Σε αυτή την ώρα του μεγάλου κινδύνου
Σε αλληλεγγύη με την ουκρανική αντίσταση, ας ξαναχτίσουμε το διεθνές αντιπολεμικό κίνημα
των MARK JOHNSON , PIERRE ROUSSET
Παρουσιάζουμε παρακάτω την αντίληψή μας για τα καθήκοντα που αντιμετωπίζει ιδιαίτερα η δυτική αριστερά. Ελπίζουμε να συμβάλλουμε στη συζήτηση και την οικοδόμηση του κινήματος ειρήνης, στην αλληλεγγύη με την ουκρανική αριστερά και τα κοινωνικά κινήματα, στη στήριξη των προσφύγων και τον αντιρατσισμό, καθώς και στην ενίσχυση των εναλλακτικών λύσεων στον ιμπεριαλισμό στη δύση και την ανατολή της ευρωπαϊκής υποηπείρου.
Ζούμε σε έναν κόσμο μόνιμου πολέμου. Έχουμε βιώσει αρκετούς πυρηνικούς συναγερμούς από το τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου. Αλλά η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αποτελεί σημείο καμπής: είναι η πρώτη φορά από το 1945 που ένας πυρηνικός συναγερμός λαμβάνει χώρα στο πλαίσιο ενός θερμού πολέμου στην καρδιά της Ευρώπης.
Η σύγκρουση αυτή έχει παγκόσμιο αντίκτυπο, στις τιμές των τροφίμων και των καυσίμων, στις εμπορικές σχέσεις, στην περιφερειακή ολοκλήρωση και στον τρόπο με τον οποίο η Αριστερά αντιλαμβάνεται τον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό και την αλληλεγγύη.
Το διεθνές αντιπολεμικό κίνημα είχε γίνει λιγότερο ενεργό τα τελευταία χρόνια, παρά τις συγκρούσεις στην Υεμένη, το Κονγκό, την Αιθιοπία, και φυσικά, περισσότερες από μία φορές στην Ουκρανία. Αντιμετωπίζουμε τώρα μια επείγουσα πρόκληση για την ανοικοδόμηση των διεθνών κινημάτων αλληλεγγύης και ειρήνης.
Η ανασυγκρότηση ή η ενίσχυση των αντιπολεμικών κινημάτων θέτει διαφορετικές προκλήσεις για τους σοσιαλιστές που βρίσκονται σε μια ιμπεριαλιστική χώρα ή όχι, σε μια χώρα του ΝΑΤΟ (με βάσεις και αμερικανικούς πυραύλους (όπως το ισπανικό κράτος) ή χωρίς (όπως η Γαλλία), σε μια χώρα που απειλείται στρατιωτικά από τη Ρωσία (Γεωργία) ή εξαρτάται από ρωσική εγγύηση ασφαλείας (Αρμενία).
Εδώ στην Ευρώπη πρέπει να καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια για να ενισχύσουμε τους δεσμούς μεταξύ της αντιπολεμικής αντίστασης στη Δύση και την Ανατολή της υπο-ηπείρου μας, σε όλες τις πλευρές της σύγκρουσης. Πρέπει να κατανοήσουμε ο ένας τις ιδιαιτερότητες του άλλου και να βρούμε τρόπους να δράσουμε από κοινού σε ηπειρωτικό και παγκόσμιο επίπεδο γύρω από κοινούς άξονες κινητοποίησης (βλ. παρακάτω).
Εμείς στη δυτική Ευρώπη θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε θέτοντας το ερώτημα: Γιατί δεν είδαμε αυτόν τον πόλεμο να έρχεται νωρίτερα; Αριστεροί σύντροφοι και σύμμαχοι από την Ουκρανία, τη Ρωσία και άλλες χώρες της περιοχής κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου εδώ και αρκετά χρόνια. Αλλά πολλοί στη δυτική αριστερά πίστευαν ότι η αύξηση της στρατιωτικής έντασης στα σύνορα της Ουκρανίας ήταν ουσιαστικά ένα μέσο πίεσης που ασκούσε η Μόσχα στις χώρες του ΝΑΤΟ. Εμείς λάβαμε υπόψη μας μόνο τον παράγοντα ΝΑΤΟ - τον δικό μας αγώνα ενάντια στη δική μας άρχουσα τάξη.
Τώρα βλέπουμε τα πράγματα πιο καθαρά. Οι ομιλίες του Πούτιν λίγο πριν και μετά την εισβολή καθιστούν σαφές το αυτοκρατορικό σχέδιο της Ρωσίας, στις στρατιωτικές, οικονομικές, πολιτικές και πολιτιστικές του διαστάσεις.
Η σύγκρουση αυτή ήρθε σε μια στιγμή βαθιάς κρίσης στο ΝΑΤΟ, μετά την αποτυχία στο Αφγανιστάν και τις εντάσεις κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Τραμπ. Οι εσωτερικές διαιρέσεις ήταν εμφανείς, με ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες του ΝΑΤΟ να προτείνουν έναν ισχυρότερο δυτικοευρωπαϊκό στρατιωτικό συντονισμό, με αποδυνάμωση του συντονισμού των ΗΠΑ. Ο Αμερικανός πρόεδρος Μπάιντεν επέλεξε άλλους μοχλούς για να ανακτήσει τον αμερικανικό έλεγχο στη ζώνη Ασίας-Ειρηνικού, με επαναπροσδιορισμό του ρόλου της Τετραμερούς (ΗΠΑ, Ινδία, Ιαπωνία, Αυστραλία) και τη δημιουργία της AUKUS (με κόστος για τις σχέσεις μεταξύ των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου από τη μία πλευρά και της Γαλλίας από την άλλη).
Τα στρατιωτικά μέσα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ ήταν (και παραμένουν) αδύναμα στην Ευρώπη, σε σύγκριση με την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Η αδυναμία αυτή φάνηκε στην άμεση αντίδραση του Μπάιντεν στη ρωσική εισβολή, όταν ανακοίνωσε αμέσως ότι δεν θα υπάρξει στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ. Αρκετές ευρωπαϊκές χώρες του ΝΑΤΟ, ιδίως εκείνες με ιστορική μνήμη ρωσικής ή σοβιετικής εισβολής και κατοχής, ανέμεναν μια εντελώς διαφορετική στάση.
Ο Πούτιν σκόπευε να νικήσει γρήγορα και να θέσει τις δυτικές δυνάμεις προ τετελεσμένων γεγονότων, όπως είχε κάνει με επιτυχία πολλές φορές, στην Τσετσενία, τη Συρία, το Ντονμπάς, την Κριμαία και το Καζακστάν. Αυτή τη φορά, οι σχεδιαστές του Πούτιν υποτίμησαν την αντίσταση του στρατού και του πληθυσμού της Ουκρανίας - τόσο των ουκρανόφωνων όσο και των ρωσόφωνων. Ωστόσο, η επίδειξη δύναμης του Πούτιν αποκάλυψε και επέτεινε τις διαιρέσεις εντός του ΝΑΤΟ. Σχεδόν καθημερινά, οι ηγέτες των χωρών του ΝΑΤΟ κάνουν αντιφατικές δηλώσεις σχετικά με το ποια είναι η στρατηγική της συμμαχίας, ιδίως όσον αφορά την υποστήριξη προς την Ουκρανία.
Η σύγκρουση αποκάλυψε επίσης μια τριπλή διάσπαση στην ευρωπαϊκή αριστερά. Οι σοσιαλδημοκράτες και οι Πράσινοι έχουν γίνει οι μεγαλύτεροι υποστηρικτές του ΝΑΤΟ, όπως και σε προηγούμενες συγκρούσεις. Μέρος της αντικαπιταλιστικής αριστεράς δεν μπόρεσε να βρει τον βηματισμό της σε μια σύγκρουση που προκλήθηκε από έναν μη δυτικό ιμπεριαλισμό. Αυτοί οι σύντροφοι βρίσκονται σε σύγχυση. Αρνούνται να προχωρήσουν πέρα από την πλέον ήπια κριτική της ρωσικής εισβολής, απρόθυμοι να επεκτείνουν την αλληλεγγύη τους στην Ουκρανία και επιμένουν ενάντια σε όλα τα στοιχεία ότι το ΝΑΤΟ είναι ο μοναδικός ή ο κύριος υπεύθυνος, ότι η Ουκρανία είναι μια δυτική μαριονέτα ή ένα πρωτοφασιστικό κράτος και ότι η Ρωσία είναι το πραγματικό θύμα. Η θέση τους είναι «καμπιστική» -υποστηρίζουν αυτόματα όποιον είναι εναντίον της δυτικής άρχουσας τάξης. Οι Ουκρανοί, αλλά και οι Σύριοι, προσπαθούν εδώ και χρόνια να προειδοποιήσουν τη δυτική αριστερά ενάντια σε αυτή την αδιέξοδη πολιτική. Ας ελπίσουμε ότι τα μάτια κάποιων συντρόφων θα ανοίξουν επιτέλους τώρα που υπάρχει ένας δεύτερος ρωσικός ιμπεριαλιστικός πόλεμος να αντιμετωπιστεί.
Η αποτυχία του καμπισμού δεν είναι μόνο στη στρατιωτική και γεωπολιτική διάσταση. Η αφετηρία της αλληλεγγύης είναι σίγουρα η υπεράσπιση των πληθυσμών που είναι θύματα πολέμου. Οι καμπιστές αποτυγχάνουν να δράσουν αλληλέγγυα με τον ουκρανικό πληθυσμό, στο όνομα των διαστρεβλωμένων γεωπολιτικών τους εκτιμήσεων. Διαχωρίζουν ψυχρά τον ανθρώπινο πόνο, αναγνωρίζοντας τα θύματα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και περιθωριοποιώντας, αγνοώντας ή αρνούμενοι την ύπαρξη των θυμάτων άλλων ιμπεριαλισμών (στη Συρία, τα θύματα του Μπασάρ αλ Χασάντ και των Ρώσων υποστηρικτών του, στην Ευρασία οι Τσετσένοι, οι Γεωργιανοί και οι Ουκρανοί και στην Κίνα οι Ουιγούροι και οι Θιβετιανοί).
Απορρίπτουμε την προσέγγιση αυτή. Θεωρούμε ότι η ενσυναίσθηση προς τους πληθυσμούς που πλήττονται από τον πόλεμο, την καταπίεση και την εξορία αποτελεί θεμελιώδη κινητήρια δύναμη του διεθνισμού και της μαχητικής ηθικής.
______________________________
"Αν τρέμεις από αγανάκτηση σε κάθε αδικία, τότε είσαι σύντροφός μου".
Ερνέστο Τσε Γκεβάρα
______________________________
Παρουσιάζουμε παρακάτω την αντίληψή μας για τα καθήκοντα που αντιμετωπίζει ιδιαίτερα η δυτική αριστερά. Ελπίζουμε να συμβάλουμε στη συζήτηση και την οικοδόμηση του κινήματος ειρήνης, στην αλληλεγγύη με την ουκρανική αριστερά και τα κοινωνικά κινήματα, στη στήριξη των προσφύγων και τον αντιρατσισμό, καθώς και στην ενίσχυση των αντιιμπεριαλιστικών εναλλακτικών προσεγγίσεων στα δυτικά και τα ανατολικά της ευρωπαϊκής υποηπείρου.
Θέσεις για το κίνημα ειρήνης
Πρόκειται για έναν αδικαιολόγητο πόλεμο του ρωσικού ιμπεριαλισμού ενάντια στη φτωχότερη χώρα της ευρωπαϊκής ηπείρου.
Η Ρωσία πρέπει να σταματήσει αμέσως κάθε μορφή ανάμειξης στην Ουκρανία, να αποσύρει όλα τα στρατεύματα και τους μισθοφόρους της και να σταματήσει αμέσως να χρηματοδοτεί τις φιλορωσικές πολιτοφυλακές στο Ντονμπάς. Ειρηνευτικές δυνάμεις των Ηνωμένων Εθνών θα πρέπει να αναπτυχθούν στην επικράτεια των λεγόμενων Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουχάνσκ και στην Κριμαία, μέχρι να επιλυθεί ειρηνικά το οριστικό καθεστώς των περιοχών αυτών, με βάση τη βούληση του πληθυσμού, συμπεριλαμβανομένων των πρώην κατοίκων που εγκατέλειψαν τις περιοχές αυτές ως αποτέλεσμα των συγκρούσεων των τελευταίων ετών.
Υποστηρίζουμε την ουκρανική ένοπλη αντίσταση- επιθυμούμε την απελευθέρωση της Ουκρανίας από τους ξένους κατακτητές της με κάθε θεμιτό μέσο. Συνεπώς, είμαστε υπέρ της παροχής αμυντικού οπλισμού στις ουκρανικές αρχές και τον ουκρανικό λαό. Αναγνωρίζουμε το δικαίωμα των Ουκρανών να προμηθεύονται όπλα από οποιαδήποτε πηγή, συμπεριλαμβανομένων των χωρών του ΝΑΤΟ.
Υποστηρίζουμε ιδιαίτερα την παράδοση των όπλων που είναι καταλληλότερα για τις ανάγκες μιας λαϊκής αντίστασης, συμπεριλαμβανομένων των αντιαρματικών όπλων και των αντιαεροπορικών αμυντικών συστημάτων. Απορρίπτουμε τις απίθανες προϋποθέσεις και δικαιολογίες εκείνων που αντιτίθενται σε μια ουκρανική νίκη απαιτώντας ότι η Ουκρανία πρέπει πρώτα να εγγυηθεί ότι δεν θα πέσουν όπλα στα χέρια της ακροδεξιάς ή εγκληματικών στοιχείων (αδύνατο), ή ότι η Ουκρανία πρέπει να αγοράζει όπλα μόνο από αδέσμευτες χώρες, ακόμη και όταν οι χώρες του ΝΑΤΟ θα τα παρέχουν δωρεάν.
Απέναντι σε έναν επιθετικό πόλεμο, αλληλεγγύη σημαίνει να αναγνωρίσουμε το δικαίωμα των Ουκρανών να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Το ότι η ουκρανική κυβέρνηση είναι καπιταλιστική δεν αλλάζει την κατάσταση. Ούτε η ύπαρξη της ακροδεξιάς, στην Ουκρανία όπως και παντού, και μάλιστα λιγότερο από ό,τι σε πολλές χώρες, ιδίως στη Ρωσία. Δεν είναι δική μας αρμοδιότητα να αποφασίσουμε για τους Ουκρανούς τη μορφή της αντίστασής τους. Μέχρι στιγμής, έχουν εμπλακεί σε έναν πολύπλευρο ένοπλο αγώνα. Ο πασιφισμός και η παθητική αντίσταση δεν θα ήταν αρκετά για να αποφευχθούν οι τραγωδίες και το ανθρώπινο κόστος αυτού του πολέμου, το οποίο όλοι γνωρίζουμε. Μια αστραπιαία νίκη για τον Πούτιν θα τον ενθάρρυνε να προχωρήσει ακόμη περισσότερο.
Η ίδια η εξοπλιστική βιομηχανία της Ουκρανίας δεν επαρκεί για να καλύψει τις άμεσες ανάγκες της χώρας και υπέστη σοβαρές ζημιές κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης. Δεν παράγει τα συγκεκριμένα όπλα που απαιτούνται περισσότερο, και όχι σε επαρκείς ποσότητες.
Αντιμέτωποι με τον κίνδυνο κλιμάκωσης σε ηπειρωτικό πόλεμο και χρήσης πυρηνικών όπλων, πρέπει να αντιταχθούμε σε οποιαδήποτε κίνηση προς την κατεύθυνση της άμεσης σύγκρουσης μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας.
Η άμεση σύγκρουση μεταξύ ιμπεριαλιστικών χωρών θα έφερνε πολύ μεγαλύτερα δεινά, με δυνητικά παγκόσμιες αρνητικές επιπτώσεις. Η σύγκρουση στην Ουκρανία είναι η πιο πρόσφατη σε μια μακρά σειρά έμμεσων αντιπαραθέσεων μεταξύ των χωρών του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας, παλαιότερα της Σοβιετικής Ένωσης, που φτάνουν πίσω στον Ψυχρό Πόλεμο. Κινήσεις που θα μπορούσαν να προκαλέσουν την έναρξη μιας άμεσης ενδοϊμπεριαλιστικής σύγκρουσης περιλαμβάνουν την «τακτική» χρήση μικρών πυρηνικών ή χημικών όπλων εντός της Ουκρανίας, την επιβολή από το ΝΑΤΟ μιας «ζώνης απαγόρευσης πτήσεων» πάνω από τμήματα της Ουκρανίας και την παρουσία στρατευμάτων του ΝΑΤΟ εντός της Ουκρανίας.
Η δυτική υποστήριξη προς την Ουκρανία σε αυτή τη σύγκρουση, συμπεριλαμβανομένης της παροχής αμυντικών όπλων και μη στρατιωτικής βοήθειας, δεν την καθιστά άμεσο ενδοϊμπεριαλιστικό πόλεμο, όπως ακριβώς και οι πολυάριθμες συγκρούσεις κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου δεν ήταν ενδοϊμπεριαλιστικοί πόλεμοι, ακόμη και αν η Δύση και η ΕΣΣΔ παρείχαν συνήθως υποστήριξη στα αντίπαλα μέρη.
Κατά της ρωσικής εισβολής, καλούμε σε μποϊκοτάζ, κυρώσεις και αποεπένδυση (BDS)
Υποστηρίζουμε τις κρατικές κυρώσεις που στοχεύουν την προσωπική περιουσία της ρωσικής ελίτ, καθώς και τις εμπορικές και οικονομικές κυρώσεις που μειώνουν τα έσοδα του ρωσικού κράτους και την ικανότητά του να συνεχίσει την εισβολή και την κατοχή της Ουκρανίας.
Υποστηρίζουμε επίσης πρωτοβουλίες της κοινωνίας των πολιτών για μποϊκοτάζ και πίεση προς τις εταιρείες να αποεπενδύσουν από τη Ρωσία, εφόσον ο στόχος έχει σχέση με άμεση υποστήριξη της ρωσικής εισβολής και κατοχής της Ουκρανίας.
Δεν είναι η πρώτη φορά που υποστηρίζουμε τη χρήση διεθνών κυρώσεων. Ζητήσαμε την επιβολή κυρώσεων κατά του καθεστώτος του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική. Το ίδιο κάνουμε και τώρα, στο πλαίσιο της εκστρατείας BDS για την υπεράσπιση των Παλαιστινίων, και όσον αφορά τη Βιρμανία (Μιανμάρ) από το στρατιωτικό πραξικόπημα πέρυσι. Το είδος των κυρώσεων είναι προφανώς ένα βασικό ζήτημα. Δεν πρέπει να ευθυγραμμιστούμε σε αυτό το θέμα με την Ουάσιγκτον ή τις Βρυξέλλες. Αντίθετα, πρέπει να λάβουμε υπόψη τη γνώμη των ουκρανικών προοδευτικών ρευμάτων σχετικά με τη φύση εκείνων των κυρώσεων που μπορούν να υπερασπιστούν και εκείνων που πρέπει να καταδικαστούν, στη συγκεκριμένη τρέχουσα κατάσταση. Μετά την εισβολή, ο ουκρανικός πληθυσμός τάχθηκε σε συντριπτική πλειοψηφία υπέρ των κυρώσεων που πρότειναν οι δυτικές κυβερνήσεις. Η ουκρανική αριστερά δεν έχει αντιταχθεί σε καμία συγκεκριμένη κύρωση μέχρι στιγμής. Η ρωσική ριζοσπαστική αριστερά δεν αντιτίθεται μέχρι στιγμής στο BDS, ούτε καλεί για BDS.
Οι κυρώσεις έχουν επικεντρωθεί στη μείωση της ρωσικής πρόσβασης στις χρηματοπιστωτικές αγορές και τις τραπεζικές υπηρεσίες, παράλληλα με έναν ταχέως επεκτεινόμενο κατάλογο απαγορεύσεων εισαγωγών/εξαγωγών. Ορισμένα από τα ανατολικά κράτη μέλη της ΕΕ ζητούν την πλήρη απαγόρευση του εμπορίου με τη Ρωσία. Οι μεγαλύτερες δυτικές οικονομίες προτιμούν μέχρι στιγμής στοχευμένες απαγορεύσεις και τιμωρητικούς φόρους εισαγωγής στα ρωσικά προϊόντα. Αυτές οι κυρώσεις θα προκαλέσουν σίγουρα σοβαρή ύφεση στη Ρωσία, ακόμη και αν η Κίνα και η υπόλοιπη Δυτική Ευρώπη έχουν αποφύγει μέχρι στιγμής την πιο αποτελεσματική κύρωση: τη μείωση της αγοράς ρωσικού πετρελαίου και φυσικού αερίου [1]. Οι δυτικές εταιρείες έχουν ωστόσο αρχίσει να μειώνουν τις αγορές τους από τη Ρωσία, επιτρέποντας στους Ασιάτες, ιδίως Ινδούς και Κινέζους αγοραστές να επιτύχουν μεγάλες εκπτώσεις στις αγορές πετρελαίου.
Το μποϊκοτάζ από την κοινωνία των πολιτών και η πίεση προς τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα να αποεπενδύσουν τις επενδύσεις τους στη Ρωσία ήταν ευρέως διαδεδομένα και ποικίλα τις λίγες εβδομάδες μετά την εισβολή. Προβλέποντας τα αιτήματα της κοινωνίας των πολιτών και των δυτικών κυβερνήσεων, ένας αυξανόμενος αριθμός πολυεθνικών και μικρότερων εταιρειών αναστέλλουν ή τερματίζουν τις δραστηριότητές τους στη Ρωσία. Υπάρχει επίσης μια τάση άρνησης των καταναλωτών να αγοράζουν ρωσικά προϊόντα και υπηρεσίες, γεγονός που επηρεάζει αρνητικά τη ρωσική οικονομία, με τον κύριο αντίκτυπο να πέφτει στον γενικό πληθυσμό και όχι στους υπεύθυνους λήψης αποφάσεων.
Υπάρχει επίσης ένα σε μεγάλο βαθμό αυθόρμητο κίνημα πολιτιστικού και αθλητικού μποϊκοτάζ. Το γεγονός αυτό έχει σηματοδοτήσει την καταδίκη των ρωσικών πολιτικών και ενεργειών από τη Δύση και την αλληλεγγύη προς την Ουκρανία.
Ορισμένα μποϊκοτάζ εκφράζουν εχθρότητα προς τον ρωσικό πολιτισμό ή τους Ρώσους πολίτες ως τέτοιους. Αυτά προκαλούν αδικαιολόγητες διακρίσεις, αποξενώνουν τους καλοπροαίρετους Ρώσους και ενισχύουν μια επιθετική δυτική εκστρατεία δαιμονοποίησης του ρωσικού «άλλου».
Όλοι οι πρόσφυγες από την Ουκρανία πρέπει να τύχουν της καλύτερης υποδοχής.
Για πρώτη φορά, η Ευρωπαϊκή Ένωση ενεργοποίησε την οδηγία της για την "προσωρινή προστασία" υπέρ αυτών των προσφύγων, η οποία τους δίνει πρόσβαση σε εργασία, σπουδές και κοινωνική προστασία. Αυτό το προηγούμενο πρέπει τώρα να χρησιμοποιηθεί προς όφελος και άλλων προσφύγων (Σύρων και άλλων). Κάτω από την πίεση της κοινωνίας των πολιτών, αρκετά ευρωπαϊκά κράτη έχουν ήδη επεκτείνει την "προσωρινή προστασία" και άλλα μέτρα ανά χώρα (δωρεάν μεταφορά κ.λπ.) σε όλους τους Ουκρανούς πρόσφυγες - πολίτες ή αλλοδαπούς που διέμεναν προηγουμένως στην Ουκρανία. Θα πρέπει να συνεχίσουμε την πίεση, επίσης σε αλληλεγγύη με τους πρόσφυγες από άλλες χώρες. Καταγγέλλουμε τον θεσμικό και εκτεταμένο ρατσισμό που αποκαλύπτεται στην πολύ μεγαλύτερη δυτική ανθρωπιστική ανταπόκριση στα δεινά των Ουκρανών σε σύγκριση με τα δεινά των μη λευκών προσφύγων από άλλες συγκρούσεις και καταστροφές.
Οι περισσότεροι πρόσφυγες από την Ουκρανία συγκεντρώνονται στα γειτονικά κράτη της ΕΕ και στη Μολδαβία. Αυτές είναι από τις φτωχότερες χώρες της Ευρώπης. Οι περισσότερες υπηρεσίες υποστήριξης των προσφύγων σε αυτές τις χώρες παρέχονται από την κοινωνία των πολιτών. Το κράτος αδυνατεί να παράσχει στέγαση και κοινωνική προστασία και καθυστερεί πολύ να επεκτείνει τις εγκαταστάσεις υγείας και εκπαίδευσης που απαιτούνται για τους πρόσφυγες που θα παραμείνουν. Το κράτος πρέπει να κάνει περισσότερα.
Όλες οι χώρες της ΕΕ θα πρέπει να μοιραστούν το οικονομικό βάρος της προσφυγικής κρίσης.
Η πλημμύρα των προσφύγων μαρτυρά την ακραία βία αυτού του πολέμου. Είναι σπάνιο να γινόμαστε μάρτυρες μιας τέτοιας εξόδου σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Υποδηλώνει μια γενοκτονία, «εκκαθάριση» και εξάλειψη των ουκρανικών και μη έμπιστων στοιχείων από το σχεδιαζόμενο έδαφος των αποικιών της «Νέας Ρωσίας».
Το διεθνές αντιπολεμικό κίνημα πρέπει να είναι ανεξάρτητο από τις μεγάλες δυνάμεις.
Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να ευθυγραμμιστεί με τις δυτικές δυνάμεις (Ηνωμένες Πολιτείες, Ευρωπαϊκή Ένωση, Μεγάλη Βρετανία), όπως έκαναν οι δυτικοί φιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες και πράσινοι. Σημαίνει επίσης να μην ευθυγραμμιστεί με τη Ρωσία ή την Κίνα με μια «καμπιστική» θέση (υποστηρίζοντας όποιο «στρατόπεδο» είναι εναντίον του δυτικού ιμπεριαλισμού).
Μια φιλορωσική, καμπιστική ευθυγράμμιση στο εσωτερικό του κινήματος ειρήνης θα σήμαινε την αποφυγή της κριτικής της περιφερειακής ιμπεριαλιστικής επέκτασης της Ρωσίας, την άκριτη αποδοχή των ρωσικών ισχυρισμών για γενοκτονία κατά των ρωσόφωνων Ουκρανών, τη νομιμοποίηση των ελεγχόμενων από τη Ρωσία κρατιδίων-μαριονετών στο Ντονμπάς και την απαίτηση για το δικαίωμα αυτοδιάθεσης (διαχωρισμός από την Ουκρανία και ενσωμάτωση στη Ρωσία) για τις περιοχές που βρίσκονται υπό ρωσικό στρατιωτικό έλεγχο, σε μια διαδικασία που ελέγχεται από τη Ρωσία. Αυτό θα σήμαινε επίσης να παρουσιάζεται ψευδώς η αστική κυβέρνηση της Ουκρανίας ως μια φασιστική ή μη νομιμοποιημένη δυτική κυβέρνηση-μαριονέτα και να υπερτονίζεται το μέγεθος και η επιρροή της ουκρανικής εθνικιστικής ακροδεξιάς, ενώ θα ελαχιστοποιείται ή θα αγνοείται ο ολοένα και πιο αυταρχικός και αντιδραστικός χαρακτήρας του ίδιου του καθεστώτος της Μόσχας. Μια φιλοδυτική ευθυγράμμιση θα σήμαινε την αποφυγή της κριτικής του μιλιταρισμού του ΝΑΤΟ και της νεοαποικιακής οικονομικής επέκτασης της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Ανατολική Ευρώπη. Θα σήμαινε νομιμοποίηση αντιδημοκρατικών κινήσεων από την ουκρανική πολιτική και οικονομική ελίτ. Θα μπορούσε να σημαίνει ολοένα και περισσότερο τη δικαιολόγηση των περιορισμών των πολιτικών ελευθεριών στις δυτικές χώρες και την ποινικοποίηση των αντιδυτικών απόψεων και της πολιτικής δραστηριότητας.
Είμαστε αντίθετοι στην επέκταση και την επιθετικότητα του ΝΑΤΟ.
Είμαστε αντίθετοι σε κάθε αύξηση των στρατιωτικών δαπανών των χωρών του ΝΑΤΟ. Μάλιστα, ζητάμε μείωση των στρατιωτικών δαπανών υπέρ των κοινωνικών τομέων, της υγείας και της εκπαίδευσης ειδικότερα. Είμαστε αντίθετοι σε κάθε μελλοντική επέκταση των ήδη εκτεταμένων εγκαταστάσεων του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη και προτείνουμε τη μείωση των δυνάμεων του ΝΑΤΟ ως βασικό στοιχείο της αποστρατιωτικοποίησης του ανατολικοευρωπαϊκού χώρου. Είμαστε αντίθετοι σε κάθε ανάπτυξη του ΝΑΤΟ εκτός των χωρών μελών του. Είμαστε αντίθετοι στην ένταξη οποιωνδήποτε χωρών στο ΝΑΤΟ. Είμαστε υπέρ της αποχώρησης οποιασδήποτε χώρας από το ΝΑΤΟ και της διάλυσης της συμμαχίας. Η μελλοντική ασφάλεια των ευρωπαϊκών χωρών, ιδιαίτερα των φτωχότερων, πρέπει να βασίζεται σε ένα ευρύ και μη συγκρουσιακό πλαίσιο.
Σε όλη τη Δυτική Ευρώπη αναμένεται αύξηση των στρατιωτικών προϋπολογισμών. Ειδικά η Γερμανία παίρνει μια ιστορική στροφή όσον αφορά τις στρατιωτικές της δεσμεύσεις. Οι ευρωπαϊκές χώρες του ΝΑΤΟ συνεχίζουν να διστάζουν μεταξύ της κλασικής, υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, ολοκλήρωσης και μιας πιο αυτόνομης ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης (η Γερμανία και η Ολλανδία έχουν ήδη ενσωματώσει τα τάγματα τεθωρακισμένων και τους πεζοναύτες τους, σχεδιάζονται περισσότερες κοινές μονάδες και κοινές προμήθειες και υλικοτεχνική υποστήριξη). Και οι δύο επιλογές έχουν ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες -η προσέγγιση υπό ευρωπαϊκή ηγεσία θα σήμαινε πιθανότατα μόνο έναν επαναπροσανατολισμό στο κοντινό εξωτερικό και μια χαμηλότερη συμμετοχή στις παγκόσμιες εκστρατευτικές δυνάμεις υπό την ηγεσία των ΗΠΑ.
Δεν βλέπουμε καμία αντίφαση μεταξύ της έκκλησης για μείωση των στρατιωτικών δαπανών στις χώρες του ΝΑΤΟ και της προμήθειας όπλων στην Ουκρανία. Στην πραγματικότητα, η δωρεά όπλων στην Ουκρανία χωρίς αύξηση των στρατιωτικών προϋπολογισμών στις χώρες του ΝΑΤΟ θα συνέβαλε στη μείωση του αποθέματος όπλων του ΝΑΤΟ. Φυσικά, αυτό θα έχει μόνο περιορισμένο αποτέλεσμα, δεδομένου ότι οι χώρες του ΝΑΤΟ παρέχουν στην Ουκρανία κυρίως παλαιότερες σειρές όπλων, ιδίως τα όπλα της σοβιετικής εποχής που εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται ή να αποθηκεύονται από τα μέλη του ΝΑΤΟ στο ανατολικό τμήμα της ΕΕ [2].
Στις ευρωπαϊκές χώρες του ΝΑΤΟ, υπάρχει επίσης αυξανόμενη λαϊκή υποστήριξη για την ενίσχυση και την κατασκευή στρατιωτικών βάσεων και την εγκατάσταση των πιο προηγμένων τεχνολογιών πολέμου των Ηνωμένων Πολιτειών. Ορισμένα μέλη του ΝΑΤΟ στο ανατολικό τμήμα της ΕΕ προτείνουν να δωρίσουν τους δικούς τους εξοπλισμούς της σοβιετικής εποχής στην Ουκρανία, με αντάλλαγμα πιο σύγχρονα όπλα από τα πλουσιότερα μέλη του ΝΑΤΟ που βρίσκονται δυτικότερα. Οι περισσότερες από τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες και χώρες-δορυφόρους στην Ευρώπη είναι τώρα μέλη του ΝΑΤΟ. Πολλές από αυτές τις χώρες συνορεύουν με τη Ρωσία, την Ουκρανία ή/και τη Λευκορωσία, και έχουν μια σχετικά πρόσφατη ανάμνηση της σοβιετικής/ρωσικής επίθεσης και κατοχής. Η τρέχουσα σύγκρουση έχει αποδείξει κατανοητά αισθήματα ανασφάλειας, τα οποία οι αρχές και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης ενθαρρύνουν φυσικά περαιτέρω.
Είναι πιθανό ότι οι κυβερνήσεις ορισμένων ευρωπαϊκών χωρών, οι οποίες επί του παρόντος είναι ουδέτερες, θα υποβάλουν αίτηση για να ενταχθούν στον Οργανισμό, και υπάρχει αυξανόμενη λαϊκή υποστήριξη γι' αυτό. Οι ουδέτεροι της Δυτικής Ευρώπης θα ήταν πιθανότατα ευπρόσδεκτοι στο ΝΑΤΟ, όπως και οι βαλκανικές χώρες όπου η Ρωσία δεν έχει εδαφικές διεκδικήσεις. Θα συνεχιστεί η πίεση προς τους ουδέτερους της ΕΕ (Σουηδία, Φινλανδία, Ιρλανδία και Αυστρία) να συμμετάσχουν στην κοινή διατήρηση της ειρήνης, στην πρόληψη των συγκρούσεων και σε άλλη πολιτικοστρατιωτική συνεργασία με τα μέλη του ΝΑΤΟ της ΕΕ στο πλαίσιο της Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Άμυνας (ΚΠΑΑ). Το πεδίο εφαρμογής της ΚΠΑΑ είναι πιθανό να διευρυνθεί, παρασύροντας τους ουδέτερους όλο και περισσότερο σε μια de facto συμμαχία στην οποία κυριαρχούν τα μέλη του ΝΑΤΟ.
Οι μόνες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες και δορυφορικές χώρες στην Ευρώπη που δεν έχουν ενταχθεί στο ΝΑΤΟ είναι η Μολδαβία και η Ουκρανία. Το ΝΑΤΟ μπορεί να συνεχίσει να δίνει ψεύτικες υποσχέσεις για μελλοντική ένταξη σε αυτές τις χώρες, αλλά η τρέχουσα σύγκρουση επιβεβαίωσε την άρνηση του ΝΑΤΟ να επεκταθεί περαιτέρω στον χώρο της πρώην ΕΣΣΔ. Ωστόσο, η στρατιωτική υποστήριξη του ΝΑΤΟ θα αυξηθεί πιθανότατα σε αυτές τις χώρες και σε άλλους δυτικούς συμμάχους στην πρώην ΕΣΣΔ, ιδίως στη Γεωργία, η οποία έχει τη δική της πρόσφατη ιστορία συγκρούσεων, εισβολής και κατοχής από ρωσικές δυνάμεις και τοπικούς συμμάχους. Οι τοπικοί πληθυσμοί είναι πιθανό να προτιμήσουν την προοπτική της ένταξης στο ΝΑΤΟ, ελλείψει αξιόπιστων εναλλακτικών συμφωνιών ασφαλείας.
Είμαστε αντίθετοι σε κάθε ανάπτυξη ρωσικών στρατευμάτων εκτός των ρωσικών συνόρων.
Είμαστε αντίθετοι σε κάθε διεθνή ανάπτυξη αστυνομικών δυνάμεων μεταξύ των χωρών μελών του Οργανισμού του Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας (CSTO). Είμαστε υπέρ της διάλυσης της CSTO.
Εάν η Ρωσία είναι εν μέρει ή σε μεγάλο βαθμό νικήτρια σε αυτόν τον πόλεμο, η Μόσχα θα είναι όλο και πιο πιθανό να απειλήσει ή να χρησιμοποιήσει βία στις σχέσεις της με τη Λευκορωσία και τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες στο νότιο Καύκασο και την Κεντρική Ασία. Ο Οργανισμός του Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας (CSTO) έχει αστυνομικό προσανατολισμό, αλλά θα μπορούσε να επεκταθεί. Ωστόσο, μόνο η Λευκορωσία και η Αρμενία εξαρτώνται στρατιωτικά και οικονομικά από τη Ρωσία -άλλα κράτη της CSTO μπορεί να μπουν στον πειρασμό να διαφοροποιήσουν τις συμμαχίες τους, ιδίως προς την Κίνα. Μια ήττα της Ρωσίας θα επιτάχυνε πιθανότατα αυτή τη διαδικασία. Ενώ οι ρωσικές αγορές αγαθών και εργασίας παραμένουν σημαντικές για πολλές από αυτές τις χώρες, οι παραγωγοί πετρελαίου και φυσικού αερίου όπως το Αζερμπαϊτζάν, το Καζακστάν, το Ουζμπεκιστάν και το Τουρκμενιστάν έχουν περισσότερες επιλογές για οικονομική ανάπτυξη.
Η εξάλειψη των πυρηνικών, βιολογικών και χημικών όπλων είναι πιο σημαντική από ποτέ.
Η Ρωσία, οι ΗΠΑ, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο θα πρέπει να επαναλάβουν τη δέσμευσή τους να μην κάνουν πρώτες χρήση πυρηνικών όπλων. Αντιμέτωπος με το σημερινό στρατιωτικό αδιέξοδο, ο Πούτιν έχει επανειλημμένα αναβαθμίσει τον στρατηγικό πήχη, προβάλλοντας την πυρηνική απειλή και στη συνέχεια εκτοξεύοντας έναν υπερηχητικό πύραυλο μεσαίου βεληνεκούς σε στόχο κοντά στα πολωνικά σύνορα. Και οι δύο πλευρές έχουν κατηγορήσει η μία την άλλη ότι σχεδιάζει χημικές ή βιολογικές επιθέσεις. Βλέπουμε ότι, αντί να καταστήσει αδύνατο τον πόλεμο (το δόγμα της "ισορροπίας ισχύος" και η ανησυχία για την "αμοιβαία εξασφαλισμένη καταστροφή"), η κατοχή πυρηνικών όπλων χρησιμοποιείται στην πραγματικότητα για να επιτρέψει τον συμβατικό πόλεμο στην καρδιά της Ευρώπης, υπό την προστασία της ατομικής ομπρέλας του επιτιθέμενου. Το κίνημα της ειρήνης υποστηρίζει εδώ και καιρό ότι μόνο ο πυρηνικός αφοπλισμός θα μπορούσε να μας απαλλάξει από αυτή την απειλή. Ο Πούτιν μας απέδειξε ότι έχουμε δίκιο. Αλλά προσέξτε: όλες οι δυνάμεις που κατέχουν πυρηνικά όπλα προσπαθούν να τα κάνουν πολιτικά αποδεκτά και επανέρχονται ξανά και ξανά με ιδέες για την τακτική χρήση μικρότερων, πιο αποδεκτών πυρηνικών όπλων.
Θέσεις για την αλληλεγγύη προς την Ουκρανία
Για την εθνική απελευθέρωση! Οι Ουκρανοί έχουν το δικαίωμα να ζήσουν ειρηνικά!
Όλοι έχουμε δει τα πανό που κρατούν οι Ουκρανοί της διασποράς σε διαδηλώσεις ειρήνης: «Αν οι Ρώσοι σταματήσουν να πολεμούν, δεν θα υπάρξει πόλεμος - αν οι Ουκρανοί σταματήσουν να πολεμούν, δεν θα υπάρξει Ουκρανία». Όσο ισχυρότερη είναι η ουκρανική αντίσταση και όσο μεγαλύτερη είναι η ικανότητα των προοδευτικών Ουκρανών να συμμετέχουν και να διαμορφώνουν αυτόν τον αγώνα, τόσο καλύτερη θα είναι η ειρήνη και τόσο καλύτερη κοινωνία θα είναι η Ουκρανία μετά.
Οι ξένοι δεν πρέπει να ζητούν ειρήνη με οποιοδήποτε τίμημα, ενώ οι Ουκρανοί υποστηρίζουν μαζικά τη συνέχιση της στρατιωτικής αντίστασης. Σε αυτό το πλαίσιο, ειρήνη με οποιοδήποτε τίμημα σημαίνει μεγιστοποίηση των ρωσικών κερδών εις βάρος των Ουκρανών.
Η Ουκρανία είναι πιθανό να προσφέρει μια συνταγματική δέσμευση για ουδετερότητα και να επαναλάβει την υφιστάμενη άρνησή της για μόνιμες ξένες βάσεις (η μόνη ξένη δύναμη που διατηρεί στρατεύματα μόνιμα στην Ουκρανία είναι η Ρωσία, η οποία έχει ήδη εγκαταστήσει δυνάμεις σε τμήματα του Ντονμπάς και της Ουκρανίας εδώ και αρκετά χρόνια). Η Ρωσία απαιτεί να στερηθεί μόνιμα η Ουκρανία ορισμένες κατηγορίες βαρέων ή επιθετικών όπλων. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι ποιες εγγυήσεις ασφαλείας θα έχει η Ουκρανία στη νέα ειρήνη; Η Ρωσία και η Δύση υποσχέθηκαν να σεβαστούν τα σύνορα της Ουκρανίας όταν η Ουκρανία εγκατέλειψε όλα τα πυρηνικά της όπλα (η μόνη χώρα που το έκανε ποτέ). Η αξία αυτών των υποσχέσεων είναι πλέον δυστυχώς ξεκάθαρη σε όλους. Προφανώς η Ουκρανία θα επιδιώξει κάποιου είδους εντολή του ΟΗΕ ή του ΟΑΣΕ. Το μεγαλύτερο εμπόδιο σε μια τέτοια συμφωνία θα είναι η ρωσική αντίδραση και η συνεχιζόμενη απειλή ρωσικής επέμβασης, ιδιαίτερα αν η Ρωσία διατηρήσει τις de facto αποικίες της στο Ντονμπάς.
Καταγγέλλουμε τα εγκλήματα πολέμου που διαπράττει ο ρωσικός στρατός στην Ουκρανία.
Εκτός από την αδικαιολόγητη εισβολή, η Ρωσία έχει επιτεθεί σε αμάχους και σε μη στρατιωτικές υποδομές, όπως νοσοκομεία. Η Ρωσία έχει εμποδίσει τους αμάχους να εγκαταλείψουν τις πολιορκημένες πόλεις, ενώ παράλληλα απειλεί τους πολίτες με στρατιωτικά δικαστήρια αν δεν φύγουν. Το γεγονός ότι οι δυτικοί ηγέτες καταγγέλλουν τα ρωσικά εγκλήματα πολέμου δεν σημαίνει ότι πρέπει να σιωπήσουμε! Αντίθετα, καταγγέλλουμε όλα τα εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, ανεξάρτητα από τον υπεύθυνο δράστη. Καταγγέλλουμε την υποκρισία των δυτικών δυνάμεων που καταγγέλλουν τη Μόσχα επικαλούμενες τη διεθνή νομιμότητα και τις μεγάλες ανθρωπιστικές αρχές, τις οποίες οι ίδιες έχουν επανειλημμένα παραβιάσει.
Οι νικητές αυτού του πολέμου πιθανότατα θα συστήσουν κάποιο είδος δικαστηρίου. Η προτίμησή μας είναι για ανεξάρτητα δικαστήρια σε μια δημοκρατική Ουκρανία, με προοπτική την αποκατάσταση και τη συμφιλίωση μεταξύ των Ουκρανών και μεταξύ των πολιτών της Ουκρανίας και των πολιτών της Ρωσίας.
Τα δικαιώματα των μειονοτήτων στην Ουκρανία πρέπει να αναγνωριστούν. Όμως η υπεράσπιση αυτού του δικαιώματος δεν πρέπει να τροφοδοτεί το αφήγημα του Πούτιν, ο οποίος ισχυρίζεται ότι επεμβαίνει για να υπερασπιστεί τους ρωσόφωνους Ουκρανούς που απειλούνται με γενοκτονία.
Το ζήτημα της επιστροφής στη νομική γλωσσική ισότητα και της χρήσης των διαφόρων γλωσσών της χώρας στην εκπαίδευση, τη διοίκηση και τα μέσα ενημέρωσης, μεταξύ άλλων στο Ντονμπάς και την Κριμαία, δεν μπορεί να επιλυθεί υπό ρωσική κατοχή. Ένα γνήσιο ενδιαφέρον για τις μειονότητες στην Ουκρανία πρέπει επίσης να περιλαμβάνει μέτρα για την προστασία των ουκρανικών και ταταρικών μειονοτήτων στην Κριμαία, που αποτελούν περισσότερο από το ένα τέταρτο του πληθυσμού, οι οποίες έχουν χάσει σχεδόν όλα τα γλωσσικά και πολιτιστικά δικαιώματα μετά τη ρωσική εισβολή και τη μονομερή ενσωμάτωση του εδάφους αυτού στη Ρωσική Ομοσπονδία.
Η Ρωσία έχει διαδώσει με επιτυχία την προπαγάνδα σχετικά με την κατάσταση των ρωσόφωνων στην περιοχή του Ντονμπάς, οδηγώντας σε σύγχυση πολλούς δυτικούς αριστερούς και σε ορισμένες περιπτώσεις στην υποστήριξή τους στα ρωσικά αιτήματα.
Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι οι αυτοανακηρυχθείσες λαϊκές δημοκρατίες στο Ντονμπάς είναι οντότητες που υποστηρίζονται από τη Ρωσία και διοικούνται από μια συμμαχία Ρώσων απεσταλμένων, της τοπικής μαφίας και ακροδεξιών τυχοδιωκτών. Υπάρχει μαζική κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική καταστολή, χειρότερη από οπουδήποτε στην ευρωπαϊκή ήπειρο και χειρότερη από οπουδήποτε στο ασιατικό τμήμα της Ρωσίας. Η Ρωσία έχει αναγνωρίσει αυτά τα «κράτη», χωρίς να έχει καθορίσει τα σύνορά τους. Πιθανώς τα ρωσικά στρατεύματα θα επιβάλουν ψεύτικα δημοψηφίσματα σε γειτονικές περιοχές και θα τις ενσωματώσουν σταδιακά στο αποικιακό σχέδιο της «Νέας Ρωσίας». Σε αυτό το πλαίσιο, το αίτημα για άμεση αυτοδιάθεση των ρωσόφωνων σε αυτές τις περιοχές σημαίνει ότι παρέχεται ουσιαστική υποστήριξη στη ρωσική αποικιοποίηση της Ουκρανίας και στην εδραίωση εξαιρετικά αντιδραστικών αποικιοκρατικών διοικήσεων. Η ουκρανική αριστερά, στην οποία περιλαμβάνονται πολλοί ακτιβιστές από το Ντονμπάς, ζητά την ενίσχυση των δικαιωμάτων των ρωσόφωνων Ουκρανών στο πλαίσιο μιας νέας δημοκρατικής συμφωνίας μετά την εκδίωξη των δυνάμεων εισβολής. Όπως επισημαίνουν οι φίλοι μας από το Κοινωνικό Κίνημα στην Ουκρανία, ο λόγος του Πούτιν συμπίπτει με στρεβλό τρόπο με τον αντίστοιχο λόγο των ουκρανόφωνων υπερεθνικιστών, οι οποίοι ανέκαθεν θεωρούσαν τους ρωσόφωνους Ουκρανούς αμφίβολης πίστης.
Απορρίψτε όλο το δηλητήριο της "σύγκρουσης των πολιτισμών"!
Η συντριπτική πλειοψηφία των ρωσόφωνων Ουκρανών πολεμά ενάντια στους εισβολείς. Ακόμη και στις πόλεις που κατέλαβε πρόσφατα ο ρωσικός στρατός, άοπλοι πολίτες διαδηλώνουν την άρνησή τους στην κατοχή με μεγάλες και ειρηνικές διαδηλώσεις. Οι ρωσόφωνοι Ουκρανοί συνεχίζουν να πέφτουν θύματα του ρωσικού πολέμου, να πέφτουν θύματα βομβαρδισμών ή να βρίσκονται στους δρόμους της εξορίας. Αναγνωρίζοντας τη συντριπτική αφοσίωση των ρωσόφωνων, η ουκρανική κυβέρνηση αποδέσμευσε πρόσφατα τα ρωσικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ενθάρρυνε τους πολίτες να επικοινωνούν άμεσα με την οικογένεια και τους φίλους τους στη Ρωσία. Μια μερική ή πλήρης νίκη της Ουκρανίας μπορεί να αποτελέσει τη βάση για την επαναφορά της ρωσικής γλώσσας στη δημόσια διοίκηση, την εκπαίδευση και τα δημόσια μέσα ενημέρωσης. Αντίθετα, μια ουκρανική ταπείνωση μπορεί να ενθαρρύνει την ακροδεξιά να στοχοποιήσει και πάλι τους ρωσόφωνους Ουκρανούς ως ένα αναξιόπιστο και ανυπόληπτο στοιχείο.
Στο εσωτερικό της Ρωσίας και μεταξύ των ρωσόφωνων σε άλλες χώρες, ο ρωσικός ιμπεριαλισμός προωθείται επίσης ως μια πολιτιστική και πολιτική σταυροφορία για την αποκατάσταση της ρωσικής εθνοτικής/γλωσσικής/
Υπάρχει επίσης μια αναζωπύρωση των δυτικών ισχυρισμών περί «πολιτισμικής» ανωτερότητας, σε αντιδιαστολή με τον ρωσικό «οριενταλισμό» και τη βαρβαρότητα. Σε αυτόν τον δυτικό λόγο, ο οποίος έχει βαθιές, αντιδραστικές ρίζες, η «Ευρώπη» είναι συνώνυμο του πολιτισμού και της προόδου, και οποιοσδήποτε ανατολικά ή νότια γίνεται δεκτός στον πολιτισμό και την πρόοδο μόνο στο βαθμό που επιδεικνύει πίστη στις «δυτικές» αξίες.
Υποστηρίζουμε την πολιτική, οικονομική και υλική αλληλεγγύη με τις δυνάμεις της αριστεράς και τα ανεξάρτητα κοινωνικά κινήματα στην Ουκρανία.
Παρέχοντας αριστερή αλληλεγγύη στην αντίσταση του ουκρανικού λαού, βοηθάμε την ουκρανική αριστερά στο μέτρο των δυνατοτήτων μας να ενισχυθεί, αντί να αφήνουμε το πεδίο ανοιχτό στους νεοφιλελεύθερους και την ακροδεξιά. Υποστηρίζουμε την πρακτική και συγκεκριμένη αλληλεγγύη από άνθρωπο σε άνθρωπο. Δεν μπορούμε να αρκεστούμε σε μια απλή πολιτική θέση ή σε διακηρύξεις αρχών ή σε μια κριτική της ίδιας μας της κυβέρνησης.
Η αλληλεγγύη είναι απαραίτητη και στις δύο πλευρές της πρώτης γραμμής. Δεν επιβάλλουμε την αλληλεγγύη, την προσφέρουμε. Παίρνουμε το παράδειγμα από την ουκρανική αντίσταση και τα αντιπολεμικά κινήματα στη χώρα του επιτιθέμενου. Αυτό σημαίνει, κατά πρώτον, να ακούμε, κατά δεύτερον, να σκεφτόμαστε και μετά να δρούμε.
Δεν πρέπει να συνδεθούμε με τις πολυάριθμες εκκλήσεις της δυτικής αριστεράς για ειρήνη σε βάρος των Ουκρανών. Ορισμένες από αυτές τις πρωτοβουλίες έχουν καλές προθέσεις. Αλλά παραμένουν αλαζονικές προτάσεις, που συντάσσονται και προωθούνται από Δυτικούς, για τους Ουκρανούς, χωρίς τους Ουκρανούς.
Οι αριστερές δυνάμεις στην Ουκρανία συμμετέχουν πλήρως σε όλες τις πτυχές του απελευθερωτικού αγώνα. Υποστηρικτές ορισμένων ομάδων έχουν ενταχθεί στις ίδιες στρατιωτικές ή πολιτικές δυνάμεις άμυνας, αλλά η κλίμακα αυτών των πρωτοβουλιών είναι ακόμα μικρή. Η αριστερά έχει αναπτύξει αρκετές ανθρωπιστικές πρωτοβουλίες που αξίζουν την υποστήριξή μας. Οι Ουκρανοί προοδευτικοί συνεχίζουν να οργανώνονται, να ασκούν πιέσεις και να δημοσιεύουν για κοινωνικά και πολιτικά αιτήματα και να αντιστέκονται σε όλες τις προσπάθειες επιβολής αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων με πρόσχημα τον πόλεμο. Υπάρχουν επίσης αριστεροί ακτιβιστές στην ουκρανική διασπορά, οι οποίοι διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στο κίνημα ειρήνης και στις πρωτοβουλίες για την παροχή βοήθειας στους πρόσφυγες.
Η ρωσική αριστερά, το φεμινιστικό κίνημα και το κίνημα ειρήνης αντιμετωπίζουν αυξανόμενη καταστολή, αλλά συνεχίζουν τις προσπάθειές τους. Υποστηρίζονται από μια αυξανόμενη κινητοποίηση των Ρώσων προοδευτικών της διασποράς. Σε προηγούμενους πολέμους, οι οικογένειες των νεκρών στρατιωτών έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ευαισθητοποίηση του κόσμου και στη διαμαρτυρία κατά του μιλιταρισμού, μαζί με τους φοιτητές και άλλες ακτιβιστικές κοινότητες.
Η αριστερά στη Λευκορωσία είναι αριθμητικά αδύναμη, αλλά συνεχίζει τις προσπάθειές της για εκδημοκρατισμό και κοινωνική δικαιοσύνη. Υπάρχουν υπόγεια δίκτυα που ενθαρρύνουν και διευκολύνουν τη λιποταξία και τη μετανάστευση των νέων ανδρών που καλούνται για στρατιωτική θητεία, καθώς και ανεπιβεβαίωτες αναφορές για σαμποτάζ σε υλικοτεχνικές υποδομές.
Τα αριστερά κόμματα στην Κεντρική Ευρώπη (πρώην δορυφορικές χώρες της ΕΣΣΔ, τώρα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης) ενεργούν όλο και περισσότερο σε πολιτική αλληλεγγύη με το Κοινωνικό Κίνημα (Sotsialnyi Rukh) στην Ουκρανία, μεταδίδοντας τις προτάσεις του και αποχωρώντας ακόμη και από αριστερά φόρουμ όπως η Προοδευτική Διεθνής, τα οποία αποφεύγουν να πάρουν θέση για την απελευθέρωση της Ουκρανίας.
Αρκετές προοδευτικές ομάδες στην Ουκρανία έχουν αρχίσει να συγκεντρώνουν χρήματα. Προοδευτικές ενώσεις στην Ολλανδία, τη Γερμανία και αλλού διοργανώνουν εράνους για προοδευτικές και ανθρωπιστικές πρωτοβουλίες στην Ουκρανία.
Όσον αφορά την υλική υποστήριξη, τα εργατικά συνδικάτα στη Γαλλία, για παράδειγμα, ετοιμάζονται να στείλουν μια αυτοκινητοπομπή εργαζομένων για να δείξουν αλληλεγγύη και να παραδώσουν βοήθεια.
Απορρίπτουμε τα ρωσικά και δυτικά ιμπεριαλιστικά σχέδια για την Ουκρανία. Έξω τα ρωσικά στρατεύματα! Τα ουκρανικά προϊόντα, οι υπηρεσίες και οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν πρόσβαση στις δυτικές αγορές, χωρίς καμία υποχρέωση της Ουκρανίας να ανοίξει τις δικές της αγορές. Το χρέος της Ουκρανίας πρέπει να διαγραφεί. Κεφάλαια από τυχόν δυτικές κυρώσεις θα πρέπει να μεταβιβαστούν στις ουκρανικές αρχές.
Οι προσπάθειες της Μόσχας για την καπιταλιστική οικονομική ενσωμάτωση της πρώην ΕΣΣΔ υπό ρωσική κυριαρχία έχουν σταματήσει τα τελευταία χρόνια. Σε απάντηση σε προηγούμενες δυτικές κυρώσεις, ο Πούτιν επέβαλε μια αλλαγή στη μακροπρόθεσμη στρατηγική της Ρωσίας, απεμπλοκή από τα δυτικά οικονομικά κυκλώματα και τους δυτικοκρατούμενους θεσμούς, αυξάνοντας την εγχώρια γεωργική και βιομηχανική ικανότητα μέσω της υποκατάστασης των εισαγωγών και των εντατικών επενδύσεων σε στρατηγικούς τομείς. Ο Πούτιν θέλει να αντιστρέψει την οικονομική ενσωμάτωση της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως περιφερειακή επικράτεια και τη σχεδιαζόμενη ιδιωτικοποίηση της ουκρανικής γης στα χέρια δυτικών εταιρειών. Αντίθετα, έχει αποφασίσει ότι η βίαιη επανένταξη της Ουκρανίας, της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας της πρώην ΕΣΣΔ, αλλά τώρα της φτωχότερης χώρας στην Ευρώπη, θα εδραιώσει τη ρωσική αυτοκρατορική κυριαρχία στο «εγγύς εξωτερικό» της για άλλη μια γενιά. Η φιλοδοξία του είναι να ενσωματώσει τις εύφορες πεδιάδες και τα βιομηχανικά κέντρα της Ανατολικής Ουκρανίας στον ρωσικό οικονομικό χάρτη, ενισχύοντας τον κυρίαρχο ρόλο της Μόσχας στην παραγωγή ενός ευρέος φάσματος γεωργικών και μεταλλευτικών προϊόντων, καθώς και τη βιομηχανική της ικανότητα και την ανταγωνιστικότητά της. Μετά την προσάρτηση της Κριμαίας, η εισβολή αυτή αποσκοπεί στην επέκταση της πρόσβασης της Ρωσίας στη Μαύρη Θάλασσα, τη μόνη πλεύσιμη όλο το χρόνο θαλάσσια οδό στο ευρωπαϊκό άκρο της Ρωσίας.
Για το σχέδιο αυτό, η Ρωσία του Πούτιν χρειάζεται «μόνο» την ανατολική και τη νότια Ουκρανία. Χωρίς το εύφορο μαύρο έδαφος και τη βιομηχανία της ανατολικής χώρας και χωρίς τις ακτές της, οποιοδήποτε ουκρανικό κρατίδιο θα ήταν εξαθλιωμένο, στερημένο από πόρους και στο έλεος όλων των γειτόνων του. Οι συντηρητικοί επιτελείς της Μόσχας έχουν ήδη διατυπώσει την ιδέα να προσφέρουν στην Πολωνία, την Ουγγαρία και τη Ρουμανία εδάφη στα δυτικά της Ουκρανίας, ανοίγοντας εκ νέου το κουτί της Πανδώρας των εντάσεων μεταξύ των διαφόρων ευρωπαϊκών χωρών και εθνών.
Η Ουκρανία πιθανότατα θα χρεοκοπήσει μετά από αυτή τη σύγκρουση και η οικονομία της θα διαλυθεί και θα υποβαθμιστεί, ιδίως αν η Ρωσία διατηρήσει τον έλεγχο των εδαφών στα ανατολικά και νότια της χώρας.
Ο δυτικός ιμπεριαλισμός θα επιδιώξει τον έλεγχο οποιουδήποτε ουκρανικού εδάφους δεν καταλαμβάνει η Ρωσία, με βάση τις υπάρχουσες νεοφιλελεύθερες και ανισοβαρείς συμφωνίες συνεργασίας της ΕΕ με τις γειτονικές χώρες
25 Μαρτίου 2022
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: elaliberta.gr
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
[1] Αντί να επιταχύνει τη μετάβαση σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Οι δυτικές χώρες χρησιμοποιούν τον πόλεμο για να δικαιολογήσουν την επέκταση της πυρηνικής ενέργειας και της καύσης άνθρακα.
[2] Συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, η οποία κληρονόμησε και απέσυρε από την υπηρεσία ολόκληρο το οπλοστάσιο των ενόπλων δυνάμεων της ΛΔΓ.