Το εξάμβλωμα Τραμπ ως ανώτατο στάδιο του πιο θανατερού νεοφιλελευθερισμού!
του Γιώργου Μητραλιά
Ο Τραμπ δεν είναι παίξε γέλασε και εγκληματούν οι κυβερνήτες μας που καμώνονται πως δεν αντιλαμβάνονται το τρομακτικό μέγεθος της άμεσης και θανάσιμης απειλής που αποτελεί αυτός ο άνθρωπος και όλοι οι δικοί του για την ανθρωπότητα και τον πλανήτη μας! Βεβαίως και πρόκειται για κάποιον πρωτοφανώς αμαθή, πρωτόγονο, ρατσιστή, χυδαίο και αγροίκο. Βεβαίως και ο Τραμπ είναι ανισόρροπος και παντελώς ανίκανος να ελέγξει τις αντιδράσεις του. Και βεβαίως μπορεί ανά πάσα στιγμή να τινάξει -στην κυριολεξία- τα πάντα στον αέρα!
Το κείμενο του Αντρέου (Αντρές στα Ισπανικά) Νιν που ακολουθεί ενδιαφέρει για τουλάχιστον τρεις λόγους: Καταρχήν επειδή φωτίζει τις περίφημες «ημέρες του Μάη 1937» στη Βαρκελώνη, που σε σημαντικό βαθμό έκριναν την πορεία του ισπανικού εμφυλίου πολέμου και οδήγησαν στην ήττα την επανάσταση. Κατόπιν, επειδή πρόκειται για μια μαρτυρία από πρώτο χέρι ενός πρωταγωνιστή αυτών των γεγονότων, που ταυτόχρονα ήταν και η πιο εμβληματική προσωπικότητα της ισπανικής επανάστασης. Και τέλος, επειδή όλα δείχνουν ότι αυτό το κείμενο και ο συγγραφέας του επιστρέφουν στην πιο καυτή καταλανική επικαιρότητα καθώς είναι πια βέβαιο ότι το 2017 θα δει όχι μόνο την ανεξάρτητη Καταλονική Δημοκρατία να παίρνει σάρκα και οστά (το τελικό δημοψήφισμα για την οριστική απόσχιση από το Ισπανικό Κράτος ορίστηκε για το Σεπτέμβρη 2017) αλλά και τη σύγκρουση μεταξύ του αστικού και του επαναστατικού καταλανισμού να κυριαρχεί στη πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα.
Χάρη στην διεθνή εκστρατεία που ξεκίνησε η CADTM (
“Για μιαν ακόμα φορά, η εκκωφαντική σιωπή των ΜΜΕ για την Καταλονία δεν σημαίνει και ότι δεν σημειώνεται εκεί τίποτα άξιο να μνημονευθεί. Συμβαίνει μάλιστα το διαμετρικά αντίθετο”. Όχι, ο πιστός αναγνώστης των άρθρων μας δεν κάνει λάθος: Αυτές είναι όντως οι πρώτες αράδες του προηγούμενου κειμένου μας, (1) αλλά -αλίμονο- ταιριάζουν απόλυτα και στο σημερινό. Και καθώς φαίνεται, θα ταιριάζουν και στο επόμενο, στο μεθεπόμενο και σε όλα τα κατοπινά για το “καταλανικό ζήτημα”. Γιατί; Μα, επειδή η σιωπή των ΜΜΕ όχι μόνο είναι πιο εκκωφαντική από ποτέ, αλλά και είναι πια γενική, μεθοδευμένη, κεντρικά οργανωμένη και αρκούντως προκλητική για να στέλνει όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται το εξής μήνυμα: “Καθείστε φρόνιμα αν δεν θέλετε να πάθετε αυτά που κάνουμε τώρα στους Καταλανούς”!
Για μιαν ακόμα φορά, η εκκωφαντική σιωπή των ΜΜΕ για την Καταλονία δεν σημαίνει και ότι δεν σημειώνεται εκεί τίποτα άξιο να μνημονευθεί. Συμβαίνει μάλιστα το διαμετρικά αντίθετο.Για παράδειγμα, η καταστολή έχει πάρει πια ιστορικές διαστάσεις και ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο “εν καιρώ ειρήνης” και μάλιστα σε ένα ευρωπαϊκό “δημοκρατικό κράτος”, ανατρέπει βεβαιότητες, μας εισάγει σε μια νέα (εφιαλτική) εποχή και δημιουργεί εντελώς νέα δεδομένα για ολάκερη την Ευρώπη. Νέα δεδομένα που -λογικά- θα έπρεπε να κάνουν τους Ευρωπαίους δημοκράτες και αριστερούς να έχουν ξεσηκωθεί για να προλάβουν την επερχόμενη καταστροφή. Και ιδού εντελώς συνοπτικά τι συμβαίνει εν μέσω... προεκλογικής εκστρατείας και μόλις τρεις βδομάδες πριν από τις εκλογές που θα κρίνουν το μέλλον της Καταλονίας.
Σε μια σειρά μειζόνων ιστορικών γεγονότων, το δημόσιο χρέος αποτέλεσε κυρίαρχο στοιχείο. Αυτό αληθεύει, από τις αρχές του 19ου αιώνα, για τα Κράτη που μάχονταν για την ανεξαρτησία τους, στην Λατινική Αμερική από το Μεξικό ως την Αργεντινή, όπως και για την Ελλάδα. Για να χρηματοδοτήσουν τον πόλεμο ανεξαρτησίας τους, οι αναδυόμενες αυτές χώρες συνήψαν δάνεια με τραπεζίτες του Λονδίνου, με λεόντειους όρους, που τις οδήγησαν στην πραγματικότητα σε έναν νέο κύκλο υποταγής.
Ενώ οι Καταλανοί ψηφίζουν σε ένα μήνα και η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση τους αναγκάζεται να κάνει την προεκλογική της εκστρατεία από τις... Βρυξέλλες και τις φυλακές της Μαδρίτης (!), οι τρομακτικές αποκαλύψεις και οι εφιαλτικές καταγγελίες των 2-3 τελευταίων ημερών μεταβάλουν δραστικά το σκηνικό του καταλανικού δράματος και συνάμα καταφέρουν θανάσιμο πλήγμα σε ό,τι απομένει από την ισπανική δημοκρατία. Και ιδού ευθύς αμέσως για τι ακριβώς πρόκειται...
Κυνηγημένη, λογοκριμένη, καταργημένη, φυλακισμένη, κακοποιημένη, τραυματισμένη και κατασυκοφαντημένη, αυτή η αιώνια εφήμερη Δημοκρατία της Καταλονίας πρέπει να φοβίζει περισσότερο από ό,τιδήποτε άλλο τους απανταχού γης -κάθε λογής και πολιτικής τοποθέτησης- δυνάστες της ανθρωπότητας για να της επιτίθενται με τέτοιο μένος όλοι μαζί και με κάθε δυνατό τρόπο προκειμένου να την εξαφανίσουν από προσώπου γης! Τι μπορεί να είναι λοιπόν αυτό που τους κάνει να φοβούνται τόσο πολύ; 
‘Οπως θα έπρεπε να αναμένεται, η συνεχώς κλιμακούμενη καταλανική κρίση συγκινεί και προκαλεί ήδη συζητήσεις και αντιπαραθέσεις μέχρι και στη χώρα μας. Και δεν είναι διόλου τυχαίο ότι, όπως και άλλοτε στη σύχρονη ελληνική και παγκόσμια ιστορία, οι μόνιμα αρνούμενοι να πολεμήσουν τη ρίζα του κακού, εκφράζουν όλο και πιο συχνά την άποψη ότι -τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό- αυτή η κρίση οφείλεται στον “πυρομανή Ραχόι”. Περίπου όπως η στρατιωτική χούντα στη χώρα μας οφειλόταν στους “άφρονες συνταγματάρχες”…
Να λοιπόν που φτάσαμε αισίως στο προβλέψιμο και αναπόφευκτο: Η κυβέρνηση της Μαδρίτης καταργεί την αυτονομία της Καταλονίας, πράγμα που σημαίνει ότι την επαναφέρει στο καθεστώς που ίσχυε επί της δικτατορίας του φίλου, συμμάχου και συμπολεμιστή του Αδόλφου Χίτλερ, του πραξικοπηματία στρατηγού Φράνκο! Έτσι, η Καταλονία δεν θα έχει πια ούτε δημοκρατικά εκλεγμένη δική της κυβέρνηση, ούτε δικά της όργανα διακυβέρνησης, αλλά θα διαχειρίζονται τις υποθέσεις της -και τη ζωή των πολιτών της- τα μακρινά υπουργεία της Μαδρίτης και οι διάφοροι καταλανοί “εκπρόσωποι” τους σε ρόλο σύγχρονων... γκαουλάιτερ…
Πολιτικοί κρατούμενοι στη “δημοκρατική” Ισπανία του σωτηρίου έτους 2017; Βεβαίως, και υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι στην Ισπανία του Ραχόι και των λοιπών επιγόνων του δικτάτορα Φράνκο. Και όχι όποιοι κι όποιοι πολιτικοί κρατούμενοι. Τρανή απόδειξη “Οι δυο Γιώργηδες” (Jordi Sanchez και Jordi Cuixart) πρόεδροι των δυο μεγάλων καταλανικών οργανώσεων Omnium και Εθνική Καταλανική Συνέλευση (ANC) που από το βράδυ της περασμένης Δευτέρας 16 Οκτωβρίου 2017 είναι προφυλακισμένοι σε φυλακές της Μαδρίτης με τη βαρύτατη κατηγορία της “στάσης” και προβλεπόμενη ποινή τουλάχιστον 15 χρόνια κάθειρξης! Γιατί άραγε τέτοιο μένος των ισπανικών αρχών εναντίον τους; Μα, επειδή κατέβασαν στους δρόμους (σε εντελώς ειρηνικές διαδηλώσεις) τα δεκάδες χιλιάδες μέλη των πολιτιστικών οργανώσεών τους και έτσι τάχα παρεμπόδισαν το θεάρεστο έργο των πραιτωριανών του Ραχόι την ώρα που άνοιγαν το ένα μετά το άλλο τα κεφάλια των άτυχων Καταλανών που τολμούσαν το ύψιστο έγκλημα: Να θέλουν να ψηφίσουν! 
Ο Μάριο Ντράγκι, μόλις αναγνώρισε πως οι ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες της ευρωζώνης συσσώρευσαν κέρδη ύψους 7,8 δις ευρώ χάρη στους ελληνικούς τίτλους που η ΕΚΤ αγόρασε κατά τα έτη 2010-2012 στα πλαίσια του προγράμματος 
Αντικείμενο αυτού του κειμένου δεν είναι η ουσία και οι τελευταίες εξελίξεις του καταλανικού ζητήματος (με αυτές θα ασχοληθούμε σε μερικές μέρες), αλλά η αντάξια ενός Γκέμπελς -υπό εξέλιξη- διεθνής καμπάνια απίστευτων τερατολογιών και ψεμμάτων που έχει για στόχο τον καταλανικό λαό και την αυτοδιάθεσή του. Και ιδού ευθύς αμέσως ένα μικρό δείγμα αυτής της καμπάνιας που αντλούμε από την πιο καυτή επικαιρότητα των λίγων περασμένων ημερών...
Πενήντα χρόνια χωρίς τον Τσέ και ο ίδιος σίγουρα θα χαιρόταν αφάνταστα που αυτή η δική του επέτειος συμπίπτει με μια λαϊκή εξέγερση σαν κι αυτή του καταλάνικου λαού. Θα άφηνε τα επετειακά και τα μεγάλα λόγια για να δώσει προτεραιότητα στην ουσία, στο τι και πώς θα πρέπει να το κάνουμε για να φτιάξουμε μια, δυο, τρεις, πολλές Καταλονίες...
Από την επιτυχία της κουβανικής επανάστασης, το 1959, μέχρι το 1967, η σκέψη του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα εξελίχτηκε. Αν και οι κεντρικοί άξονες της πολιτικής του θεωρίας και πρακτικής παρέμειναν η χειραφέτηση της Λατινικής Αμερικής και ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό σε παγκόσμιο επίπεδο, από το 1963 και μετά τον απασχολούσε η άσκηση κριτικής στο αδιέξοδο όπου οδηγούσαν τα συστήματα της Ανατολικής Ευρώπης.
Μετά από τα κατακλυσμικά γεγονότα των τελευταίων ημερών και την -επιτέλους- σχεδόν ανεκτή κάλυψή τους από τα ΜΜΕ, κανείς δεν μπορεί πια να πει ότι δεν ξέρει τι συμβαίνει και τι διακυβεύεται στην Καταλονία και στο Ισπανικό Κράτος. Και πριν απ’όλα, αυτό που απέδειξαν περίτρανα αυτά τα γεγονότα είναι ότι απέναντι στον καταλανικό λαό δεν βρίσκεται μόνον η κυβέρνηση Ραχόι αλλά το ίδιο το Ισπανικό Κράτος που, με όλα τα όργανα και όλους τους θεσμούς του και πρώτο και καλύτερο τον βασιλιά που είναι ο θεσμικός ηγέτης του, χρησιμοποιεί κάθε μέσο, ακόμα και την πιο ωμή βία όταν πρόκειται να αρνηθεί ακόμα και τα πιο στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες του καταλανικού έθνους και των πολιτών του !