Η πουτινίζουσα αριστερά, οι τερατολογίες της και το ουκρανικό εθνικό ζήτημα
του Γιώργου Μητραλιά
Εδώ και καιρό, όλους ή σχεδόν όλους τους τυραννάει η ίδια απορία: Γιατί οι πολίτες γυρνάνε την πλάτη τους στην αριστερά; Γιατί η αριστερά δείχνει τόσο αδύναμη και τόσο αναξιόπιστη, και μάλιστα σε μια εποχή που και ο καπιταλισμός αγκομαχάει; Μια αρχή απάντησης σε αυτά τα ερωτήματα τη δίνει η ίδια η αριστερά -ή τουλάχιστον ένα πολύ σημαντικό τμήμα της- με τη στάση που κρατάει στον πόλεμο του Πούτιν ενάντια στην Ουκρανία. Και ιδού ευθύς αμέσως για τι πρόκειται.
Καταρχήν, δεν είναι μόνο ότι αυτή η αριστερά δεν κάνει το αυτονόητο για κάθε αριστερό, δηλαδή να εξεγερθεί μπροστά στην αδικία και να υποστηρίξει το θύμα απέναντι στο θύτη, τον αδύναμο απέναντι στον επιτιθέμενο ισχυρό. Είναι και ότι προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα προσφεύγει στις πιο απίθανες τερατολογίες που συνηθίζει να εκστομεί το Κρεμλίνο του κ. Πούτιν. Έτσι, δεν διστάζει είτε να χαρακτηρίζει fake news, “σκηνοθεσίες” και “προβοκάτσιες” τα εγκλήματα του ρώσικου στρατού, είτε -κατά το μετριοπαθέστερο- να μην αποκλείει το ενδεχόμενο να είναι αυτά “σκηνοθετημένα” από την ουκρανική και δυτική προπαγανδιστική μηχανή. Όπως και νάχει, το Κρεμλίνο και οι πελάτες του έχουν πάντα την ίδια απάντηση: οι Ουκρανοί είτε αυτο-βομβαρδίζονται είτε σκηνοθετούν το βομβαρδισμό τους. Παντού και πάντα, ακριβώς εξάλλου όπως και οι άτυχοι Σύροι του Χαλεπιού που και εκείνοι αυτο-βομβαρδίζονταν και αυτο-δηλητηριάζονταν (από τα χημικά του διδύμου Πούτιν-Άσαντ). Και όλα αυτά με την ενεργή συμμετοχή και συνενοχή χιλιάδων αυτοπτών μαρτύρων, δηλαδή αμάχων, ακόμα και παιδιών, πολεμικών ανταποκριτών και απεσταλμένων, και λοιπών δημοσιογράφων, τεχνικών ήχου, καμεραμάν, κ.α. που όλοι τους έχουν μάθει στην εντέλεια το μάθημα και μετέχουν πειθαρχημένοι και σαν ένας άνθρωπος σε μια τεράστια και σατανική αντιρωσική...σκηνοθεσία!
Εξάλλου, για να υπάρξουν “εγκλήματα πολέμου”, πρέπει υποχρεωτικά να υπάρχει...πόλεμος. Όμως, μην ξεχνάμε πως σήμερα στην Ουκρανία, δεν υπάρχει πόλεμος αλλά μια απλή... “ειδική στρατιωτική επιχείρηση”, και τρανή απόδειξη είναι ότι όποιος χρησιμοποιεί σήμερα στη Ρωσία την -δια ροπάλου- απαγορευμένη λέξη “πόλεμος”, συλλαμβάνεται πάραυτα, “δικάζεται” και πάει σβουριχτός στη φυλακή για “δυσφήμιση του ρωσικού στρατού”.
Οι συνέπειες αυτών των (αενάως επαναλαμβανόμενων) τερατολογιών βγάζουν μάτια: αυτοί που τις εκστομίζουν χάνουν σταδιακά κάθε αξιοπιστία, αυτο-γελοιοποιούνται και τελικά γίνονται γραφικοί. Και αυτό σε αντίθεση με ό,τι συνέβη στους προπάτορες τους, τους διαβόητους “συνοδοιπόρους” του άλλοτε θριαμβεύοντα σταλινισμού, την παράδοση των οποίων συνεχίζουν σήμερα οι κάθε λογής -και έντασης- θαυμαστές του προέδρου Πούτιν. Τότε, εκείνοι οι “συνοδοιπόροι” δεν είχαν σχεδόν τίποτα να φοβηθούν όταν επαναλάμβαναν τις μακάβριες τερατολογίες του “μεγάλου τιμονιέρη”, δηλαδή του τότε ενοίκου του Κρεμλίνου, του οποίου μέγας θαυμαστής τυχαίνει να είναι ο νυν ένοικος Βλαντίμιρ Πούτιν. Και έτσι ολάκερη η ανθρωπότητα είχε την ατυχία να δει να μένουν στο απυρόβλητο και να μην ξεφτιλίζονται ακόμα και φημισμένοι διανοούμενοι, ποιητές και πολιτικοί εκείνης της εποχής που αποδέχονταν ως “άψογες” τις μακάβριες δικαστικές φαρσοκωμωδίες της δεκαετίας του 1930, και απολύτως λογικές και “αποδεδειγμένες” τις κατηγορίες του είδους “πράκτορας του Μικάδο”, “τσαρικός σαμποτέρ των ιμπεριαλιστών”, “δηλητηριαστής στην υπηρεσία του φασισμού”, “συνειδητό όργανο του χιτλερισμού”, κλπ με τις οποίες καταδικάζονταν και εξαφανίζονταν από προσώπου γης όλοι εκείνοι που είχαν κάνει την Οκτωβριανή Επανάσταση. Τότε, χρειάστηκαν μερικές δεκαετίες κρίσης και τελικά, εξαΰλωσης του υπαρκτού για να ξεφτιλιστούν οι “συνοδοιπόροι” απολογητές του σταλινισμού. Σήμερα, το ξεφτίλισμα είναι περίπου ακαριαίο. Προφανώς, επειδή οι τωρινοί “συνοδοιπόροι” επιμένουν να βλέπουν τον Πούτιν ως συνεχιστή του Στάλιν και δεν έχουν αντιληφθεί όχι μόνο ότι ο “υπαρκτός” έχει προ πολλού εκλείψει, αλλά και ότι έχει αντικατασταθεί από τον πιο άγριο και ανελεύθερο καπιταλισμό...
Οι Τάταροι της Κριμαίας διαδηλώνουν για τα δικαιώματά τους στην επέτειο της γενοκτονικής εκτόπισης τους
Όμως, ακόμα και όταν νεοφιλελευθερίζουν (όπως οι διάφοροι Τσίπρες και Κατρούγκαλοι), επιμένουν να συνεχίζουν σταλινικά ως ένα είδος μετα-σταλινικών δεινόσαυρων ενός πολιτικού...Τζουράσικ Παρκ. Έτσι, κάνουν σημαία τους την πουτινική “αποναζιστικοποίηση” της Ουκρανίας και των Ουκρανών, ακριβώς όπως το είχαν κάνει και πριν από μερικά χρόνια, το 2016, όταν και πάλι φωνασκούσαν υστερικά καταγγέλλοντας ότι οι δυτικοί ιμπεριαλιστές είχαν μετατρέψει το γνωστό τσίρκο της Γιουροβίζιον σε ...βήμα του (ουκρανικού) νεοναζισμού. Γιατί; Επειδή η (ταταρικής καταγωγής) Ουκρανή εκπρόσωπος είχε κερδίσει με ένα τραγούδι που αναφερόταν στα δεινά των Τατάρων της Κριμαίας που είχαν εκτοπιστεί από τον Στάλιν με τη δικαιολογία ότι είχαν συνεργαστεί με τη χιτλερική Γερμανία.
Δωσίλογοι λοιπόν και συνεργάτες της Βέρμαχτ οι δύστυχοι Τάταροι της Κριμαίας όπως το διαλαλούσαν εκείνες τις μέρες του 2016, περίπου σύσσωμα τα ελληνικά ΜΜΕ με επικεφαλής περίπου σύσσωμη την ελληνική αριστερά; Η απάντηση είναι βέβαια τόσο αρνητική όσο είναι και για τις δεκάδες άλλες εθνότητες, λαούς και μειονότητες της τότε ΕΣΣΔ, που εκτοπίστηκαν κατ’εντολή του Στάλιν και του Μπέρια με την ίδια ακριβώς κατηγορία: προδότες και δωσίλογοι. Και δεν είναι μόνο που ανάμεσα σε αυτούς τους “τιμωρημένους λαούς” ήταν και οι Έλληνες της ΕΣΣΔ, τόσο ως ελληνόφωνοι, όσο και ως Ταταρόφωνοι μουσουλμάνοι ελληνικής καταγωγής (Ουρούμ). Ούτε ότι οι πιο πολλοί από τους Τάταρους εκτοπίζονταν ως “δωσίλογοι”στην Κεντρική Ασία αμέσως μετά την απόλυση τους από τον... Κόκκινο Στρατό από τις τάξεις του οποίου είχαν πολεμήσει το Τρίτο Ράιχ. Είναι και ότι το ίδιο το σοβιετικό Κράτος αποκατάστησε τους Τατάρους και τους απάλλαξε από την εξωφρενική κατηγορία, μετά το θάνατο του Στάλιν! Και ακόμα καλύτερα, είναι που ο ίδιος ο Πούτιν έκανε το ίδιο και μάλιστα ακόμα καλύτερα και σαφέστερα, με διάταγμα του αμέσως μετά την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014!
Το συμπέρασμα είναι ότι όλοι αυτοί, αριστεροί -και λιγότερο αριστεροί- και ΜΜΕ κάθε λογής της χώρας μας, που άφριζαν για μέρες για το “σκάνδαλο” της Γιουροβίζιον και δεν έβρισκαν λόγια για να καταγγείλουν το “ναζισμό” του τατάρικου λαού, είχαν επιλέξει συνειδητά να παραμείνουν γατζωμένοι στη σταλινική “εκδοχή” της ιστορίας, αγνοώντας συνειδητά τα πραγματικά γεγονότα, μεταξύ των οποίων και τις αλλεπάλληλες τοποθετήσεις της επίσημης ΕΣΣΔ και της επίσημης σημερινής Ρωσικής Ομοσπονδίας! Και όλα αυτά όταν γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι περιοδικές σφαγές των Τατάρων ήταν για αιώνες ένα είδος “σαφάρι” του (τσαρικού) μεγαλο-ρωσικού εθνικισμού και ότι το 46,2% του τατάρικου πληθυσμού εξοντώθηκε κατά τα τρία πρώτα χρόνια της εκτόπισης του, γεγονός που κάνει αυτή την φονική εκτόπιση (την οποία επικροτούν οι φωνασκούντες συμπατριώτες μας!) μια από τις πιο καραμπινάτες ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ του περασμένου αιώνα! Και επίσης, ότι οι εναπομείναντες Τάταροι προσπαθούσαν μάταια για δεκαετίες να επιστρέψουν...με τα πόδια στην Κριμαία τους. Και τέλος, ότι ο γενναίος Ρώσος στρατηγός -και ήρωας- του Κόκκινου Στρατού Πετρό (Πιοτρ) Γκριγκορένκο (κομμουνιστής και ιδρυτής της παράνομης “Ενωσης για την Αναγέννηση του Λενινισμού”) πέρασε πολλά χρόνια έγκλειστος σε... ψυχιατρεία της ΕΣΣΔ επειδή αφιέρωσε τη ζωή του στην υπεράσπιση αυτών των δύστυχων Τατάρων της Κριμαίας…
Ο στρατηγός Πετρό (Πιοτρ) ΓκριγκορένκοΦυσικά, είναι εντελώς μάταιο να ψάχνουμε να βρούμε τι θα μπορούσε να συνδέει τους σημερινούς πουτινίζοντες αριστερούς μας με κάποιον σαν τον στρατηγό Γκριγκορένκο, που δήλωνε ακόμα και όταν ήταν έγκλειστος από τους δημίους του, ότι το “κόμμα μου είναι το μπολσεβίκικο”. Δεν τους συνδέει το παραμικρό. Εξάλλου, είναι βέβαιο πως κανείς από όλους αυτούς δεν έχει έστω και ακουστά το όνομα Γκριγκορένκο. Όπως κανείς τους δεν γνωρίζει το παραμικρό για τις νέες και τους νέους αριστερούς στην Ουκρανία, στη Λευκορωσία και τη Ρωσία,που μάχονται, μερικοί μάλιστα με τα όπλα στα χέρια, τον κ. Πούτιν και τους δικούς του. Η αιτία αυτής της άγνοιας τους, προφανής: Πώς να τους ξέρουν όταν φτάνουν να αρνούνται πεισματικά ακόμα και να δημοσιεύσουν τις αλλεπάλληλες εκκλήσεις και τα μηνύματα τους προς την αριστερά της δυτικής Ευρώπης;
Ιδού λοιπόν μια βασική αιτία της ασχετοσύνης τους στο ουκρανικό ζήτημα που τους κάνει να αραδιάζουν με περισσή αλαζονεία, τις γνωστές “γεωπολιτικές” και λοιπές βαρύγδουπες κουταμάρες τους που δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Πράγματι, πώς να ξέρουν τι συμβαίνει στον πόλεμο του Πούτιν όταν δεν θέλουν να έχουν καμιά σχέση με τους μαχόμενους αριστερούς της Ουκρανίας, της Ρωσίας και της Λευκορωσίας, και αντλούν τις “πληροφορίες” τους αποκλειστικά και μόνον από αντιδραστικές και αντεπαναστατικές πηγές σαν τα σταλινικά αρχεία και τις πουτινικές τερατολογίες; Και ακόμα χειρότερα, πώς να κινητοποιηθούν -όπως θα έπρεπε να είναι το ταξικό και διεθνιστικό καθήκον τους- για να σώσουν τους Λευκορώσους σιδηροδρομικούς που, επειδή σαμποτάρουν τις μετακινήσεις του ρωσικού στρατού, ο δικτάτορας Λουκασένκο αποφάσισε, με επείγον διάταγμα του, να τους καταδικάζει σε θάνατο (!), όταν αυτοί οι πουτινίζοντες αριστεροί μας αρνούνται μόνιμα ακόμα και να δημοσιεύσουν στις ιστοσελίδες τους τις δραματικές εκκλήσεις για αλληλεγγύη αυτών των Λευκορώσων σιδηροδρομικών που απειλούνται τώρα να εκτελεστούν; Και φυσικά, αρνούμενοι πεισματικά κάθε σχέση με τις νέες και τους νέους ριζοσπάστες μαρξιστές και με τους συνδικαλιστές αυτών των χωρών, που μάχονται ηρωικά (ναι, ηρωϊκά!) παίζοντας συχνά κορώνα-γράμματα την ελευθερία ή ακόμα και τη ζωή τους μέσα σε απίστευτα αντίξοες συνθήκες, οι πουτινίζοντες αριστεροί μας καταλήγουν να απέχουν επιδεικτικά από τις -ήδη υπό εξέλιξη- διεργασίες για την ανάπτυξη όχι μόνο κινηματικών δικτύων αλληλεγγύης, αλλά και χειροπιαστών πρωτοβουλιών που στοχεύουν στη δημιουργία της νέας διεθνούς ριζοσπαστικής αριστεράς που έχουμε τόσο ανάγκη!
Έτσι, επειδή αγνοούν στις τοποθετήσεις τους τις προαιώνιες αποικιακές σχέσεις που είχε η τσαρική, αλλά και η σταλινική Ρωσία με την Ουκρανία, δεν είναι σε θέση όχι να κατανοήσουν αλλά ούτε καν να αντιληφθούν την ύπαρξη του -χρονίζοντος επί αιώνες- ουκρανικού εθνικού ζητήματος. Γεγονός που έχει ως άμεση συνέπεια την αδυναμία τους να καταλάβουν ότι βασική επιδίωξη του πολέμου του Πούτιν, που εξάλλου ο ίδιος ο Πούτιν ομολογεί δημόσια, είναι η βίαιη εξαφάνιση του ανεξάρτητου ουκρανικού Κράτους, που αποτελεί και τον εκ των ουκ άνευ όρο για την αναβίωση της ρωσικής αυτοκρατορίας που πρέσβευε ανέκαθεν ο μεγαλορωσικός σωβινισμός που ξαναβρίσκεται τώρα στην εξουσία στη Μόσχα.
Στην πραγματικότητα, αυτό που δείχνουν να αγνοούν οι περισσότεροι αριστεροί μας είναι ότι ο υπό εξέλιξη πόλεμος του Πούτιν ενάντια στην Ουκρανία δεν είναι παρά η τελευταία από τις αμέτρητες αιματηρές απόπειρες του μεγαλορωσικού εθνικισμού να εξουσιάσει την Ουκρανία, καταστέλλοντας βίαια και συντρίβοντας τους πόθους για εθνική ανεξαρτησία του ουκρανικού λαού. Για παράδειγμα, σίγουρα θα αντιμετώπιζαν αρκετά διαφορετικά τον πόλεμο και τις επιδιώξεις του Πούτιν αν γνώριζαν ότι, στα πρώτα χρόνια της, ακόμα και η νεαρή επαναστατημένη Ρωσία των Μπολσεβίκων, επέδειξε τον ίδιο μεγαλορωσικό σωβινισμό αρνούμενη -με τη χρήση μαζικής βίας(!)- να αναγνωρίσει το (χωριστό) ουκρανικό Μπολσεβίκικο κόμμα και την ανεξάρτητη Σοβιετική Δημοκρατία της Ουκρανίας, φτάνοντας μάλιστα να απαγορέψει στους Ουκρανούς να μιλάνε τη δική τους ουκρανική γλώσσα! Και αν αυτή η καταστροφική και συνάμα εγκληματική αντιμετώπιση του Ουκρανικού λαού τερματίστηκε με την παρέμβαση του Λένιν και του Τρότσκι που, μετά από έντονη εσωκομματική πάλη, “δημιούργησαν” -όπως πολύ σωστά το ομολόγησε...ο Πούτιν στο τηλεοπτικό διάγγελμα του στις 22 του Φλεβάρη(1)- την ανεξάρτητη Ουκρανία μέσα στο πλαίσιο της Σοβιετικής Συνομοσπονδίας, οι καλές μέρες δεν κράτησαν παρά μόνο πολύ λίγα χρόνια. Για το πισωγύρισμα στην εποχή του τσαρισμού, και ακόμα χειρότερα από αυτήν, φρόντισε ο Στάλιν, ο κατά τον Λένιν “κτηνώδης μεγαλορώσος νταής”. Σε αυτόν οφείλεται τόσο ο τρομακτικός λιμός του 1932-1933 που αφάνισε -από πείνα!- τουλάχιστον 3-5 εκατομμύρια Ουκρανούς, και εξώθησε εκατοντάδες χιλιάδες άλλους στον...κανιβαλισμό (!), όσο και το οριστικό κλείσιμο των ουκρανικών σχολείων, θεάτρων, και πολιτιστικών ιδρυμάτων που κρατούσαν ζωντανές τη γλώσσα και τις παραδόσεις του ουκρανικού έθνους.
Φυσικά, η αριστερά μας επιμένει να “αγνοεί” πεισματικά όλα τα αμέτρητα δεινά αιώνων που έχει συσσωρεύσει στον ουκρανικό λαό ο μεγαλο-ρωσικός εθνικισμός. Αντίθετα, δεν δείχνει να αγνοεί διόλου τις εξωφρενικές κατηγορίες για τον περίπου...παραδοσιακό “ναζισμό” των Ουκρανών που εκτοξεύει κατά ριπές ο Πούτιν, θέλοντας να δικαιολογήσει τον παρόντα πόλεμο του ενάντια στην Ουκρανία. Επειδή λοιπόν πολλά λέγονται και γράφονται στη χώρα μας για το “ναζιστικό” παρελθόν του ουκρανικού έθνους, αξίζει να θυμίσουμε εδώ τις εξής αναμφισβήτητες ιστορικές αλήθειες: “Στη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, η ναζιστική Γερμανία επιστράτευσε περίπου 250.000 Ουκρανούς στα στρατεύματα της και στη βοηθητική αστυνομία, ενώ 4,5 εκατομμύρια Ουκρανοί υπηρέτησαν στο Σοβιετικό Κόκκινο Στρατό, αντιπροσωπεύοντας το 40% του συνόλου των δυνάμεων του. Πολέμησαν στις μεγάλες μάχες που απέκρουσαν και κατόπιν νίκησαν τη Γερμανία στον πόλεμο. Το αποτέλεσμα ήταν να υποστεί η Ουκρανική Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία τις μεγαλύτερες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και υλικές ζημιές από όλες τις Σοβιετικές Δημοκρατίες” (2)
Με άλλα λόγια, το “ναζιστικό” παρελθόν των Ουκρανών είναι τόσο αληθινό, όσο και το “ναζιστικό” παρελθόν των Τατάρων της Κριμαίας, των Ελλήνων της ΕΣΣΔ, και μερικών δεκάδων άλλων μαρτυρικών εθνοτήτων και λαών που εκτοπίστηκαν από το σταλινικό καθεστώς με την άθλια κατηγορία της συνεργασίας με το ναζιστή κατακτητή. Εξάλλου, αν είναι να μιλήσουμε για την (κατά τα άλλα υπαρκτή) συνεργασία τμημάτων του σοβιετικού πληθυσμού με τη Βέρμαχτ και τη ναζιστική Γερμανία, θα πρέπει λογικά να αρχίσουμε με τον (Ρώσο) στρατηγό του Κόκκινου Στρατού Αντρέι Βλασόφ και τον -καθόλου αμελητέο- “Ρωσικό Απελευθερωτικό Στρατό” του, που εντάχθηκε στη Βέρμαχτ και πολέμησε με αυτήν…
Να λοιπόν κάποιοι από τους λόγους που κάνουν τους πολίτες, που δεν είναι ούτε χαζοί ούτε πρόβατα, να αποστρέφονται και να γυρνάνε την πλάτη σε αυτή την αριστερά που καταστρέφει και τα όσα καλά κάνει, με την αντιδραστική, ψεύτικη, συνωμοσιολογική, απάνθρωπη και σίγουρα αποκρουστική στάση που κρατάει σε ζητήματα και προβλήματα ιστορικών διαστάσεων σαν κι αυτό του πολέμου του Πούτιν ενάντια στην Ουκρανία. Σε τελευταία ανάλυση, το πρόβλημα για την αριστερά δεν είναι η απανταχού γης αστική και καπιταλιστική αντίδραση που δεν κάνει παρά τη δουλειά της. Το πρόβλημα της αριστεράς είναι η ίδια, καθώς δεν κάνει τη δική της δουλειά με αποτέλεσμα να έχει χάσει την αξιοπιστία της και την έλξη που ασκούσε στις μάζες των καταπιεσμένων.
Κλείνουμε λοιπόν με ένα κείμενο γραμμένο ακριβώς πριν από ένα αιώνα, το 1922, αλλά που θα μπορούσε να έχει γραφτεί σήμερα για να αντικρούσει μια προς μία τις θέσεις και τις πρακτικές της πουτινικής και πουτινίζουσας αριστεράς για το εθνικό ζήτημα και ειδικότερα, για τον πόλεμο του Πούτιν ενάντια στην Ουκρανία. Είναι το δεύτερο από τα τρία μέρη των “σημειώσεων” που άφησε ο Λένιν με τίτλο “Το ζήτημα των εθνικοτήτων ή της "αυτονομίας », και ο « κτηνώδης Γεωργιανός μεγαλορώσος νταής » στον οποίο αναφέρεται, είναι ο Στάλιν, που ο Λένιν ονοματίζει πολλές φορές στα άλλα δύο μέρη του ίδιου κειμένου. Ας το διαβάσουμε, επειδή, πέρα από όλα τα άλλα, είναι οξυγόνο και καθαρός αέρας καθώς προσφέρει μια ιδέα από αυτό που θα μπορούσε να είναι μια αριστερά που ελκύει και εμπνέει αντί να είναι αποκρουστική και να απωθεί :
Ο Λένιν άρρωστος, το 1922Έχω ήδη γράψει στα έργα μου για το εθνικό ζήτημα ότι είναι εντελώς μάταιο να θέτουμε το ζήτημα του εθνικισμού γενικά και αφηρημένα. Πρέπει να γίνει διάκριση μεταξύ του εθνικισμού του καταπιεστικού έθνους και του καταπιεσμένου έθνους, μεταξύ του εθνικισμού ενός μεγάλου έθνους και του εθνικισμού ενός μικρού έθνους.
Όσον αφορά τον δεύτερο εθνικισμό, εμείς, οι υπήκοοι ενός μεγάλου έθνους, είμαστε σχεδόν πάντα ένοχοι, κατά τη διάρκεια της ιστορίας, για άπειρες πράξεις βίας, και ακόμη περισσότερο, διαπράττουμε άπειρες αδικίες και βιαιοπραγίες χωρίς να το συνειδητοποιούμε. Αρκεί να θυμηθώ τις αναμνήσεις μου από την περιοχή του Βόλγα για το πώς αντιμετωπίζουμε τους μη γηγενείς: Πολωνοί, Τάταροι, Ουκρανοί, Γεωργιανοί και άλλοι μη γηγενείς του Καυκάσου αποκαλούνται ο καθένας με υποτιμητικά παρατσούκλια όπως "Poliatchichka", "Kniaz", "Khokhol", "Kapkazski tchélovek".
Επομένως, ο διεθνισμός από την πλευρά του καταπιεστικού έθνους ή του λεγόμενου "μεγάλου" έθνους (παρόλο που είναι μεγάλο μόνο στη βία του, μεγάλο απλώς όπως είναι, για παράδειγμα, ο νταής) πρέπει να συνίσταται όχι μόνο στο σεβασμό της τυπικής ισότητας των εθνών, αλλά και σε μια ανισότητα που αντισταθμίζει την ανισότητα που εκδηλώνεται στην πράξη στη ζωή από την πλευρά του καταπιεστικού έθνους, του μεγάλου έθνους. Όποιος δεν το έχει καταλάβει αυτό, δεν έχει καταλάβει ποια είναι η πραγματικά προλεταριακή στάση απέναντι στο εθνικό ζήτημα: εμμένει στη μικροαστική άποψη, και επομένως μπορεί μόνο να διολισθαίνει προς τις θέσεις της αστικής τάξης κάθε στιγμή.
Τι είναι σημαντικό για τον προλετάριο; Είναι σημαντικό, αλλά και ουσιώδες και απαραίτητο, να εξασφαλίσει τη μέγιστη εμπιστοσύνη των αλλογενών στην προλεταριακή ταξική πάλη. Τι χρειάζεται γι' αυτό; Για το σκοπό αυτό δεν είναι απαραίτητο να υπάρχει μόνο τυπική ισότητα, είναι επίσης απαραίτητο να αντισταθμίσει με κάποιο τρόπο, μέσω της συμπεριφοράς του ή των παραχωρήσεων προς τους αλλογενείς, την έλλειψη εμπιστοσύνης, την καχυποψία, τις προσβολές που, κατά τη διάρκεια της ιστορίας, τους έχει απευθύνει η κυβέρνηση του "ιμπεριαλιστικού" έθνους.
Νομίζω ότι για τους Μπολσεβίκους, για τους Κομμουνιστές, δεν είναι απαραίτητο να το εξηγήσουμε αυτό εκτενέστερα. Και νομίζω ότι εδώ έχουμε, σε ό,τι αφορά το γεωργιανό έθνος, το χαρακτηριστικό παράδειγμα του γεγονότος ότι μια πραγματικά προλεταριακή στάση απαιτεί να διπλασιάσουμε τη σύνεσή μας, την περίσκεψη μας και την ετοιμότητα μας να μην θέσουμε σε κίνδυνο κάτι που μας είναι απαραίτητο. Ο Γεωργιανός που αντιμετωπίζει με περιφρόνηση αυτή την πλευρά της υπόθεσης, που απερίσκεπτα εκτοξεύει κατηγορίες για "σοσιαλ-εθνικισμό", (ενώ ο ίδιος είναι όχι μόνο ένας πραγματικός, ένας αυθεντικός "σοσιαλ-εθνικιστής", αλλά και ένας κτηνώδης μεγαλορώσος νταής), αυτός ο Γεωργιανός υπονομεύει στην πραγματικότητα την προλεταριακή ταξική αλληλεγγύη, γιατί τίποτα δεν καθυστερεί την ανάπτυξη και την εδραίωσή της όσο η εθνική αδικία, δεν υπάρχει τίποτα πιο ευαίσθητο για τους "προσβεβλημένους" υπηκόους από το αίσθημα της ισότητας και την παραβίαση αυτής της ισότητας, έστω από αμέλεια ή για αστείο, από τους προλετάριους συντρόφους τους. Να γιατί, στην υπό εξέταση περίπτωση, είναι προτιμότερο να υπερβάλουμε σε παραχωρήσεις και σε επιείκεια προς τις εθνικές μειονότητες παρά να κάνουμε το αντίθετο. Να γιατί, σε αυτή την περίπτωση, το θεμελιώδες συμφέρον της προλεταριακής αλληλεγγύης, και επομένως της προλεταριακής ταξικής πάλης, απαιτεί να μην τηρούμε ποτέ μια απλά τυπική στάση απέναντι στο εθνικό ζήτημα, αλλά να λαμβάνουμε πάντα υπόψη την ιδιαιτερότητα της συμπεριφοράς του προλετάριου ενός καταπιεσμένου (ή μικρού) έθνους απέναντι στο καταπιεστικό (ή μεγάλο) έθνος.
Λένιν, 31 Δεκεμβρίου 1922.
Σημειώσεις
1. Βλέπε και τα προηγούμενα άρθρα μας: Μα, για ποιον «αμυντικό πόλεμο ενάντια στο ΝΑΤΟ» μας μιλάνε ; Όταν ο Πούτιν καταρρίπτει τις «θεωρίες» των αριστερών θαυμαστών του ! : https://www.contra-xreos.gr/
“Ενάντια στον ολέθριο καμπισμό και για τη νίκη του ουκρανικού λαού - Μαζικό διεθνές κίνημα ενάντια στον πόλεμο!”: https://www.contra-xreos.gr/arthra/2940-maziko-diethnes-kinima-enantia-ston-polemo
Για όλα φταίνε ο...Λένιν και οι μπολσεβίκοι! Πούτιν: “ο Λένιν είναι ο δημιουργός της σημερινής Ουκρανίας”: https://www.contra-xreos.gr/
“Нет войне! Όχι πόλεμος! Нет войне!”: https://www.contra-xreos.gr/arthra/2909-net-voine-oxi-polemos-net-voine
2. “How the Ukrainian Working Class Was Born-An interview with Marko Bojcun”: https://www.jacobinmag.com/
και επίσης, Για την Ανεξαρτησία της Σοβιετικής Ουκρανίας του Zbigniew Marcin Kowalewski: https://www.contra-xreos.gr/