Η ανομία, η παρανομία και η υποκρισία
Γιώργου Κατρούγκαλου, Καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου
«Και οι πολίται, βεβαίως, δικαιούνται εις παθητικήν αντίστασιν έναντι των αντισυνταγματικών και παρανόμων πράξεων των κρατικών οργάνων, ως είναι αι αυτοβούλως εκδιδόμεναι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου του Υπουργικού Συμβουλίου».
Αρ. Μάνεσης, Πράξεις Υπουργικού Συμβουλίου Νομοθετικού Περιεχομένου, 1955.
Η κυβέρνηση ακολουθεί το τελευταίο διάστημα μια ψευδεπίγραφη στρατηγική «νόμου και τάξης» με συμβολικές κινήσεις κατά της «ανομίας», όπως η επέμβαση στη «Βίλλα Αμαλία». Οι κινήσεις αυτές δεν αποτελούν απλώς προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινωνίας από τα υπαρξιακά, πλέον, προβλήματα που θέτει ενώπιον της η δραματική επιδείνωση της κρίσης. Ούτε συνιστούν μόνο αντιπερισπασμό, ώστε να συσκοτιστεί η αδυναμία του παλαιοκομματισμού να αυτοκαθαρθεί, μέσω της διερεύνησης ποινικών και πολιτικών ευθυνών του σκανδάλου της λίστας Λαγκάρντ.
Τη δική του εκδοχή του νόμου Χαρτς IV για ριζική ανατροπή των εργασιακών σχέσεων ετοιμάζει ο σοσιαλιστής πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, καθώς η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης, εξελίσσεται σε «μεγάλο ασθενή» του ευρώ.
Σαν σήμερα, στις 12 Ιανουαρίου 2010, έφυγε ο γνωστός θεωρητικός του Μαρξισμού, ηγέτης του τροτσκιστικού κινήματος και αρχηγού της φοιτητικής επανάστασης του ’68 στη Γαλλία, Daniel Bensaïd, αφού έχασε τη μάχη με τον καρκίνο. Ο διανόητής και συγγραφέας Tariq Ali περιγράφει για λογαριασμό της εφημερίδας Guardian την πορεία του Daniel Bensaïd στην πολιτική και την περιπλάνησή του στους δρόμους της διανόησης.
Η διαδεδομένη αντίληψη πως οι εβραϊκοί πληθυσμοί της Ευρώπης οδηγήθηκαν τυφλά και υπάκουα σαν «πρόβατα επί σφαγή» στα χιτλερικά στρατόπεδα εξόντωσης δεν αντιστοιχεί απόλυτα στην ιστορική πραγματικότητα. Η βαρύτητα του Ολοκαυτώματος στην ιστοριογραφία, τη συλλογική μνήμη και το δημόσιο λόγο, μοιραία υποφωτίζει το γεγονός πως εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίοι αντιστάθηκαν δυναμικά και πολύμορφα στην χιτλερική γενοκτονία. Αποτελώντας κύριο στόχο των ναζιστικών διώξεων, η υποστήριξή τους από τα εθνικοαπλευθερωτικά κινήματα όλων των κατεχόμενων χωρών ήταν μεγάλη και η συμμετοχή τους σε αυτά μαζική.
Μπροστά σε μια νέα συγκυρία, προσωρινής-σχετικής σταθεροποίησης της κυβέρνησης, αλλά και μπροστά στο «απειλητικό» 2013 όπου θα κριθούν πολλά. 
Ύφεση, λιτότητα και μαζική ανεργία περιμένει το 2013 το μεγαλύτερο μέρος του αναπτυγμένου κόσμου. Η κρίση των υπερχρεωμένων χωρών του ευρωπαϊκού νότου, αρχίζει και απειλεί σοβαρά τον σκληρό πυρήνα της ευρωζώνης, με την Ιταλία για μία ακόμη φορά να αποτελεί κρίσιμο τεστ για την επιτυχή ή όχι διαχείριση της κρίσης. Η πρόσφατη παραίτηση του τεχνοκράτη πρωθυπουργού Μάριο Μόντι και οι πρόωρες εκλογές του Φεβρουαρίου, δεν είναι σίγουρο ότι θα καταφέρουν να βγάλουν από την κάλπη πολιτική σταθερότητα.
Το Άουσβιτς-Μπίρκεναου κατέληξε να συμβολίζει τη θηριωδία των ναζί, και τον περασμένο μήνα έγιναν επιμνημόσυνες εκδηλώσεις σε διεθνές επίπεδο για την 60ή επέτειο της απελευθέρωσής του. Ωστόσο, οι ιστορικοί είναι ακόμα διχασμένοι σχετικά με το μήνυμα του Ολοκαυτώματος, στο πλαίσιο της εξέλιξης του δυτικού πολιτισμού.
Η πρόσφατη υποβάθμιση της υψηλής αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας ΑΑΑ της Γαλλίας από τον οίκο Moody’s ήταν σαφής προειδοποίηση: Ή ο Ολάντ θα ακολουθήσει τα χνάρια της Μέρκελ και θα εγκαταλείψει την στροφή «αριστερά» ή θα αρχίσει να πληρώνει το τίμημα του υψηλότερου κόστους δανεισμού με ό,τι αυτό συνεπάγεται. 
Η Ελλάδα ήταν από την πρώτη στιγμή το πειραματόζωο της Ευρώπης. Η οικονομική της σημασία ήταν τόσο μικρή για τα δεδομένα της ευρωζώνης, που το θέμα θα μπορούσε να είχε λυθεί σχεδόν ανώδυνα με γενναίο από την αρχή «κούρεμα» του χρέους, χωρίς τρομακτικές επιπτώσεις ούτε για την ελληνική κοινωνία, ούτε για το ίδιο το εγχείρημα του ευρώ που παραπαίει.
Παρόλο που ο φασισμός νικήθηκε, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, οι νεοφασιστικές δυνάμεις μπόρεσαν μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο να αναδιοργανωθούν και να δράσουν δημόσια. Αλλά με λίγες εξαιρέσεις η επιρροή τους ήταν μάλλον ισχνή - και δρούσαν κυρίως στο περιθώριο της κοινωνίας.
Εκτός από την κρίση χρέους, υπάρχει και ο προϋπολογισμός. Το ρήγμα στις σχέσεις Βερολίνου-Λονδίνου βαθαίνει, απειλώντας να αφήσει την ΕΕ χωρίς προϋπολογισμό σε μία ιδιαίτερη κρίσιμη καμπή για την ιστορία της «ένωσης».
Μια νέα χρονιά ύφεσης, η έκτη στη σειρά μετά το 2008 όταν μειώθηκε για πρώτη φορά το ΑΕΠ, θα είναι το 2013 αν εφαρμοστούν τα αντιλαϊκά μέτρα που προτείνει η κυβέρνηση από κοινού με τους δανειστές συνολικού ύψους 13,5 δισ. ευρώ. Τα μέτρα που θα εφαρμοστούν την διετία 2013 – 2014, πλήττουν σχεδόν αποκλειστικά τα πιο φτωχά στρώματα κι αναμένεται να επιδεινώσουν ακόμη παραπέρα την θέση τους, από κάθε άποψη: μισθολογική, συνταξιοδοτική, κοινωνικών παροχών, κ.λπ. Όπως αναφέρεται στο μεσοπρόθεσμο πλαίσιο δημοσιονομικής στρατηγικής που δόθηκε στη δημοσιότητα μαζί με τον προϋπολογισμό του 2013 και περιλαμβάνει μέτρα λιτότητας αξίας 14,24 δισ. ευρώ μέχρι και για το 2016 (επιδιώκοντας με αυτό τον τρόπο να παγιοποιήσει την σημερινή πολιτική λιτότητας) από αυτά το 71,9% αφορά μείωση κοινωνικών δαπανών και το υπόλοιπο 28,1% είναι μέτρα που στοχεύουν στην αύξηση των δημοσίων εσόδων. 
Κι’ όμως ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών επί Σαρκοζί Φρανσουά Μπαρουάν ετοιμαζόταν για έξοδο από το ευρώ ακόμη και της Γαλλίας(!). Αποσπάσματα που είδαν το φως της δημοσιότητας από το υπό έκδοση βιβλίο του πρώην υπουργού Οικονομικών(2010-2012) «Σημειώσεις από την Κρίση», κάνουν λόγο για προετοιμασία της Γαλλίας για έξοδο της Ελλάδας, της Ιταλίας ακόμη και της Γαλλίας από το κοινό νόμισμα. Ήταν η περίοδος του παπανδρεϊκού δημοψηφίσματος και του απόγειου των σεναρίων περί επικείμενης διάλυσης του ευρώ, τα οποία διέψευδαν μετά βδελυγμίας οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι. 
Η συνεχιζόμενη κρίση χρέους ανέδειξε την λανθασμένη αρχιτεκτονική του ευρώ. Το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα δημιουργήθηκε με πολιτικά κυρίως κριτήρια και λιγότερο οικονομικά. Επιχείρησε να «ενώσει» την Ευρώπη, βορρά με νότο, δύση με πρώην κομμουνιστική ανατολή, με όχημα ένα κοινό νόμισμα το οποίος υποτίθεται θα γεφύρωνε το χάσμα και θα μετρίαζε τους εθνικισμούς.
Χώρα πρότυπο για πολλούς η Γερμανία δεν χάνει ευκαιρία για ευκαιρία να κουνά το δάκτυλο στους «απείθαρχους» νότιους, που εξακολουθούν να μην καταλαβαίνουν πώς θα ζήσουν με μαζική ανεργία και αμοιβές…Βουλγαρίας.
Πόσο ρευστό είναι το πολιτικό σκηνικό; Μπορούν να συμβούν τα πάντα;
