Ο έμπρακτος διεθνισμός αντίδοτο στο εθνικιστικό δηλητήριο του αναγεννημένου φασισμού!
Του Γιώργου Μητραλιά
«Η δεύτερη ιστορία συνδέεται με το γκέτο της Βίλνα. Μέχρι την εξόντωση του, ένα μέρος των ανδρών του οδηγούνταν έξω από το γκέτο για να δουλέψουν σε ένα εργοστάσιο όπλων. Ο διευθυντής του εργοστασίου ήταν ένας νεαρός αξιωματικός των SS (μπορούμε να βρούμε το όνομα του στο βιβλίο του Kovner) που κάθε πρωί κοίταγε προσεκτικά τους άνδρες που έρχονταν να δουλέψουν. Έχοντας καταλάβει ότι ο Kovner ήταν ο ηγέτης τους, κανονίζει να τον δει πρόσωπο με πρόσωπο και τον ρωτάει στα ίσια: «Παιδιά, έχετε ανάγκη από όπλα;» O Kovner μένει άναυδος, φοβάται πως πρόκειται για προβοκάτσια αλλά ο άλλος του τείνει ένα ρεβόλβερ και από εκείνη τη μέρα και κάθε μέρα, τη στιγμή της αναχώρησης τους, επαναλαμβάνει την ίδια χειρονομία που είναι απίστευτα επικίνδυνη και για τους δυο τους. Πολλά χρόνια αργότερα, στη δίκη του Άϊχμαν στην Ιερουσαλήμ, ο Kovner που ήταν μάρτυρας κατηγορίας, αναφέρθηκε ενώπιον του δικαστηρίου, στην ιστορία αυτού του αξιωματικού. Ο Άϊχμαν, μέσα στο γυάλινο κλουβί του, που άκουγε αγχωμένος, ξαφνικά εξερράγη: «Τον ξέρω αυτόν τον προδότη. Δεν μπορέσαμε να τον καθαρίσουμε». Είναι δυνατό να μην μπόρεσαν. Αλλά δυστυχώς, δεν υπάρχει κανείς που θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε αν είναι ακόμα ζωντανός».
Αυτή η απίστευτη ιστορία του αξιωματικού των SS που προμηθεύει όπλα σε Εβραίους κρατούμενους που προορίζονται να πεθάνουν, για να μπορέσουν να απελευθερωθούν από τους ναζιστές δημίους τους, προέρχεται από το συναρπαστικό αυτοβιογραφικό βιβλίο «Les sentiers du passé» (εκδ. Syllepse) του μεγάλου ιστορικού της ΕΣΣΔ Moshe Lewin. Και μας ήρθε στο μυαλό καθώς διαβάζαμε τις τελευταίες ειδήσεις για το - διαρκώς αναπτυσσόμενο - κίνημα των ισραηλινών εφέδρων που αρνούνται να υπηρετήσουν στη Γάζα, και σύνθημα των οποίων είναι το εύγλωττο «οφθαλμόν αντί οφθαλμού μέχρι να γίνουμε όλοι τυφλοί»...
Φυσικά, δεν είναι τυχαίο ότι τόσο ο Άιχμαν όσο και ο Νετανιάχου χρησιμοποιούν την ίδια λέξη «προδότης», για να χαρακτηρίσουν τους συμπατριώτες τους που αρνούνται να υπακούσουν στις διαταγές τους και να πολεμήσουν στους πολέμους τους. Εξάλλου, τόσο ο Άιχμαν όσο και ο Νετανιάχου χρησιμοποιούν επίσης την ίδια λέξη «τρομοκράτες», για να απαξιώσουν τους «εχθρούς» τους - τους Εβραίους τότε, στην περίπτωση του ενός, και τους Παλαιστίνιους τώρα, στην περίπτωση του άλλου!
Ωστόσο, πέρα από τις αναλογίες τους, αν όχι τις ομοιότητές τους, πρέπει να δεχτούμε ότι υπάρχει τουλάχιστον μία σημαντική διαφορά μεταξύ αυτών των δύο περιπτώσεων ανυπακοής σε εντολές ανωτέρων. Στην παρούσα ισραηλινή περίπτωση, όπως σημειώνει το γνωστό ισραηλινό μέσο ενημέρωσης +972, « που μίλησε με διάφορες οργανώσεις υπεράσπισης αυτών των “Refuzniks”, οι περισσότεροι από τους εφέδρους που αψήφησαν τις διαταγές να καταταγούν τους τελευταίους μήνες δεν τρέφουν καμιά “πραγματική ιδεολογική απόρριψη του πολέμου”, αλλά είναι μάλλον «αποθαρρημένοι, κουρασμένοι ή εξοργισμένοι από την ατελείωτη διάρκειά του».
Εντελώς διαφορετικό ήταν το κίνητρο του αξιωματικού των SS που όπλισε τους νεαρούς Εβραίους κρατούμενους -και μαχητές της ένοπλης αντίστασης- στο Βίλνιους. Αυτός έκανε κάτι ποιοτικά πολύ διαφορετικό: δεν αρκέστηκε να αρνηθεί τον πόλεμο από καθαρό φιλειρηνισμό, ούτε να δείξει συμπόνια για τους Εβραίους «σκλάβους» εργάτες στο εργοστάσιο όπλων του, ούτε καν να τους κρύψει και να τους βοηθήσει να επιβιώσουν, όπως έκανε ο αξιωματικός της Βέρμαχτ Wilhelm Hosenfeld για τον Εβραίο πιανίστα από το γκέτο της Βαρσοβίας Władysław Szpilman (2), κάτι που θα ήταν ήδη σπάνιο και πολύ σημαντικό. Αυτός πήγε πολύ πιο μακριά, καθώς ενώθηκε, εντελώς συνειδητά, με αυτούς τους Εβραίους, προσφέροντάς τους όπλα κάθε μέρα, χωρίς καν να του τα έχουν ζητήσει (!), προκειμένου να πολεμήσουν μαζί ενάντια στην ναζιστική Γερμανία και στον στρατό της, αξιωματικός του οποίου ήταν αυτός ο ίδιος! Με λίγα λόγια, αυτός ο αξιωματικός των SS είναι ο τέλειος «προδότης» επειδή άλλαξε στρατόπεδο, πηγαίνοντας από το στρατόπεδο των δημίων στο στρατόπεδο των θυμάτων τους, για να πολεμήσει μαζί τους - με τα όπλα στο χέρι - ενάντια στη γενοκτονική βαρβαρότητα!
Έχοντας πει όλα αυτά, το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα ο εβραϊκός πληθυσμός του Ισραήλ, και κατ’ επέκταση ολάκερη η Μέση Ανατολή, είναι ότι, με την εξαίρεση λίγων (φωτεινών και συνάμα ηρωικών) περιπτώσεων, δεν διαθέτει, προς το παρόν, τέτοιους «προδότες». Εξαίσιους «προδότες» του ρατσιστικού και γενοκτονικού κράτους τους, που θα έσωζαν την τιμή όχι μόνο του εβραϊκού τους έθνους αλλά και ολόκληρης της ανθρωπότητας, αποφασίζοντας να αλλάξουν στρατόπεδο και να πολεμήσουν στο πλευρό των θυμάτων της ίδιας της χώρας τους, που απαλλοτριώνονται, ταπεινώνονται, καταπιέζονται, σφαγιάζονται, εκτοπίζονται και εξοντώνονται σε αυτό που είναι ο ίδιος ο ορισμός της γενοκτονίας!
Ωστόσο, αυτό που γίνεται όλο και πιο προφανές είναι ότι η επείγουσα ανάγκη από τέτοιους «προδότες» γίνεται πλέον αισθητή πολύ πέρα από το Ισραήλ και τη Μέση Ανατολή, σχεδόν παντού στον πλανήτη μας. Ειδικά στην εποχή μας όπου η φαιά πανούκλα εισβάλει και πάλι στο πολιτικό προσκήνιο, αυτοί οι «προδότες» και ο παραδειγματικός πρακτικός διεθνισμός τους είναι περισσότερο από απαραίτητοι ως αντίδοτο στους εθνικιστικούς δαίμονες του μεσοπολέμου, που επιστρέφουν και μοιάζουν να είναι πιο απειλητικοί από ποτέ. Και αυτό επειδή η καταπιεσμένη ανθρωπότητα χρειάζεται σήμερα -ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά- ανθρώπους που σπρώχνουν την αντιφασιστική και την αντιαποικιοκρατική τους λογική μέχρι τέρμα, όπως ακριβώς έκανε ο Γάλλος Georges Boudarel όταν αποφάσισε να ενταχθεί στους αντάρτες Βιετμίνχ και να πολεμήσει μαζί τους για την ανεξαρτησία του Βιετνάμ ενάντια στον γαλλικό ιμπεριαλισμό, στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Ή όπως έκαναν οι νεαροί Γάλλοι τροτσκιστές που τόλμησαν το αδιανόητο εκδίδοντας και διανέμοντας, το 1943 και 1944, την πολυγραφημένη εφημερίδα τους «Arbeiter und Soldat» (Εργάτης και Στρατιώτης) στους Γερμανούς στρατιώτες στην μεγάλη βάση υποβρυχίων της Βρέστης. Περιττό να πούμε ότι όλοι τους πλήρωσαν πολύ ακριβά τη διεθνιστική τους πρωτοβουλία: ο Μπουνταρέλ βρέθηκε στο στόχαστρο των Γάλλων αμετανόητων αποικιοκρατών που ζητούσαν εκδίκηση, για το υπόλοιπο της ζωής του, ενώ οι περίπου τριάντα Γάλλοι αντιφασίστες και Γερμανοί στρατιώτες της ομάδας της Βρέστης, είτε εκτελέστηκαν με αποκεφαλισμό είτε στάλθηκαν στο Ανατολικό Μέτωπο ή σε στρατόπεδα εξόντωσης. Όσο για τον αρχηγό αυτής της ομάδας, τον νεαρό Βερολινέζο Εβραίο επαναστάτη και ηγετικό στέλεχος της 4ης Διεθνούς Martin Monath ή Widelin, αφού επέζησε ως εκ θαύματος από την πρώτη του εκτέλεση από την Γκεστάπο (δύο σφαίρες στο κεφάλι και δίπλα στην καρδιά), συνελήφθη ξανά και απαγχονίστηκε.
Λίγες μέρες πριν από την 80ή επέτειο του τέλους του Δεύτερου Παγκόσμιου Μακελειού και σε μια εποχή που το φάσμα του Χίτλερ και της φαιάς πανούκλας του πλανώνται και πάλι πάνω από τη γηραιά μας ήπειρο, είναι ιδιαίτερα από χρήσιμο για τους σημερινούς και αυριανούς αγώνες, να θυμηθούμε αυτούς τους ηρωικούς διεθνιστές επαναστάτες και να διαπιστώσουμε ότι οι παραδειγματικοί αγώνες τους είναι σήμερα παραπάνω από επίκαιροι…
Σημειώσεις
1. Abba Kovner: Εβραίος αγωνιστής, ποιητής, αριστερός σιωνιστής. Αφού προσπάθησε να οργανώσει εξέγερση στο γκέτο της Βίλνα (Βίλνιους), διέφυγε με τους συντρόφους του μέσα από τους υπονόμους στα δάση, όπου έγινε θρύλος για τα πολεμικά του κατορθώματα επικεφαλής χιλίων αγοριών και κοριτσιών, σε συνεργασία με σοβιετικούς αντάρτες. Μετά τον πόλεμο, αναζητώντας εκδίκηση, προσπάθησε, ευτυχώς ανεπιτυχώς, να δηλητηριάσει το νερό σε μεγάλες γερμανικές πόλεις. Μόλις έφτασε στο Ισραήλ, δραστηριοποιήθηκε στη Σιωνιστική Αριστερά και δικαιολόγησε τις σφαγές των Παλαιστινίων.
2. Βλέπε την εξαιρετική ταινία του Ρομάν Πολάνσκι «Ο πιανίστας» για την καταστροφή του γκέτο της Βαρσοβίας και την ιστορία του Εβραίου Σπίλμαν και του σωτήρα του αξιωματικού της Βέρμαχτ.
Το ίδιο άρθρο στα γαλλικά: https://samizdat2.org/
...και στα αγγλικά: https://oaklandsocialist.com/
...και στα ιταλικά: https://andream94.