Πέρα από το παραλήρημα των συνωμοσιολόγων
Οκτώ αλήθειες για να κατανοήσουμε τον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο
του Γιώργου Μητραλιά
Την ώρα που η απόπειρα πραξικοπήματος του Yevgeny Prigozhin και η επακόλουθη βίαιη εξόντωση του Πριγκόζιν και των άλλων ηγετών του ιδιωτικού στρατού Βάγκνερ δίνουν αφορμή για μια χιονοστιβάδα εξωφρενικών σχολίων λιγότερο ή περισσότερο συνωμοσιολογικών, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να επιμείνουμε στα γεγονότα και τις αλήθειες, που αφθονούν σε αυτόν τον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο. Προκειμένου λοιπόν να προσανατολιστούμε μέσα σε αυτόν τον εφιαλτικό λαβύρινθο, ας δούμε μερικές από αυτές τις αλήθειες που βγάζουν μάτια...
1. Πριν απ' όλα, αν μιλάμε σήμερα για τις κατακλυσμικές συνέπειες αυτού του πολέμου, που συνεχίζεται εδώ και 18 μήνες, αυτό το οφείλουμε στον Ουκρανό πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Γιατί; Μα, επειδή ήταν αυτός που αιφνιδίασε τους πάντες, όχι μόνο τους ενοίκους του Κρεμλίνου αλλά και τους δυτικούς συμμάχους, με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες, όταν, την επομένη της εισβολής του ρωσικού στρατού στη χώρα του, επέλεξε να μείνει στην πατρίδα του και να πολεμήσει μέχρι τέλους, αρνούμενος την πρόταση του προέδρου Μπάιντεν να τον βγάλει από την Ουκρανία με την ιστορική πλέον φράση του: "Η μάχη θα δοθεί εδώ, στην Ουκρανία. Χρειάζομαι όπλα, όχι ταξί! » Αυτό που συνέβη στη συνέχεια απέδειξε ότι την επιλογή του Ζελένσκι να αντισταθεί συμμεριζόταν ολόψυχα η συντριπτική πλειοψηφία των συμπατριωτών του, συμπεριλαμβανομένων και των ρωσόφωνων Ουκρανών. Να λοιπόν γιατί ο "υγιεινός περίπατος" του ρωσικού στρατού μετατράπηκε γρήγορα σε πανωλεθρία και να γιατί δεν μπόρεσε να κατακτήσει το Κίεβο και την υπόλοιπη Ουκρανία μέσα σε 3-4 ημέρες, όπως είχαν προβλέψει το Κρεμλίνο αλλά και το ΝΑΤΟ. Και επίσης, να γιατί οι δυτικοί σύμμαχοι, υπό την πίεση της κοινής γνώμης τους, αναγκάστηκαν να αλλάξουν ριζικά τα σχέδιά τους και να αρχίσουν να βοηθούν την Ουκρανία να αμυνθεί.
2. Ωστόσο, για τη Δύση, η "βοήθεια προς την Ουκρανία για να υπερασπιστεί τον εαυτό της" δεν σήμαινε ποτέ βοήθεια στην Ουκρανία για να νικήσει τη Ρωσία. Όπως γράφαμε τον περασμένο Φεβρουάριο, "κηρύσσοντας -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- την ανάγκη "να μην ταπεινωθεί ο Πούτιν", οι περισσότερες από αυτές τις ειρηνευτικές προτάσεις επηρεάζονται από την ανάγκη των μεγάλων δυτικών δυνάμεων να μην κόψουν τους δεσμούς τους με τη Ρωσία, με την αγορά της και με τις πρώτες ύλες της. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η στρατιωτική βοήθεια που προσφέρουν οι δυτικές χώρες στην Ουκρανία θυμίζει ανεπαισθήτως εκείνη που πρόσφεραν κάποτε οι χώρες του "υπαρκτού σοσιαλισμού" στο Βιετνάμ που πολεμούσε ενάντια στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό: επαρκής για να μην ηττηθεί αλλά ανεπαρκής για να νικήσει..."(1). Αυτός είναι και ο λόγος που η δυτική, και κυρίως η αμερικανική, στρατιωτική βοήθεια προς τους Ουκρανούς παρέχεται πάντα με το σταγονόμετρο και μετά από συνεχείς αμφιταλαντεύσεις, εμποδίζοντας τον ουκρανικό στρατό να εκμεταλλευτεί τις διαδοχικές νίκες του γύρω από το Χάρκοβο (Σεπτέμβριος 2022) και στη συνέχεια τη Χερσώνα (Νοέμβριος 2022), για να καταφέρει το τελειωτικό πλήγμα σε ένα ρωσικό στρατό που ήταν τότε στα πρόθυρα της κατάρρευσης.
3. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι τον Ιούνιο του 2022 διαπιστώναμε ήδη ότι "τα “περίεργα” αυτού του πολέμου -που δεν είναι πόλεμος- δεν έχουν όμως τελειωμό. Για παράδειγμα, πώς μπορεί να εξηγηθεί το -πρωτοφανές στα παγκόσμια χρονικά- γεγονός ότι οι δύο εμπόλεμες χώρες δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα και άρα δεν μάχονται επί ίσοις όροις; Δηλαδή, ότι ενώ η μία (η επιτιθέμενη Ρωσία) δικαιούται να έχει πολεμική αεροπορία, η άλλη (η αμυνόμενη Ουκρανία) δεν το δικαιούται. Ότι ενώ η μία (η Ρωσία) δικαιούται να μονοπωλεί τον ουρανό της άλλης (της Ουκρανίας), αυτή η άλλη -που μάλιστα είναι η αμυνόμενη- δικαιούται μόνο να δέχεται βροχή ουρανόπεμπτων βομβών και πυραύλων. Και επίσης, ενώ η επιτιθέμενη Ρωσία μπορεί να έχει και να χρησιμοποιεί βαριά όπλα κάθε λογής και χωρίς κανένα περιορισμό, η αμυνόμενη Ουκρανία δεν μπορεί να χρησιμοποιεί παρά μόνο “αμυντικά” και κανένα “επιθετικό” όπλο. Και ακόμα, ενώ η Ρωσία μπορεί να βομβαρδίζει την Ουκρανία κανονιοβολώντας και εκτοξεύοντας πυραύλους από το ρωσικό και το λευκορωσικό έδαφος, στην Ουκρανία απαγορεύεται ρητά να ανταποδίδει χτυπώντας στόχους μέσα στη Ρωσία και στη Λευκορωσία, κλπ. κλπ.". (2) Δυστυχώς, 18 μήνες αργότερα, αυτό το κείμενο εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά επίκαιρο...
4. Ο κύριος λόγος για τη συνεχή άρνηση της Δύσης, και ιδιαίτερα των Ηνωμένων Πολιτειών, να δώσουν στην Ουκρανία όλα όσα χρειάζεται για να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο είναι ότι η πρώτη και απόλυτη προτεραιότητα των Αμερικανών ηγετών είναι να κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να αντιμετωπίσουν τον κύριο, αν όχι τον μοναδικό, ανταγωνιστή και αντίπαλό τους, δηλαδή την Κίνα! Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες ήθελαν πάντα όχι μόνο να μην ανοίξουν ένα δεύτερο μέτωπο εναντίον της Ρωσίας, αλλά και να κλείσουν το κεφάλαιο του ρωσο-ουκρανικού πολέμου το συντομότερο δυνατό, αναγκάζοντας το Κίεβο, αν χρειαστεί, π.χ. να παραδώσει την Κριμαία με αντάλλαγμα μια ειρήνη, έστω και εύθραυστη. Με άλλα λόγια, να κάνει το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ισχυρίζονται όλοι εκείνοι που αποδίδουν στους Αμερικανούς ηγέτες την πρόθεση να παρατείνουν επ' αόριστον τον πόλεμο στην Ουκρανία...
5. Είναι αποκλειστικά και μόνο ο πόλεμός του κατά της Ουκρανίας και όχι οι ίντριγκες και οι λοιπές "συνωμοσίες" της Δύσης που αποσταθεροποιεί την μέχρι πρότινος μάλλον σταθερή εξουσία του προέδρου Πούτιν. Για παράδειγμα, αν δεν υπήρχε αυτός ο πόλεμος και ο καταστροφικός τρόπος με τον οποίο διεξάγεται, ο Γιεβγκένι Πριγκόζιν δεν θα είχε μπορέσει ποτέ ούτε καν να φανταστεί ότι θα έμπαινε κάποτε επικεφαλής ενός μικρού στρατού αρκετών χιλιάδων μισθοφόρων του, υποστηριζόμενων από περίπου 400 τεθωρακισμένα και άλλα στρατιωτικά οχήματα, για να προελάσει προς τη Μόσχα, εναντίον του γενικού επιτελείου του ρωσικού στρατού ή εναντίον και του Κρεμλίνου! Και προφανώς δεν είναι οι "συνωμοσίες" του ΝΑΤΟ που ευθύνονται για τη βίαιη εξόντωση των τριών κύριων ηγετών της Βάγκνερ, ούτε για τις διαδοχικές -και όχι λιγότερο βίαιες- εκκαθαρίσεις δεκάδων πολύ υψηλόβαθμων Ρώσων αξιωματικών και στρατηγών, ούτε για τον πολλαπλασιασμό στη Ρωσία των ιδιωτικών (μισθοφορικών) στρατών και πολιτοφυλακών, ούτε για την όλο και πιο αυταρχική, κατασταλτική, αντιδημοκρατική και δικτατορική διολίσθηση του πολιορκημένου καθεστώτος Πούτιν. Έχοντας εφεύρει έναν εντελώς αχρείαστο αποικιακό πόλεμο εναντίον της Ουκρανίας στο όνομα τόσο των (τσαρικο-σταλινικών) παραδόσεων όσο και των αυτοκρατορικών φιλοδοξιών της Μεγάλης Ρωσίας τους, ο Πούτιν και οι συνεργοί του πληρώνουν τώρα το τίμημα των ιμπεριαλιστικών μεγαλείων που ονειρεύτηκαν: η εξουσία τους μπαίνει πια στη φάση της τελικής της κρίσης, η Ρωσική Ομοσπονδία τους απειλείται από εδώ και πέρα να διαλυθεί και, πάνω απ' όλα, ένας χαοτικός και τρομερά επικίνδυνος εμφύλιος πόλεμος αρχίζει να διαφαίνεται στον ορίζοντα...
6. Προφανώς, το γεγονός ότι οι μεν (οι Ρώσοι) δεν έχουν διάθεση να πολεμήσουν, ενώ οι δε (οι Ουκρανοί) έχουν πλεόνασμα κινήτρων, εξηγεί εν μέρει την αποτυχία της εισβολής του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία. Ωστόσο, αυτή η αποτυχία θα παραμένει ένα μυστήριο όσο δεν λαβαίνουμε υπόψη τις παραδοσιακές αδυναμίες του στρατού αυτής της Ρωσίας που μέχρι πρότινος παρουσιαζόταν ως "η δεύτερη στρατιωτική δύναμη στον κόσμο μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες". Λειτουργώντας σύμφωνα με το σοβιετικό μοντέλο της σταλινικής εποχής, δηλαδή με ακραίο συγκεντρωτισμό, αποθαρρύνοντας την ατομική πρωτοβουλία των αξιωματικών του, έχοντας μόνιμη έλλειψη υπαξιωματικών, αντιμετωπίζοντας τους στρατεύσιμους με κτηνώδη τρόπο και ενεργώντας σύμφωνα με προκαθορισμένα σχέδια που πρέπει να εφαρμόζονται κατά γράμμα, ο ρωσικός στρατός υπονομεύεται εκ των έσω από την εκτεταμένη διαφθορά σε όλα τα επίπεδα και κυρίως από την τυφλή υπακοή που οι στρατιωτικοί του είναι υποχρεωμένοι να επιδεικνύουν προς τους ανωτέρους τους. Οι συνέπειες είναι καταστροφικές: η πραγματικότητα δεν φτάνει στην κορυφή της ιεραρχίας επειδή αποκρύπτεται συστηματικά από τους ανωτέρους που θέλουν να ακούνε μόνο "καλά νέα". Δεκάδες Ρώσοι στρατηγοί που τόλμησαν να πουν κάποιες θλιβερές αλήθειες απολύθηκαν αμέσως από τις θέσεις τους και μερικοί φυλακίστηκαν (π.χ. ο αρχιτέκτονας των σπάνιων επιτυχιών της Ρωσίας σε αυτόν τον πόλεμο, ο πολύ βίαιος αλλά και πολύ ικανός στρατηγός Σουροβίκιν) και αντικαταστάθηκαν από άλλους που κρύβουν την ανικανότητά τους πίσω από τη δουλικότητά τους! Μάλιστα, ήταν ακριβώς αυτή η δουλική νοοτροπία που έκανε την πανίσχυρη FSB (ρωσική αντικατασκοπεία) να πείσει τον Πούτιν να δρομολογήσει την εισβολή στην Ουκρανία, παρουσιάζοντάς του μια εικόνα της ουκρανικής πραγματικότητας (στρατιωτική, κοινωνική και πολιτική) που βρισκόταν ακριβώς στους αντίποδες εκείνης που αντιμετώπισε ο ρωσικός στρατός στο πεδίο των μαχών, με τα καταστροφικά αποτελέσματα που όλοι γνωρίζουμε...(3)
7. Ωστόσο, αυτές οι ηχηρές αποτυχίες του ρωσικού στρατού δεν θα πρέπει να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι το τέλος αυτού του πολέμου είναι κοντά, καθώς μάλιστα ο ρωσικός στρατός έχει ανακάμψει και, εκμεταλλευόμενος την έλλειψη μέσων των Ουκρανών που τους εμπόδισε να αξιοποιήσουν τις νίκες τους το περασμένο φθινόπωρο, έχει ενισχύσει παντού τις άμυνες του. Έτσι, ακόμη περισσότερο απ' ό,τι στο παρελθόν, βρισκόμαστε τώρα αντιμέτωποι με το ερώτημα που ήταν πρωταρχικής σημασίας από την αρχή αυτού του πολέμου: ποια υποστήριξη πρέπει να δοθεί στα θύματα αυτής της επίθεσης, ώστε να μπορέσουν να υπερασπιστούν αποτελεσματικά το εντελώς στοιχειώδες δικαίωμα του έθνους τους, του κράτους τους και των πολιτών τους να υπάρχουν; Γιατί; Μα, επειδή ο Πρόεδρος/Δικτάτορας Πούτιν, που θέλησε και εξαπέλυσε αυτή την καραμπινάτη ένοπλη επίθεση, είχε την ειλικρίνεια να διαλαλήσει δημόσια, λεπτομερώς και με τη μέγιστη σαφήνεια, τον στόχο του πολέμου του: να εξαφανίσει μια για πάντα το ουκρανικό κράτος και ό,τι θυμίζει Ουκρανία από προσώπου γης, επειδή, σύμφωνα με τον ίδιο, το ουκρανικό έθνος και οι Ουκρανοί δεν υπήρξαν ποτέ, ήταν πάντα ανύπαρκτοι, και επομένως δεν δικαιολογούνται να υπάρχουν σήμερα! (3)
8. Η απάντηση, η δική μας απάντησή, πρέπει να είναι ξεκάθαρη και κατηγορηματική: να κάνουμε τα πάντα για να υποστηρίξουμε τους Ουκρανούς απέναντι στις πιέσεις και τους εκβιασμούς των δυτικών "φίλων" που το μόνο που επιδιώκουν είναι να υπερασπιστούν τα δικά τους ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Και πάνω απ' όλα, να κάνουμε τα πάντα για να βοηθήσουμε τους Ουκρανούς να νικήσουν αυτόν τον μεγάλο μεγαλορώσο εχθρό που δηλώνει αποφασισμένος να τους εξοντώσει! Αυτό σημαίνει να εξοπλίσουμε επαρκώς τους Ουκρανούς, ώστε να μπορούν -τουλάχιστον- να πολεμήσουν με ίσους όρους! Επειδή όλα θα κριθούν τελικά στο πεδίο της μάχης. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς ανήθικα, υποκριτικά και κακόπιστα... (4)
Σημειώσεις
1. https://www.contra-xreos.gr/
2. https://www.contra-xreos.gr/
3. https://www.contra-xreos.gr/
4. https://www.contra-xreos.gr/