Με πυροδότη το Podemos
40 μέρες ισπανικής κοσμογονίας!
του Γιώργου Μητραλιά
Αν και μπήκαμε στο καλοκαίρι, η Ισπανία δεν λέει να επιστρέψει στους -τόσο προσφιλείς στους κυβερνήτες μας-… «κανονικούς ρυθμούς». Συμβαίνει μάλιστα το αντίθετο. Τον εκλογικό σεισμό της 25ης Μαΐου ακολούθησε, και συνεχίζει να ακολουθεί, καταιγισμός μετασεισμών, γεγονός που γεννάει μάλιστα την απορία μήπως και ο σεισμός των ευρωεκλογών δεν ήταν κι αυτός παρά ένας προσεισμός που αναγγέλλει κάτι πολύ μεγαλύτερο…
Ας δούμε λοιπόν τα συγκεκριμένα γεγονότα των τελευταίων 40 ημερών, αρχίζοντας βέβαια από τον καταλύτη τους, το «φαινόμενο» Podemos. Την πρωτόγνωρη δυναμική του Podemos που αποκάλυψε το απροσδόκητο 8% των ευρωεκλογών, ήλθαν να επιβεβαιώσουν όλες οι δημοσκοπήσεις που ακολούθησαν. Πριν περάσουν δυο βδομάδες από τις ευρωεκλογές, η εκλογική επιρροή του Podemos διπλασιαζόταν φτάνοντας στο 15%, ενώ συνεχιζόταν και επιταχυνόταν η κατάρρευση του -μέχρι πρότινος ακλόνητου- νεοφιλελεύθερου δικομματισμού. Πέρα όμως από τις απώλειες του κυβερνώντος ΡΡ (Λαϊκού κόμματος) και του σοσιαλδημοκρατικού PSOE που αγγίζουν πια το 30% της εκλογικής τους επιρροής, εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι η εκτόξευση του Podemos γίνεται σε βάρος και της Ενωμένης Αριστεράς (IU), που δεν θα εξέλεγε σήμερα παρά μόνο 13 βουλευτές έναντι 58 του Podemos και μόλις 88 του PSOE, που κυριολεκτικά αιμορραγεί προς όφελος του κόμματος του Πάμπλο Ιγκλέσιας, που ήδη ελκύει το 1/3 των ψηφοφόρων του!
Καθώς σε λίγες βδομάδες κλείνει ένας αιώνας από τη δολοφονία του μεγάλου σοσιαλιστή ηγέτη Ζαν Ζωρές και την έκρηξη του Πρώτου Παγκόσμιου Μακελειού που ο Ζωρές θέλησε να αποτρέψει στο όνομα της άρνησης των εργαζομένων των ευρωπαϊκών εθνών να αλληλοσφαχτούν προς χάριν των συμφερόντων των εθνικών ιμπεριαλισμών τους, δημοσιεύουμε τη πολιτική νεκρολογία που του αφιέρωσε ο Τρότσκι στην πρώτη επέτειο του θανάτου του. 
Ο Ζωρές γεννήθηκε στις 3 Σεπτεμβρίου του 1859, στο Κάστρο της Λαγκεντόκ που έδωσε στη Γαλλία επιφανείς ανθρώπους σαν τον Γκιζώ, τον Αύγουστο Κόντ, τον Λαφαγιέτ, τον Λαπερούζ, τον Ριβαρόλ και τόσους άλλους. Ενα ανακάτεμα φυλών - λέει ένας βιογράφος του Ζωρές, ο Ραπποπόρ - είχε μιαν υπέροχη επίδραση πάνω στην πνευματική ζωή της επαρχίας αυτής, που από τον Μεσαίωνα ακόμη, ήταν η κοιτίδα των αιρέσεων και της ελεύθερης σκέψης. 
Πάσα ομοιότητα με σημερινά γεγονότα, καταστάσεις και δηλώσεις πολιτικών της αριστεράς 
Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από το βιβλίο του μεγάλου μεξικανού ζωγράφου Ντιέγκο Ριβέρα "My Art, my Life: an autobiography" (Dover 1991), που αναφέρεται στην επίσκεψή του στο Βερολίνο του 1928 και τη «γνωριμία» του με τον Χίτλερ. Πρωτοδημοσιεύτηκε το Μάρτη του 2012 στον πέμπτο τόμο του περιοδικού Μαρξιστική Σκέψη, σε μετάφραση του Χρήστου Κεφαλή.
Στο προσκήνιο επανέρχεται ξανά η πιθανότητα χρεοκοπίας της Αργεντινής, μετά την απόφαση αμερικανικού δικαστηρίου να δικαιώσει προσφυγή μέρους των πιστωτών της, που ζητούν να πληρωθούν στο ακέραιο ομόλογα αξίας 1,3 δισ. δολαρίων .
Έλαμπαν τα σπίτια που δούλευε 6 μέρες την εβδομάδα και την έβδομη, την Κυριακή, (στην "αργία" της), να καθαρίσει και το δικό μας το σπίτι κ εμάς, να μαγειρέψει ένα πιάτο ζεστό φαγητό, να πλύνει, ν΄απλώσει, να σιδερώσει, να μας αγκαλιάσει και να ξεκουραστεί.
I. Οι ευρωεκλογές επιβεβαίωσαν μια τάση που παρατηρούμε εδώ και αρκετά χρόνια στην πλειοψηφία των χωρών της ηπείρου: την εντυπωσιακή άνοδο της άκρας δεξιάς. Πρόκειται για ένα φαινόμενο χωρίς προηγούμενο από τη δεκαετία του 1930 και μετά. Αν σε κάποιες χώρες το ρεύμα αυτό κατέγραφε εκλογικά αποτελέσματα της τάξης του 10 με 20%, σήμερα, σε τρεις ευρωπαϊκές χώρες (Γαλλία, Αγγλία, Δανία), τα ποσοστά του ανέρχονται μεταξύ 25 και 30%. Στην πραγματικότητα, όμως, η επιρροή του είναι ευρύτερη από την εκλογική του επιρροή: οι ιδέες του μεταδίδονται και προσβάλλουν την «κλασική» δεξιά καθώς και ένα μέρος της σοσιαλ-φιλελεύθερης Αριστεράς. Η γαλλική περίπτωση είναι η πιο σοβαρή, καθώς η άνοδος του Εθνικού Μετώπου υπερβαίνει ακόμα και τις πιο απαισιόδοξες προβλέψεις. Για να δανειστούμε τον εύστοχο τίτλο ενός πρόσφατου κύριου άρθρου του ειδησεογραφικού ιστότοπου Mediapart, βρισκόμαστε «Πέντε λεπτά πριν τα μεσάνυχτα».
Το δημόσιο χρέος παραμένει, χωρίς αμφιβολία, ένα μείζον πρόβλημα για την Ελλάδα. Το ΔΝΤ αναμένει ότι θα πέσει στο 124% του ΑΕΠ το 2020, προβλέποντας ετήσιους ρυθμούς ανάπτυξης λίγο χαμηλότερους από 3%. Για να πετύχει αυτό τον στόχο η Ελλάδα υποχρεώθηκε να υιοθετήσει άκρως περιοριστική δημοσιονομική πολιτική, η οποία στοχεύει μεταξύ των άλλων σε πρωτογενές πλεόνασμα 4,5% το 2016. Είναι πρωτοφανές ότι πολιτικές τόσο ακραίας λιτότητας επιβάλλονται σε μια χώρα η οποία από το 2010 πλήττεται από οικονομική ύφεση. Εξαιτίας αυτών ο λόγος του χρέους προς το ΑΕΠ βρίσκεται τώρα στο 174%, δηλαδή είναι πολύ μεγαλύτερος από το 130% του 2009, όταν ξέσπασε η κρίση.
Γνήσιο τέκνο της εποχής μας και του καπιταλιστικού «μοντερνισμού» της, το Άουσβιτς και η βιομηχανική-γραφειοκρατική του μηχανή μαζικής εξόντωσης ανθρώπινων όντων μας εγκαλεί σ’αυτό το μεταίχμιο δύο αιώνων τουλάχιστον για τρεις βασικούς λόγους: α) επειδή δεν παραπέμπει σε μια δήθεν επιστροφή σε κάποιες αρχέγονες βαρβαρότητες, β) επειδή συνιστά βαθιά τομή στον πολιτισμό και στον τρόπο θεώρησης της ιδέας της προόδου, και γ) επειδή τα διδάγματά του είναι τώρα -και εφεξής- περισσότερο χρήσιμα και επίκαιρα από ό,τι πριν από 55 χρόνια.
Το πολιτικό τοπίο που αφήνουν πίσω τους τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών μπορεί να συνοψιστεί σε μια λέξη: Ερείπια! Μοναδική όαση το ελληνοϊσπανικό δίδυμο ΣΥΡΙΖΑ- PODEMOS + η μικρότερης εμβέλειας αλλά ιστορική επιτυχία της βελγικής πέραν της σοσιαλδημοκρατίας αριστεράς που με άξονα το PTB (Βελγικό Κόμμα Εργασίας) εκλέγει βουλευτές και μπαίνει μετά από δεκαετίες στο Κοινοβούλιο. Το συμπέρασμα δεν είναι δύσκολο. Από εδώ και πέρα, οποιαδήποτε πρωτοβουλία και κίνηση είτε για την ανοικοδόμηση της ευρωπαϊκής αριστεράς είτε για τη συντονισμένη κινητοποίηση ενάντια στις πολιτικές λιτότητας ή στο φασισμό πρέπει υποχρεωτικά να εκπορεύεται αλλά και να στηρίζεται σε αυτό τον ελληνοϊσπανικό άξονα ΣΥΡΙΖΑ- PODEMOS…
Το βάθεμα και η γενίκευση της κρίσης σε –σχεδόν- όλη την Ενωμένη Ευρώπη κάνει ώστε να μπορούμε πια να συλλάβουμε όχι μόνο τη δυναμική και τα χαρακτηριστικά αυτής της κρίσης, αλλά και τα καθήκοντα που πρέπει να επωμιστεί κατά απόλυτη προτεραιότητα η αριστερά που δεν παραιτείται και επιμένει να αντιστέκεται. 
Μετά το θετικό κατ' αρχήν «σοκ» της πρωτιάς ΣΥΡΙΖΑ και της νίκης για πρώτη φορά στην Ελλάδα(και στην Ευρώπη) κόμματος της αριστεράς και του αρνητικού αλλά αναμενόμενου εν πολλοίς σοκ της μαύρης επέλασης σε Ελλάδα(Χρυσή Αυγή) και Γαλλία(Λεπέν), μερικές σκέψεις για το μήνυμα των ευρωεκλογών.
Bosnia and Herzegovina, as well as Serbia and Croatia, go through the worst floods ever in history. There are already around 30 dead only in Bosnia and Herzegovina even though official number is not known yet while people still fight to save their lives and basic property. After international media ignored the floods in its beginnings the world today becomes more aware of the effects of this catastrophe. In Bosnia and Herzegovina more than quarter of population is directly affected by floods (population of country is around 3.8 million), dozens of thousands of people have been evacuated, around 100 000 homes have been destroyed or severely damaged, economic goods have been devastated, overall damage will exceed one billion EUR (even it still cannot be precised), and thousand of landslides appear after floods and threatens to cause even more casualties and destroy even more homes. However, in this catastrophe people show enormous solidarity regardless to ethnicity and religion that has not been recorded in past twenty years.
Το ένα μετά το άλλο έρχονται τα αποθαρρυντικά νέα για την Ανταρκτική. Μετά από τις προειδοποιήσεις, στις αρχές του μήνα, για μη αναστρέψιμη τήξη των πάγων στα ανατολικά, αλλά και στα δυτικά, επιστήμονες από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος (ESA) ανακοίνωσαν ότι το παγοκάλυμμά της λιώνει με ρυθμό διπλάσιο σε σχέση με τις τελευταίες μετρήσεις. Συγκεκριμένα, επικαλούμενοι δεδομένα από τον ευρωπαϊκό δορυφόρο Cryosat-2, οι επιστήμονες λένε ότι η ήπειρος χάνει πλέον σχεδόν 160 δισεκατομμύρια τόνους πάγου το χρόνο, ποσότητα που αρκεί για να ανεβάσει τη στάθμη της θάλασσας παγκοσμίως κατά 0,43 χιλιοστά το χρόνο. Οι μεγαλύτερες απώλειες - σε ποσοστό 87% - καταγράφονται στο παγοκάλυμμα της δυτικής Ανταρκτικής. Τα στοιχεία, που δημοσιεύονται στην επιθεώρηση Geophysical Research Letters, αφορούν την περίοδο 2010 έως 2013, ενώ περιλαμβάνουν ενημερώσεις αποτελεσμάτων από παλαιότερες παρατηρήσεις
Την επόμενη και μεθεπόμενη Κυριακή ψηφίζουμε. Για δημάρχους, περιφερειάρχες και ευρωβουλευτές. Αυτό είναι το τυπικό μέρος της διαδικασίας. Γιατί στις δύο επικείμενες αναμετρήσεις ψηφίζουμε είτε το θέλουμε είτε όχι για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.
«Το ασθενοφόρο έφτασε και μετά βρέθηκα σ’ ένα τραπέζι και με ρώταγαν: Ποιο το θρήσκευμά μου, πού γεννήθηκα, χρωστούσα στο κράτος χρήματα από προηγούμενη διαμονή μου σε νοσοκομείο; Πότε γεννήθηκα, οι γονείς ζουν, παντρεμένος; Ξέρετε, τα γνωστά. Σου μιλάνε σα να είσαι μια χαρά, δεν κάνουν καν τον κόπο να υποκριθούν ότι πεθαίνεις»…
Τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία (23.4.2014) για την πορεία του δημόσιου χρέους και του δημοσιονομικού ελλείμματος ξεγυμνώνουν την πολιτική της κυβέρνησης και της Τρόικας. Η άνοδος το 2013 του δημόσιου χρέους στο 175,1% του ΑΕΠ (318,7 δισ. ευρώ) από 148,3% (329,5 δισ. ευρώ) το 2010 και του δημοσιονομικού ελλείμματος στο 12,7% του ΑΕΠ (23,1 δισ. ευρώ) από 10,9% του ΑΕΠ (24,1 δισ. ευρώ) αποδεικνύουν την παταγώδη αποτυχία της πολιτικής της αιματηρής λιτότητας να τιθασεύσει το δημόσιο χρέος και να επιφέρει την δημοσιονομική ισορροπία.