτήσει γενναία όποιον/α κατέβει στις επόμενες προκριματικές εκλογές του Δημοκρατικού κόμματος εναντίον της Τλαΐμπ, και στρέφεται επίσης εναντίον μιας άλλης βουλεύτριας της Squad, της αφρο-αμερικανίδας Cori Bush, δηλώνει ξεκάθαρα ότι η Τλαΐμπ και η Μπους δεν έχουν θέση στο Δημοκρατικό κόμμα, και ότι η ουσιαστική...επικήρυξη τους αποσκοπεί να προστατεύσει τον πρόεδρο Μπάϊντεν…
Όπως γίνεται πια φανερό, η οξύτητα των προβλημάτων και των -πολιτικών, ηθικών και άλλων- διλημμάτων που βάζει η παρούσα παλαιστινιακή γενοκτονία στην αμερικανική “αριστερά”, τείνει να τινάξει στον αέρα αυτό που ίσως είναι το παραδοσιακά κύριο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα της και που συνιστά τη μεγάλη αμερικανική “παρεξήγηση”: την έστω και δύσκολη συγκατοίκηση μέσα στο ίδιο κόμμα και στο ίδιο πολιτικό ρεύμα, αριστερών και liberals, δηλαδή επικριτών και υπερασπιστών του καπιταλιστικού συστήματος!
Και πάλι, αυτό το ιστορικό ξεκαθάρισμα δεν πέφτει από τον ουρανό. Κινήματα αυθεντικά πρωτοποριακά όπως το If Not Now, το προετοίμασαν μέρα με τη μέρα, καλλιεργώντας το έδαφος τόσο με τις θέσεις τους -χωρίς υπεκφυγές και τα γνωστά “ναι μεν αλλά”- ενάντια στο σιωνισμό και στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, όσο και με το χειροπιαστό παράδειγμα της γενναίας δράσης τους μέσα σε ένα ωκεανό κατασταλτικών και άλλων αντιξοοτήτων, στις ΗΠΑ αλλά και στο ίδιο το Ισραήλ. Το αποτέλεσμα βγάζει τώρα μάτια ακόμα και για εκείνους τους αριστερούς και ακροαριστερούς στις ευρωπαϊκές χώρες μας, που αγνόησαν ή ακόμα και απαξίωσαν όχι μόνο να συνεργαστούν και να βοηθήσουν τη νέα αμερικανική επαναστατική πρωτοπορία, αλλά έφτασαν ακόμα και να αρνούνται να κάνουν γνωστή την ύπαρξη της με το “επιχείρημα” ότι πρόκειται για “υπερβολές”και ότι “τέτοια πράγματα δεν γίνονται στην Αμερική”: οι αρχικοί 100 τολμηροί νεαροί αμερικανοεβραίοι έχουν γίνει πια πολλές χιλιάδες, βρίσκουν μιμητές σε πάμπολλες άλλες χώρες (μέχρι τη Νέα Ζηλανδία και την Αυστραλία!) και κυρίως, επηρεάζουν όλη τη κοινωνία, και κινητοποιούν σε όλες τις κατηγορίες καταπιεσμένων και καταφρονεμένων!
Το ίδιο ισχύει εξίσου ή έστω σε μικρότερο βαθμό, για την Squad που δίνει τις μάχες της κυρίως, μέσα στους θεσμούς, και βλέπει τώρα τα (κοινοβουλευτικά) μέλη της και την απήχηση της να έχουν πολλαπλασιαστεί, με αποτέλεσμα να δημιουργεί τεράστιο πρόβλημα στο Δημοκρατικό -και όχι μόνο- πολιτικό κατεστημένο. Σε τελική ανάλυση, είναι όλη αυτή η πρωτοφανής ριζοσπαστική πρωτοπορία εκατοντάδων χιλιάδων νέων Αμερικανών και Αμερικανίδων, που κινητοποιήθηκαν και πολιτικοποιήθηκαν μέσα και χάρη στην καμπάνια του Μπέρνι Σάντερς, που δίνει τώρα τον τόνο στις όλο και πιο μαζικές κινητοποιήσεις για την άμεση κατάπαυση του πυρός στη Γάζα. Και επίσης, που παίζει κεντρικό ρόλο στο (σωτήριο) ξεκαθάρισμα που έχει αρχίσει στους κόλπους της αμερικανικής αριστεράς.
Όμως, ενώ ο Μπέρνι Σάντερς δεν τόλμησε να ανεξαρτοποιηθεί από το Δημοκρατικό κόμμα, τώρα φαίνεται να συγκεντρώνονται οι προϋποθέσεις για να γίνει, επιτέλους, αυτό που δεν έχει γίνει εδώ και ένα αιώνα: το ιστορικό βήμα προς την κατεύθυνση της συσπείρωσης σε ένα ανεξάρτητο αριστερό πολιτικό φορέα, όλων εκείνων που όχι μόνο δεν εκφράζονται πια από τα δύο μεγάλα παραδοσιακά κόμματα του αμερικανικού αστικού κατεστημένου, αλλά και στρέφονται τώρα ανοικτά εναντίον τους.
Καταρχήν, υπάρχει η ταυτόχρονη και χωρίς προηγούμενο κρίση των δύο μεγάλων αστικών κομμάτων, που σέρνεται αλλά και επιδεινώνεται συνεχώς τα τελευταία χρόνια. Και αυτό σε βαθμό που μας κάνει να μπορούμε να μιλάμε για ιστορική κρίση του συνόλου του παραδοσιακού πολιτικού προσωπικού των ΗΠΑ, για κρίση του συστήματος διακυβέρνησης και για απαξίωση του στα μάτια της κοινωνίας, καθώς μάλιστα διαγράφεται όλο και πιο έντονα στον ορίζοντα η απειλή ακόμα και της ενδο-αστικής εμφύλιας σύρραξης! Κατόπιν, υπάρχει η τάση σύγκλισης των κοινωνικών κινημάτων που εκφράζουν πια όχι μόνο την αντίθεση αλλά μάλλον την οργή μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας. Εδώ καθοριστικής σημασίας μπορεί να αποδειχθεί η συμβολή του αναγεννημένου αμερικανικού εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, το οποίο εμφανίζεται σήμερα, ειδικά μετά τις πρόσφατες ιστορικών διαστάσεων απεργιακές κινητοποιήσεις και επιτυχίες του, να είναι πιθανόν το πιο μαχητικό και πρωτοπόρο ολάκερου του βιομηχανικού δυτικού κόσμου.
Μαζί όμως και ταυτόχρονα με το εργατικό κίνημα, βλέπουμε να αναπτύσσεται ραγδαία το -επίσης καθοριστικής σημασίας- νεολαιίστικο και φοιτητικό κίνημα, που αρχίζει πια να θυμίζει τις καλύτερες μέρες εκείνου που είχε σημαδέψει τη λαϊκή αντίθεση στον πόλεμο του Βιετνάμ. Και όλα αυτά ενώ έχουν προηγηθεί τα πάντα ζωντανά και μαχητικά κινήματα όπως το φεμινιστικό, το LGBT, και βέβαια το κίνημα Black Lives Matter των αφρο-αμερικανών, που μπολιάζει σήμερα όλα τα άλλα, και πρωτίστως το φεμινιστικό και το εργατικό.
Στους μήνες που έρχονται θα κριθεί κατά πόσον όλος αυτός ο οργισμένος και ριζοσπαστικοποιημένος κόσμος θα αποφασίσει να πάρει τη μεγάλη απόφαση να εγκαταλείψει το Δημοκρατικό κόμμα για να συσπειρωθεί σε ένα δικό του, ανεξάρτητο κόμμα των μισθωτών και των καταπιεσμένων. Αυτή η απόφαση δεν πρόκειται όμως να παρθεί σε κενό αέρα, γύρω από ένα τραπέζι, αλλά μέσα στην όλο και πιο σκληρή -και πιθανόν αιματηρή- πάλη που θα απαιτήσει η αντίσταση ενάντια στην ακροδεξιά, αν όχι φασιστική, θανατερή απειλή που αντιπροσωπεύει ο Τραμπ και ο ρατσιστικός συρφετός των οπαδών και ένοπλων πολιτοφυλάκων του. Ενώ όμως η πρόβλεψη για το ποιος θα υπερισχύσει είναι σήμερα αδύνατη, για ένα πράγμα μπορούμε να είμαστε ήδη βέβαιοι: από την έκβαση αυτής της σύγκρουσης θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό και το δικό μας παρόν και μέλλον…
Σημειώσεις
1. Ήδη από την άνοιξη του 2017 αφιερώναμε κείμενα στη “νέα γενιά Αμερικανοεβραίων σε δράση ενάντια σε Τραμπ και Νετανιάχου”: https://www.contra-xreos.gr/
2. Τον Αύγουστο του 2019, γράφαμε κιόλας άρθρο με τον εύγλωττο τίτλο “Όταν οι νεαρές βουλεύτριες Ομάρ και Τλαΐμπ ανοίγουν πελώριες ρωγμές στην ιερή αμερικανο-ισραηλινή συμμαχία! » : https://www.contra-xreos.gr/
3. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του προέδρου του μεγάλου συνδικάτου των εργαζόμενων στα ταχυδρομεία Mark Dimonstein, που δήλωσε από το βήμα του πρόσφατου συνεδρίου του συνδικάτου του, ότι ο ίδιος είναι “αντι-σιωνιστής Εβραίος”!
4. Ακούστε και δείτε την ιστορική ομιλία της μεγάλης αγωνίστριας και ηρωϊκής βουλεύτριας Rashida Tlaib στην αμερικανική Βουλή, την ώρα που υπερασπίζεται με έκδηλη συγκίνηση, το δικαίωμα της να μην σωπαίνει μπροστά στη γενοκτονία των Παλαιστινίων από τον εγκληματία πολέμου Νετανιάχου, και με την υποστήριξη του Μπάϊντεν και της αμερικανικής κυβέρνησης : https://www.youtube.com/watch?v=7jN45BbZh08
