Η ώρα του μεγάλου ΟΧΙ

Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ

Εικόνες από τη σύγχρονη Ευρώπη του... Νότου, όπως καταγράφονται σε πρόσφατο σχετικό ρεπορτάζ του πρακτορείου «Ρόιτερ».

Εικόνα πρώτη, Μαδρίτη: εικοσιτετράχρονη κάτοχος μάστερ στις δημόσιες σχέσεις εργάζεται πάνω από δύο χρόνια, με πλήρες ωράριο, πληρώνεται 300 ευρώ το μήνα, δεν έχει αρκετά λεφτά να μετακομίσει από το πατρικό της σπίτι και τα λεφτά πάνε σχεδόν όλα στα λεωφορεία και το φαγητό.

«Από τότε που ήμουν μικρή οι γονείς μου με προέτρεπαν να βγάλω το πανεπιστήμιο και να βρω μια καλή δουλειά. Είμαι τυχερή που έχω μια όποια δουλειά», δηλώνει η Ισπανή Σίλβια, η οποία φοβάται μάλιστα να πει επίθετο για να μην έχει επιπτώσεις στην εργασία της...

Εικόνα δεύτερη, Ιταλία, Ρώμη: ο 27χρονος Φεντερίκο πάει από τη μια στην άλλη προσωρινή δουλειά από τότε που τελείωσε σπουδές Ιστορίας το 2009. «Πήγα σε συνέντευξη σήμερα για μια δουλειά ενός έτους, αλλά δεν μου άρεσε γιατί μου έδιναν 500 ευρώ το μήνα για να δουλεύω 10 ώρες την ημέρα», τονίζει ο Φεντερίκο, ο οποίος επίσης δεν θέλει να δώσει επίθετο φοβούμενος ότι πιθανοί μελλοντικοί εργοδότες του μπορεί να εντοπίσουν το όνομά του στο Ιντερνετ.

Εικόνα τρίτη, Πορτογαλία: ο Πέντρο Πορτουγκάλ, ειδικός σε θέματα αγοράς εργασίας, από το Πανεπιστήμιο Nova της Λισαβόνας, περιγράφει το πώς λειτουργεί το σύστημα της προσωρινής απασχόλησης στη χώρα του. Πολλές επιχειρήσεις χρησιμοποιούν τη λεγόμενη «πράσινη κάρτα», απασχολώντας ανεξάρτητους εργαζομένους (freelance) για δουλειές πλήρους απασχόλησης. Οι εργαζόμενοι αυτοί, ναι μεν δουλεύουν συνήθως με κανονικά ωράρια, όπως οι υπόλοιποι, αλλά δεν έχουν δικαίωμα σε περίθαλψη, κοινωνική πρόνοια, αργίες και αποζημιώσεις (!).

Το 25% των Ισπανών εργάζεται πλέον σε θέσεις προσωρινής απασχόλησης· στην Πορτογαλία το ποσοστό είναι 23%, σε σχέση με 14% που είναι ο μέσος όρος στην Ε.Ε. Η Ισπανία, από τις πρώτες χώρες που ήδη επί Αθνάρ καταπολέμησε... την υψηλή ανεργία που κληρονόμησε -μετά την πτώση του Φράνκο- με ευέλικτες σχέσεις εργασίας μετατρέπεται σε χώρα όπου οι άνθρωποι «είναι μαθητευόμενοι μέχρι τα 33 και δεν μπορούν να συνταξιοδοτηθούν πριν από τα 75», όπως χαρακτηριστικά δηλώνει Ισπανός συνδικαλιστής στο προαναφερθέν ρεπορτάζ.

Για ποιο «κούρεμα» λοιπόν μιλάμε; Μας έχουν «κουρέψει» προ πολλού Ελληνες, Πορτογάλους, Ισπανούς, Ιταλούς (και Γερμανούς, Αμερικανούς κ.λπ.) σε εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα. Τώρα ετοιμάζονται για ολοκληρωτικό ντου στην τσέπη μας και την εθνική κυριαρχία.

Ενωμένη Ευρώπη χωρίς εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, θα αντιτείνει ίσως καλοπροαίρετα κάποιος, δεν είναι εφικτή. Αλλο ωστόσο η οικειοθελής και με λαϊκή ετυμηγορία παραχώρηση εξουσιών, όπως ήταν η ένταξη στην Ε.Ε. και το ευρώ (για την οποία τώρα μας λένε όλοι ότι ήταν λάθος και προϊόν πολιτικής χειραγώγησης) και άλλο η εγκατάσταση ελεγκτών, που βασική φροντίδα τους θα είναι κάθε ευρώ που μπαίνει στο ταμείο να πηγαίνει πρώτα για την εξυπηρέτηση των δανειστών. Οπως έγινε μετά την πτώχευση του 1893 και το διεθνή οικονομικό έλεγχο του 1897.

«Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Οχι να πούνε (...) Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι, όχι θα ξαναέλεγε (...)», έγραφε ο Καβάφης σε ένα από τα πιο γνωστά ποιήματά του... Τα λόγια του Αλεξανδρινού ποιητή αποκτούν ιδιαίτερη σημασία, μέρα που είναι άλλωστε η σημερινή, με τους Ελληνες να καλούμαστε να πούμε το «μεγάλο Οχι» σε εκβιασμούς και διλήμματα...