Γιατί Ψηφίζω Όχι

Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ

Ψηφίζω Όχι γιατί δεν μπορώ να πω ναι στο να κοπούν οι συντάξεις, να πέσουν κι’ άλλο οι μισθοί, να αυξηθεί ο ΦΠΑ…Εκτός από κοινωνικά άδικα μέτρα είναι και αντιπαραγωγικά και δεν υπάρχει κανείς που να διαφωνεί σε αυτό. Όσο για το μη χείρον βέλτιστο που μου λένε πολλοί, φοβούμενοι τον «Αρμαγεδδώνα της δραχμής», τέσσερα χρόνια αυτό δεν έκανε η πλειοψηφία του ελληνικού λαού; Δεν πίστεψε πως θα απέφευγε τη χρεοκοπία με τις αρχικές μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, με το να λυσσομανά κατά των «κηφήνων» του δημοσίου έως ότου ήλθε η σειρά του στον ιδιωτικό τομέα;

Ψηφίζω Όχι γιατί ναι είμαι «Ευρωπαϊστής». Είμαι με την Ευρώπη του Μαρξ, του Αϊνστάιν, του Φρόιντ(και οι τρεις εξορίστηκαν από την «κοιτίδα του πολιτισμού» μη το ξεχνάμε), την Ευρώπη των εργαζομένων και των λαών, την Ευρώπη του κοινωνικού κράτους που προβάλλονταν κάποτε ως «ιδεώδες» απέναντι στον αμερικανικό και αγγλοσαξονικό τουρμποκαπιταλισμό. Γιατί δεν πήρα ποτέ ούτε ένα ευρώ από ΕΣΠΑ και κοινοτικά προγράμματα ή από το δημόσιο κορβανά. Επί 25 χρόνια δουλεύω στον ιδιωτικό τομέα, απλήρωτος ή κακοπληρωμένος ουκ ολίγες φορές(πολύ πριν την κρίση), μεγάλωσα παιδιά, έκανα ό,τι μπορούσα όπως κάθε γονιός το καλύτερο για το παιδί του, γιατί δεν βλέπω μέλλον, γιατί η Ευρώπη(όπως η Ελλάδα) δεν είναι ένα πράγμα. Άλλο η Ευρώπη της Deutsche Bank και άλλο η Ευρώπη των εκατομμυρίων ανέργων για τους οποίους δεν είδα ούτε ένα μέτρο να λαμβάνεται για αυτούς.

Είμαι με την Ευρώπη της αλληλεγγύης, τότε που στην Ελλάδα είχαμε χούντα. Δεν είμαι με την Ευρώπη των αποικιοκρατών που φέρονται στη χώρα μου σαν να είναι νέα αποικία, επειδή έκανα το «λάθος» να ψηφίσω «πρώτη φορά αριστερά». Γιατί θέλω εγώ να ρίχνω και να ανεβάζω κυβερνήσεις, και όχι άλλοι…

Όπως έκαναν το 1999 με την αποπομπή Λαφοντέν από την κυβέρνηση Σρέντερ, μόνο και μόνο επειδή ο τότε Γερμανός υπουργός Οικονομικών είχε ασκήσει κριτική στη νεοσύστατη ΕΚΤ και απειλούσε τη σταθερότητα του ευρώ(!).

Επειδή οι σημερινοί Ευρωπαίοι ανησυχούντες απεργάζονταν την αποπομπή του εκλεγμένου Ιταλού πρωθυπουργού Σίλβιο Μπερλουσκόνι, για τον οποίο καμμιά συμπάθεια δεν τρέφω, όπως αποκάλυψε προ ετών ο πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Τίμοθι Γκάϊντνερ. Γιατί φέρθηκαν εξευτελιστικά στον εκλεγμένο Έλληνα πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου και ας διαδήλωνα με πάθος εναντίον του. Γιατί μου είπαν ότι οι τεχνοκράτες πρωθυπουργοί(βλέπε Παπαδήμος, Μόντι) ξέρουν καλύτερα, αλλά δύο χρόνια μετά η χώρα μου συνεχίζει να καταστρέφεται όπως άλλωστε και η Ιταλία.

Γιατί βγαίνει στο γερμανικό κοινοβούλιο ο αντικαγκελάριος Ζίγκμουντ Γκάμπριελ και λέει πως για την κατάσταση στην Ελλάδα φταίει η προηγούμενη οικονομική και πολιτική ελίτ. Μα αυτούς δεν καταδίκασα με τη ψήφο μου στις 25 Ιανουαρίου, ελπίζοντας πως θα δείξετε κατανόηση;

Ψηφίζω Όχι και ναι δεν έχω καμμιά εμπιστοσύνη το πώς η κυβέρνηση Τσίπρα θα διαχειριστεί την εντολή μου…Ποτέ δεν έδωσα ωστόσο λευκή επιταγή. Πολλές φορές απογοητεύτηκα από την αριστερά, αλλά για μένα αριστερά δεν είναι τα κόμματα αλλά οι βασικές αρχές: κοινωνική δικαιοσύνη, λιγότερες ανισότητες, σεβασμός στην διαφορετικότητα όχι μόνο του gay parade, αλλά όσων εκφράζονται διαφορετικά, ανήκουν σε άλλο έθνος ή θρησκεία, επιλέγουν στη χώρα τους ηγέτες και κυβερνήσεις που με αναγουλιάζουν αλλά σέβομαι το δικαίωμα αυτό, γιατί πάνω από όλα πιστεύω στην ιστορική ρήση του Μαρξ και του κομμουνιστικού μανιφέστου: Προλετάριοι Όλων των Χωρών Ενωθείτε. Και αν η λέξη «προλετάριος» θεωρείται από κάποιους «πασέ», βάλτε στη θέση του τη λέξη κολασμένος, εξαθλιωμένος, αδικημένος…Και έχει πολλούς τέτοιους η Ευρώπη…

Ψηφίζω Όχι γιατί αγανακτώ με όλους αυτούς που φοβούνται ότι θα γίνουμε «Ζιμπάμπουε», όταν υπάρχουν πολλές «Ζιμπάμπουε» γύρω μου: Οι Γερμανοί εργάτες των 400 ευρώ των “mini jobs”, οι αυξανόμενοι φτωχοί άνεργοι και εξαθλιωμένοι σε Πορτογαλία, Ισπανία, Γαλλία, οι χιλιάδες κυνηγημένοι από τις σφαγές στη Συρία και αλλού, για τους οποίους η Ευρώπη φοβάται μη τη «μολύνουν» και εκμεταλλευτούν το γενναιόδωρο κράτος πρόνοιας…Γιατί ποτέ δεν άκουσα ένα «συγνώμη» για όσα η αποικιοκρατία επέφερε στους λαούς της Αφρικής, της Ασίας, της Λατ. Αμερικής.. Αλλά ακούω με απαξίωση να μιλάνε για τα δεινά του Τρίτου Κόσμου, σαν να μην υπήρξε ποτέ πριν και μετά…

Ψηφίζω Όχι και ναι φοβάμαι. Οι κλειστές τράπεζες δεν είναι ίδιον μόνο της Ελλάδας του 2015. Είναι ίδιον του καπιταλισμού. Μία εβδομάδα έκλεισαν οι τράπεζες επί Ρούζβελτ το 1932, αλλά ο φιλελεύθερος εκείνος είχε την τόλμη να τις εθνικοποιήσει για να τις αναμορφώσει. Για να μην αναφερθώ σε ό,τι έγινε με τη Lehman Brothers και  την Ισλανδία… Και αντί να μου πουν «ευχαριστώ» που τις έσωσα με στέλνουν στην ουρά για 60 ευρώ…Αλλά να μέχρι χθες δεν είχα καν 60 ευρώ, γιατί δεν δούλευα, γιατί δύο τουλάχιστον εργοδότες μου φάγαν λεφτά(δεδουλευμένα και αποζημιώσεις), συνεχίζοντας αυτοί να ζουν καλύτερα και εγώ πάντα με τον τρόμο…Λες πάνω που βρήκα δουλειά να την ξαναχάσω;

Ψηφίζω Όχι γιατί δεν αντέχω το μαρτύριο της σταγόνας.  Και ας ξέρω ότι μπορούν να με ισοπεδώσουν… Γιατί δεν αντέχω να ακούω γύρω μου συνταξιούχους να ανησυχούν κάθε μέρα, να έχω φθάσει 50+ και να ζω από τη σύνταξη της πεθεράς μου(μέχρι πρότινος) όπως και πολλοί άλλοι Έλληνες που δεν έχουν δουλειά ή και αν έχουν παίρνουν ελάχιστα(αν τα πάρουν και αυτά). Αν όμως ακολουθούσα τη λογική, ότι τίποτα δεν γίνεται, δεν μπορείς στους επικυρίαρχους να αντισταθείς ίσως να μην είχα γεννηθεί… Σε αυτή τη χώρα άλλωστε πολλές φορές οι παππούδες και οι γονείς κινδύνευσαν να χαθούν επειδή δεν είχαν άλλη λύση…

Ψηφίζω Όχι και ας έχω κόρη που σπουδάζει έξω. Σε χώρα του ευρώ. Που φοβάται μη ξεμείνει στην Ελλάδα το καλοκαίρι…Που τη συμβουλεύω με πόνο καρδιάς(και τσέπης) να μείνει έξω. Γιατί εδώ….

Ψηφίζω Όχι και ας φοβάμαι τη δραχμή… Ξέρω η έξοδος από το ευρώ δεν είναι εύκολη, ούτε πανάκεια. Αλλά να μου κουνάνε το δάκτυλο όλοι αυτοί που και επί δραχμής την πέρναγαν ζωή και κότα πάει πολύ… Έζησα επί δραχμής. Σπούδασα επί δραχμής, στο εξωτερικό σε χώρα με οικονομικά προβλήματα τότε. Οι γονείς μου άλλωστε πάντα τα έβγαζαν δύσκολα πέρα. Πληρώθηκα σε δραχμή πρώτη φορά. Μου αγόρασαν σπίτι σε δραχμή. Άλλαξα τρία αυτοκίνητα επί δραχμής. Το πρώτο 20 ετών μεταχειρισμένο, δώρο, το δεύτερο απόσυρση με τσοντάρισμα από γονείς, το τρίτο με λεφτά αποζημίωσης από απόλυση… Ούτε κόλαση ούτε παράδεισος. Εκατοντάδες χώρες ζουν με εθνικό νόμισμα, κάποιές αναπτυγμένες στον ΟΟΣΑ, με προβλήματα, ανισότητες, φτώχεια και πακέτα σταθεροποίησης. Το νόμισμα το κάνει η οικονομία και όχι η απαξίωση εκείνων που πριν είκοσι-τριάντα χρόνια θα σε έστηναν στον τοίχο ως προδότη έτσι και μίλαγες όπως σήμερα μιλούν αυτοί για την δραχμή…

Δεν άλλαξε πολύ η ζωή μου σε ευρώ. Ό,τι έκανα το έκανα με τη δουλειά μου. Στον ιδιωτικό τομέα πάντα. Και ω ναι κ. Μέρκελ πήγα και μερικά ταξίδια, έζησα πάνω από τις δυνατότητες μου…Ψηφίζω όχι γιατί στο τέλος-τέλος δεν θέλω τα λεφτά της Μέρκελ (άλλωστε εγώ δεν πήρα ούτε σεντ)  και ας έχει κόστος μια τέτοια επιλογή…

Ψηφίζω Όχι γιατί οι δανειστές από όλα τα προτεινόμενα μνημονιακά μέτρα έτρεξαν να απορρίψουν τις ΣΣΕ. Ναι αυτές που κάποτε είχαμε και ως συνδικαλιστής έλεγα μας αξίζουν περισσότερα… Πάντα με ΣΣΕ πληρωνόμουνα και ήταν καλά.. Και ας υπήρχαν εργοδότες που δεν με έβαζαν μισθολόγιο γιατί ήταν πολλά ο μισθός δεκαετίας(με βάση τη ΣΣΕ). Και ας ήταν γεμάτη η πιάτσα με εργοδότες που δεν πλήρωναν όσα έπρεπε…Γιατί όταν πήγα πρώτη φορά να δουλέψω δεν είπα πόσα, μου είπαν τον βασικό(παίρνοντας χωρίς να ξέρω τελικά λιγότερα). Είχα ασφάλεια, χρειάστηκα το ΙΚΑ νέος ακόμη… Τώρα δεν ξέρω. Θα μου μειώσουν κι’ άλλο το μισθό, θα πάρω σύνταξη, τι σύνταξη;

Ψηφίζω Όχι γιατί μου έρχεται αναγούλα να ακούω τη ΓΣΣΕ να τάσσεται με το ΝΑΙ, χωρίς κανείς τώρα από τους υποστηρικτές του να θυμάται τον «εργατοπατέρα Παναγόπουλο». Γιατί δεκάδες φορείς έτρεξαν να πουν ναι, αλλά αύριο διάφοροι φορείς θα γκρινιάζουν για το ΦΠΑ στα νησιά ή την εστίαση. Γιατί όλο αυτό τον καιρό σιωπούσαν…Γιατί απειλούν με λουκέτα και απολύσεις, αυτοί που και χιλιάδες απολύσεις έκαναν και εκατοντάδες απλήρωτους έχουν αφήσει(κύριοι του ΔΣΑ μήπως να μας πείτε τι γίνεται με τις πτωχεύσεις και τις εκκρεμότητες στα δικαστήρια με αγωγές απλήρωτων εργαζομένων;).

Ψηφίζω Όχι και ας κατανοώ πολλούς που λένε ναι. Τα Όχι άλλωστε δεν είναι μόνο για τους ποιητές….